انقلاب زن زندگی آزادی که در ادامه سه خیزش بزرگ ۸۸، ۹۶ و ۹۸ آغاز شده است، از همان اول با قدرت و صراحت بیسابقه ای عزم خود را برای پایان دادن به عمر حکومت اسلامی اعلام کرد. این انقلاب، علیرغم فروکش کردن تظاهرات گسترده خیابانی، در اشکال متنوع ادامه دارد و تا همین حالا به پیروزیهای بزرگی دست یافته است.
کارزار رسانه‌ای و کمپین شبه‌انتخاباتی سلطنت‌طلبان تحت عنوان «من وکالت می‌دهم» و هم‌چنین برای منزوی کردن «اپوزیسیون» سرنگونی‌طلب جمهوری اسلامی و سوار شدن بر انقلاب مردم ایران با تهدید و تحریف و دروغ، ابعاد گسترده‌ای به‌خود گرفته است. خانم یاسمین همسر رضا پهلوی در توئیتی مرگ برمجاهد، مرگ بر چپی و مرگ بر... می‌نویسد و... حتی بعضی شاه‌دوستان با تند‌روی به منتقدان انگ‌هایی چون «تجزیه‌طلب، سایبری، وزارت اطلاعاتی، خائن، چپی، ضدمیهن، خمینی‌چی و ... می‌زنند.»
نه ولایت، نه وراثت و نه وکالت! کمترین درسی که از تجربه شکست و مسخ شدن انقلاب بهمن می توان فراگرفت همانا ضرورت چندگرایشی و پلورالیستی بودن صفوف و گفتمان اپوزیسیون، یعنی بازتابانیدن واقعیت جامعه وانقلاب جاری است در برابررویکردی که تمامی تلاشش مقهور و مرعوب کردن دیگرگرایش‌هاست. چرا که اگر در مقابل حاکمیت مستبد و تک صدائی، اپوزیسیون آن هم بخواهد یکدست سازی کرده و تحت هژمونی و زیرنفوذ یک جریان شکل بگیرد، و بگوید بحث (حول برنامه و دموکراسی...) بعد از پیروزی، همانی را بازتولیدخواهد کرد که ادعای مبارزه با آن را دارد.
یکی از ده‌ها شعار انقلاب «زن، زندگی، آزادی» ایران، «فقر، فساد، گرونی، میریم تا سرنگونی» است. شعاری که نشات گرفته از واقعیت‌های غیرقابل انکار جامعه ایران و از عمیق‌تر شدن فاصله طبقاتی است. به خصوص در حال حاضر بحث تعیین حداقل دستمزد کارگران برای سال 1402 در جریان است و به همین دلیل، رسانه‌های حکومتی، اخبار و گزارشات و گفت‌و‌گو‌های زیاد و متناقضی را درباره فقر، خط فقر، بیکاری و گرانی و تورم منتشر می‌کنند.
کشورهای اروپايی هفته پر تلاطمی را پشت سر می گذارند، در طول این هفته شاهد اعتراضات وسیع مردم علیه دولت ها و حکومت های این کشورها بودیم، اعتراضاتی که از در چهار گوشه این قاره، زمین را زیر پای مسببین محرومیتِ زحمتکشان و طبقه کارگر به لرزه درآورده است. در اسرائیل مخصوصا بعد از سرکار آمدن دولت مذهبی، دست راستی و افراطی نتانیاهو، در این هفته مردم با مطالبه عدالت و تقابل با مافیای حکومتی که پرونده های قطور فساد مالی و اداری دارند، دست به برپائی تظاهرات زدند.
تمامیت ارضی و فدرالیسم: دوروی طرح فضا سازی ناسیونالیستی
با درود به حاضرین و قدردانی از رفقای سازمانده این سمینار!
به نظرم به درست رفقای برگزار کننده این جلسه موضوع تمامیت ارضی و فدرالیسم را در دستور گذاشته و بسیارلازمست در مورد این موضوعات بحث کنیم. در صورتی که این دو موضوع صورت مسئله جنبش اعتراضی و انقلابی جاری نیستند.
تحرکات اپوزیسیون بورژوایی تحت هر نامی، ائتلاف، اتحاد، جبهه و غیره اگر به پولاریزاسیون واقعی و روشن و شفاف سیاست ها و آلترناتیوهای معین تبدیل شود، مورد استقبال ما است. ما از پلاریزاسیون استقبال می کنیم. اما با نگاهی به این تحرکات، ما شاهد دودوزه بازی، شعارهای مخدوش و فریبکاری و خاک پاشیدن به چشم جامعه هستیم. شعار "همه با هم"، "یک ملت" و "یک پرچم"، ماهیت این تلاش ها را نشان می دهند. شعار "همه با هم" فریبکارانه، غیرواقعی، غیر اجتماعی و غیر طبقاتی است.
انتشار "منشور مطالبات حداقلی تشکلهای مستقل صنفی و مدنی ایران" به ابتکار و همت تعدادی از این تشکلها در داخل اهمیت بسیار بالایی دارد. اما به نظر من مهمترین محور اهمیت آن به کشمکش آلترناتیوهای راست و چپ در شرایط سیاسی کنونی و برای شکل دادن به آینده بعد از جمهوری اسلامی مربوط است. صف بندی راست و چپ در بطن جنبش سرنگونی و خیزش انقلابی جاری انکار ناپذیر است.
۲۲ بهمن سالروز انقلاب ۵۷ مردم ایران علیه حكومت شاهنشاهی و استبداد حاكم و برای آزادی و رفاه همگانی است، انقلابی كه در نیمه راه توسط ضد انقلاب اسلامی و دولتهای غربی متوقف شد و جمهوری اسلامی به نام "فرزند خلف" آن انقلاب به مسند قدرت نشست! شكست قطعی انقلاب ۵۷ طی چند سال جدال خونین میان مردمی که برای دفاع از انقلاب آزادیخواهانه خود و دستاوردهای آن، جدالی که، چند روز پس از قیام ۲۲ بهمن، در ۱۷ اسفند ۵۷ آغاز شد و با یك هالوكاست اسلامی، خونین، با حمله به دانشگاهها، حمله به زنان، حمله به سازمانهای چپ و تشكلها و رهبران و فعالین كارگری، زنان، دانشجویان و لشكر كشی به كردستان و سرانجام با قتل عام سی خرداد سال ۶۰ ممکن شد.
روز جمعه ۲۱ بهمن ۱۴۰۱ (دهم فوریه ۲۰۲۳ ) نشستی از ۸ نفر اپوزیسیون راست در دانشگاه "جرج تاون واشنگتن" زیر عنوان "نشست جنبش دمكراسی خواهی ایران" برگزار و با "به به و چه چه" رسانه های راست درقاب گرفته شد و طبق معمول مژده تشکیل "شورای رهبری" از طرف "شاهزاده مشکل گشا" را در بوق و کرنا کردند. در مورد اهداف این نشست، رضا پهلوی میگوید: "تمركز ما روی فروپاشی است" و "هدف ما تشكیل شورای رهبری نیست، هدف كمك به تشكیل شوای رهبری است".
جاروجنجال مسموم کننده‌ای که این روزها حول جلسه رضا پهلوی و تیم همراهش در دانشگاه جورج تاون واشنگتن از طرف رسانه‌های جیره‌خوار مانند تلویزیون ایران اینترنشنال، من و تو، آمریکا، بی سی انگلیس و بقیه براه افتاده است نشانه وارد شدن این دولت‌ها به سطح دیگری از توطئه‌ریزی علیه جنبش انقلابی مردم برای به گور سپردن جمهوری اسلامی است.
یاشار درآخرین مقاله اش با عنوان ِ « از انقلاب ِ 57 تا انقلاب ِ زن زنده گی آزادی» بدون ِ نام بردن ازمن ونقدهای ام بر فرقه سالاری وکمونیسم ِ تخیلی ِ او و همفکران اش، ظاهرن به گمان ِ خودش پاسخ ِ این نقدها را داده ونشان داده که برای او و همحزبی های اش کمونیسم همان فعالییت ِ ابتدا به ساکن ِ اراده مندانه و ناقانون مندانه ای است که « لیدر منصور حکمت» ِ ایشان فرموده، وکمونیست ِ واقعی درایران نیزهمان تعداد رفقای ازهم پاشیده و شاخه شاخه شده ی « حزب ِ کمونیست ِ کارگری» اند که توانسته اند با کار و فعالییت ِ از راه ِ دور ِ این حزب کل ِ جامعه ی ایران را یکپارچه تبدیل به کمونیست هایی کنند که امروز در« انقلاب ِ زن زنده گی آزادی» رهبری ِ انقلاب نوین ِ ایران را در اختیار ِ خود دارند!
تقی روزبه در دومقاله ی « 9 نکته در نقد ِ وکالت خواهی و ادعای رهبری ِ اپوزیسیون » و « تعلیق ِ دموکراسی در نشست ِ جنبش ِ دموکراسی خواهی » که هردو در نقد ِ دموکراسی خواهی ِ سلطنت طلبان است، بحثی صرفن سلبی در رد ِ دموکراسی خواهی ِ آنان مطرح کرده و با مقدمه چینی های برای همه واضح و عیان به نتایجی کلی گویانه و مبهم و می توان گفت شعارگونه رسیده است. روزبه در این دو مقاله و باشناختی که ازایشان داریم در تمام ِ بحث های گفتاری و نوشتاری اش درباره ی دموکراسی، می گوید « چه نمی خواهیم و چرا نمی خواهیم» که بیان ِ واقعییت ِ آشکارتر از روز است.
در فارسی ضرب المثلی است که می گوید: " بدهکار رو که رو بدی طلبکار میشه". حال این قصه پر غصه ما با کارگزاران سابق رژیم جنایتکار است که به کشورهای غربی پناه آورده اند و خود را در جلوی "صف" جای کرده و بجای اظهار ندامت و پشیمانی و یا روشنگری در مورد نقش خویش در جنایات اوایل انقلاب, مانند "گربه بی حیا" درِ دیزی اپوزیسیون را باز دیده و با چشم سفیدی تمام عیار طلبکار شده اند.
سیزده سال پیش میرحسین موسوی دسته گلی به نام «اجرای بدون تنازل قانون اساسی» کاشت. او انتظار داشت دسته گلش انبوه شود ولی این دسته گل به رغم «امید» او خشکید. حال دسته گل جدید او چنین است: «- برگزاری همه‌پرسی آزاد و سالم در مورد ضرورت تغییر یا تدوین قانون اساسی جدید.
- ...، تشکیل مجلس مؤسسان مرکب از نمایندگان واقعی ملت از طریق انتخاباتی آزاد و منصفانه. - همه‌پرسی درباره متن مصوب آن مجلس به منظور استقرار نظامی مبتنی بر حاکمیت قانون و مطابق با موازین حقوق انسانی و برخاسته از اراده مردم.»
