دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران: سندیکالیستها و طرفداران سندیکا در ایران جملگی بر تجربه "سندیکا های انقلابی" در کشورهای مختلف به عنوان نسخه قابل قبول تری از سندیکا تاكید میکنند. راه حل امروز آنها برای طبقه کارگر در ایران برای دست یابی به تشکل های توده ای ایجاد سندیکاهایی است که پسوند انقلابی دارند و در کشورهای مختلفی تجربه شده اند. ظاهرا این بار هم کلمه انقلابی در کنار سندیکا قرار است کمک کند تا آشفتگی آن‌ها را مخفی كند.

سەشنبە ١۶آذر ١٤٠٠ خورشیدی برابر با ٧ دسامبر ٢٠٢١ میلادی در ایران روز دانشجو است . ۶٨ سال قبل در چنین روزی و در متن رویدادهای سیاسی و اجتماعی سال های اولیە دهە ٣٠ خورشیدی که موجب فرار شاه از ایران بە عراق و سپس کودتای ٢٨مرداد سال ١٣٣٢ و بازگشت مجدد وی بر مسند قدرت شد ، جامعه ایران در تب و تاب سیاسی و اجتماعی به سر می برد و هنوز تکلیف قدرت سیاسی یکسرە نشدە بود . "شاه" با ترس و وحشت و در حمایت کودتاچیان و همچنین پشتیبانی بی دریغ آمریکا ، اما در نگرانی از آیندە نامعلوم خود،خانوادە و نزدیکانش به ایران بازگشت .

اگر به کارگزاران خانه کارگر باور کنیم با مقاصد پلید سی چهل نماینده مجلس دستمزد پایه سراسری کارگران در ایران در خطر است. منابع اطلاعاتی خانه کارگر پرده از رابطه مشکوک یک مثلث توطئه، یعنی نمایندگان مربوطه در مجلس، موسسات نذر و خیریه معلوم الحال اصفهان و مدیران عامل شرکت فولاد در منطقه برداشته اند. در سایت اینترنتی خانه کارگر قشقرق بر پا است و ثبت نام "فداییان دستمزد پایه مطابق قانون کار" به گرمی ادامه دارد!

- تجمع اعتراضی سراسری افراد دارای معلولیت نسبت به وضعیت معیشتی و کاهش بودجه قانون معلولان در لایحه بودجه 1401 - پنجمین روز از اعتصاب بیش از ۲۰۰۰ نفر از کارگران مجتمع مس سونگون ورزقان - دوران ملوک الکارفرمایی:1- اخراج 10 کارگر حق طلب کارخانه سیمان جوین 2- سرپیچیِ مخابرات خوزستان از اجرای احکام بازگشت بکار کارکنان حق طلب اخراجی مخابرات ماهشهر 3 - بجای پایان دادن به بلاتکلیفی کارگران اخراجی معدن طلای آق‌ دره کارفرما از 3 کارگر حق طلب شکایت کرد

در مقالات مربوط به جمع بندی خیزش آبان ۹۸، از جدائی و فاصله بین دو شاخه اصلی اعتراضات یعنی خیابان و محل کار یا جنبش های خیابانی و مطالباتی-صنفی به عنوان مهم ترین چالش پیشاروی جنبش سخن به میان آمده بود. چالشی که فراررفتن از آن نه از طریق حذف یا تضعیف یکی به سوددیگری، بلکه با فراتررفتن از محدودیت های هرکدام و حرکت دوسویه به سمت یکدیگر، هم در حوزه پیوندخواست ها و هم مبارزات میدانی ممکن بود به قسمی که به عنوان یک مجموعه مکمل و مقوم و هم افزا عمل کنند.

حکومتی که کسب و کار دایمی‌اش آدم‌کشی و خصومت و دشمنی با هرگونه آزادی‌های فردی و جمعی و حتی شادی خشک و خالی مردم است رهبرش از فرار مغزها می‌نالد و اشک تمساح می‌ریزد.اشک تمساح اصطلاحی است برای بیان کنایه‌آمیز تاسف‌ها و اشک‌های ریاکارانه.این عبارت برگرفته از یک باور قدیمی است که تمساح‌ها هنگام خوردن طعمه خود اشک می‌ریزند و به همین دلیل در بسیاری از زبان‌های مدرن وجود دارد. عبارت اشک تمساح در یکی از نمایش‌نامه‌های شکسپیر نیز ذکر شده ‌است.

همانطور که در بند ۱۷ مشخص شده است، هر انسانی می بایستی از حق زندگی اجتماعی برخوردار باشد. حقی که خدشه ناپذیر است. در جوامع طبقاتی تاکنونی، طبقات حاکم در هر کشوری به بهانه ای، بخشی از شهروندان خود را از حقوق اجتماعی محروم و از سایر شهروندان جدا کرده اند. در نظام سرمایه داری این جدا سازی به حد اعلای خود رسیده است و مشخصا تفرقه در طبقه کارگر، به ابزاری برای ادامه حاکمیت و جلوگیری از هرگونه اتحادی در صفوف کارگران و براندازی کل نظام سرمایه داری تبدیل شده است. 

"آموزش و خواندن در هیچ جای دنیا مجانی نیست" این گفته مسرور بارزانی، رئیس دولت اقلیم کردستان، در جواب به اعتراضات دانشجویی اخیر در کردستان عراق است.میشد فرمایشات او را در کنار فرمایشات دیگر پدر بزرگش بعنوان نمونه هایی از تفکرات عهد عتیق و پوسیده گذاشت، به آن پوزخندی زد و از کنارش رد شد. میشد به عنوان تفکرات آدمی عقب مانده و فسیلی عهد عتیقی به آن نگاه کرده و به عقب ماندگیش خندید. اما متاسفانه به دلیل موقعیت جناب "مسرور بارزانی" چنین ترهاتی بار سیاسی و عملی در گوشه ایی از جهان، در اقلیم کردستان پیدا می کند.

هفته گذشته جشنواره مستند ایدفا، مهم‌ترین جشنواره فیلم‌های مستند دنیا در شهر آمستردام هلند برگزار شد. از سینمای ایران در این جشنواره چند فیلم در بخش‌های مختلف حاضر بود. یکی از آنها فیلم «من سعی می‌کنم فراموش نکنم» ساخته پگاه آهنگرانی بازیگر شناخته‌شده سینمای داستانی ایران بود که در بخش مسابقه فیلم‌های مستند کوتاه به نمایش درآمد. این فیلم ۱۷ دقیقه‌ای مضمونی درباره اعدام‌های دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ دارد و در آن پگاه آهنگرانی در مقام راوی با یادآوری رابطه‌اش با فردی به نام «شاغلام» که از اعدام شدگان سال ۶۷ است،