رفیق عزیز!  از من در مورد مطلب تان در نقد "منشور مطالبات حداقلی تشکلهای مستقل صنفی و مدنی ایران" مدت نسبتا طولانی قبل، اظهار نظر خواسته بودید.  من در پاسخ تان نوشتم که: "آن را خواندم، اما برای اظهار نظر وقت خیلی بیشتری میخواهم.  نقد شما در مورد "منشور مطالبات حداقلی تشکلهای مستقل صنفی و مدنی ایران" ضمن اینکه به درستی روی تناقضات و ملاحظاتی تاکید می گذارد و پوینت های خوبی دارد، اما با رویکرد من بسیار متفاوت‌است. شما ضمن نقد، احکام و تبین هایی را مطرح کرده اید که نمی تواند مورد توافق من باشد. از این رو اجازه بدهید من در فرصتی مفصل نظرم را برایتان بنویسم."  این نوشته طولانی، آن فرصت و آن پاسخی است که قول ش را داده بودم.

سازمان‌ها و و کنش‌گران مختلفی از طیف چپ در کلن برای اعلام همبستگی با منشور ۲۰ تشکل گرد هم آمدند. رضا شهابی و حسن سعیدی، اعضای زندانی سندیکای کارگران شرکت واحد در پیامی از اوین به این همایش گفتند که «تنها راه رهایی، وحدت و تشکیلات است». شماری از گروه‌ها، سازمان‌ها و همچنین کنش‌گران مستقل از طیف‌های گوناگون چپ ۲۲ آوریل / دوم اردیبهشت در شهر کلن آلمان گرد آمدند تا در همایشی حمایت‌شان را از منشور مطالبات حداقلی ۲۰ تشکل کارگری و مدنی در ایران نشان دهند.

 پاسخ نویسنده به این سوال آری ست اما بشرط ها و شروط ها! حال این سوال مطرح می شود که اگر جواب آری ست، این شرط و شروط چیست؟
شرط و شروط شکل‌گیری آلترناتیو کارگری در ایران در بند ۸ بیانیه حداقلی، به صراحت ذکر شده است: «۸. بر چیده شدن ارگان‌های سرکوب، محدود کردن اختیارات دولت و دخالت مستقیم و دائمی مردم در اداره امور کشور از طریق شوراهای محلی و سراسری. عزل هر مقام دولتی و غیر دولتی توسط انتخاب کنندگان در هر زمانی باید جزو حقوق بنیادین انتخاب کنندگان باشد‌».

مردم شریف و آزاده‌ ایران! در چهل و چهارمین سالروز انقلاب پنجاه و هفت، شیرازه اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کشور به چنان گردابی از بحران و از هم گسیختگی فرو رفته است که هیچ چشم‌انداز روشن و قابل حصولی را نمی‌توان برای پایان دادن به آن در چارچوب روبنای سیاسی موجود متصور بود. هم از این رو است که مردم ستمدیده ایران زنان و جوانان آزادیخواه و برابری طلب با از جان گذشتگی کم نظیری خیابان‌های شهرها را در سراسر کشور به مرکز مصافی تاریخی و تعیین کننده برای خاتمه دادن به شرایط ضد انسانی موجود تبدیل کرده اند و از پنج ماه پیش به رغم سرکوب خونین حکومت لحظه ای آرام نگرفته‌اند.

هیئت برگزار کننده همایش حامیان منشور مطالباتی ٢٠ تشکل صنفی و مدنی ایران: پانزدهم فوریه ۲۰۲۳ (۲۶ بهمن ۱۴۰۱)، بیست تشکل صنفی و مدنی درایران منشور مطالبات حداقلی خود را منتشر کردند. این اولین سند تشکل‌های صنفی و مدنی از داخل کشور بود که بر متن جنبش انقلابی ١۴٠١ اهم مطالبات حداقلی مردم و بویژه جنبش‌های اجتماعی را بیان می‌کرد. تعداد قابل توجهی از فعالین اجتماعی، اکثریت جریانات چپ و سوسیالیستی ایران در خارج از کشور با وجود ارزیابی‌های متقاوت درباره کمبودهای آن، از این منشور حمایت کرده اند.

 انتشار «منشور همبستگی و سازماندهی برای آزادی ایران»، با نام اختصاری «مهسا»، که از سوی شاهزاده «رضا پهلوی»، «حامد اسماعیلیون»، «نازنین بنیادی»، «شیرین عبادی»، «مسیح علینژاد» و «عبدالله مهتدی»، چهره‌های سرشناس مخالف جمهوری اسلامی امضا شده، واکنش منفی عمده احزاب اصلی کرد مخالف جمهوری اسلامی ایران را به‌دنبال داشته است. احزاب کرد جز حزب «کومه‌له کردستان ایران» به رهبری «عبدالله مهتدی»، جملگی منشور مهسا را رد و مخالفت خود را با آن اعلام کرده‌اند.

 برای همه ما بسیار روشن است که جامعه ایران در یک دوره بحران انقلابی بسر میبرد. باز هم طبیعی به نظر میرسد که “راست” و “چپ” جامعه، برای هدایت جنبش مردم ایران به سوی سناریوها و بچشم انداز آلترناتیو جانشین جمهوری اسلامی، خود را منسجم کنند. در طیف راست، ماجرای شکل گیری “منشور ۶ نفره” و سیر رو به انحلال آن را دیدیم. طیف چپ، که برخلاف طیف راست، از حمایت و پشتیبانی دولت های غرب و میدیاها و کمک های مادی آنها برخوردار نبود، توانسته است تاکنون حداقل دو منشور را با حمایت بخش ها و شخصیت های داخل ایران، ارائه بدهد.

گروه سلطانزاده: با گذشت نزدیک به دو ماه از انتشار «منشور مطالبات حداقلی تشکلهای صنفی و مدنی» امروز میتوان ارزیابی بهتری از آن داشت. ما در نقد اولیه خود بر نکاتی که مطرح کردن آنها برای روشن کردن ابهاماتی که این منشور و واکنشهای به آن دامن میزنند تاکید کردیم. از جمله برای نمونه به نقد واکنش گروه آذرخش از منشور مطالبات پرداختیم. گروه آذرخش نکاتی را درباره نقد ما ذکر کرده که در اینجا بطور خلاصه به آن میپردازیم با این امید که چنین گفتگوهایی کمکی باشد برای نقد عملی واقعیتی که در برابر ما قرار دارد.

 یادداشت های جنبش کارگری: بی تردید یکی از لحظات درخشان انقلاب حاضر «منشور مطالبات حداقلی تشکل های مستقل صنفی و مدنی ایران» است که از سوی بیست تشکل منتشر شده است. در شرایطی که جریان سلطنت طلب و کل اپوزیسیون بورژوایی برای مصادره قیام و نفی ماهیت رهایی بخش آن و بدل نمودن مبارزه زحمتکشان و ستمکشان به سکوی پرش خود به قدرت سیاسی و احیای اشکال دیگری از نظم استثمارگر و ستمگر مشغولند، حقیقتا که «منشور مطالبات حداقلی» فریاد رسای قیام کنندگان را از اعماق کار و رنج و ستم در جامعه ایران به سطح کلان سیاست برکشید و در برابر ارتجاع حاکم و اپوزیسیون بورژوایی قرار داد.

 دشوار است تحمل دیدن قریب به هشت ساعت ویدیو در جستجوی جمله‌ای، واکنشی و بازتابی از انتقادات و پیشنهاداتی که در دو ماه گذشته در واکنش به منشور مطالبات حداقلی ۲۰ تشکل مطرح شد. اگر تا دیروز ذره‌ای نسبت به اهداف این منشور تردید داشتید با دیدن همایش کلن دیگر تردیدی نخواهید داشت. از این که «این منشور صدای اکثریت جامعه است» و «برنامه حزب سیاسی نیست و انعکاس گرایشهای موجود در جامعه است» گرفته تا جوش و خروش شاعرانه حسن حسام در دفاعش از «اعتصاب سراسری طبقه کارگر و قیام مسلحانه» نه چیزی از جمع‌بندی مبارزه طبقات در خیزش اخیر پیدا میکنید نه طرح مسئله‌ای درباره موانع و راه‌های پیش روی اردوی کار و جنبش توده‌ای و نه حتی کلمه‌ای از مطالبات حداقل!

چپها در خارج کشور دلایلی را ارائه میدهند که اعم آنها عبارتند از :
۱.امکان توافق و اتحاد حداقلی حول منشور در جنبش چپ
۲.شکل دادن به یک بلوک چپ به عنوان نیروی فشار جهت ممانعت از سوار شدن بر موج انقلاب. بلوکی که مانع به انحراف بردن انقلاب و ملاخور شدن آن توسط راست بشود.
۳.امکان تحرک عملی و انجام کاری در شرایط حاضر.

پانزدهم فوریه ۲۰۲۳ (۲۶ بهمن ۱۴۰۱)، بیست تشکل صنفی و مدنی درایران منشور مطالبات حداقلی خود را منتشر کردند. این اولین سند تشکل‌های صنفی و مدنی از داخل کشور بود که بر متن جنبش انقلابی ١۴٠١ اهم مطالبات حداقلی مردم و بویژه جنبش‌های اجتماعی را بیان می‌کرد. تعداد قابل توجهی از فعالین اجتماعی، اکثریت جریانات چپ و سوسیالیستی ایران در خارج از کشور با وجود ارزیابی‌های متقاوت درباره کمبودهای آن، از این منشور حمایت کرده اند.

در ابتدا از همه سخنرانان و مشارکت کننده گان در پنل ها، که دعوت ما را برای شرکت در این همایش پذیرفتند، صمیمانه تشکر می کنیم و به آنان خسته نباشید می گوییم. همچنین به همه شما عزیزانی که از شهرها و کشورهای مختلف، با وجود اعتصاب های پیش بینی نشدە در فرودگاهها و مترو ها و با تحمل دیگر سختی ها و مشکلات در این همایش شرکت کردید، یک بار دیگر درود می فرستیم و از شما سپاس گزاری می کنیم. بدون حضور، همکاری و همراهی شما، برگزاری این همایش ممکن نمی شد.

محمد حاجی‌نیا ــ «منشور بیست تشکل»، با عطف به مطالباتش، طرحی از دولت آینده را ترسیم می‌کند. مقاله پیش رو تأملی بر این چشم‌انداز از خلال خوانش انتقادی مقاله سعید رهنما درباره منشور است.  نیروی جنبش توده‌ای «زن، زندگی، آزادی» موانع ذهنی بسیاری را کنار زد و امکان اندیشیدن به دولتی غیر از بنیادگرایی اسلامی حاکم را فراهم آورد. به یمن همین مبارزات توده‌ای بود که گروه‌ها و تشکلاتی در ایران خواست‌ها و مطالباتی را در مورد گروه‌های مختلف اجتماعی طرح کردند. در این بین «منشور مطالبات حداقلی تشکل‌های مستقل صنفی و مدنی ایران»[i] بیش از سایر منشورها مورد توجه و استقبال نیروهای مترقی و چپ قرار گرفت.

بالاخره "منشور جرج تاون" یا "منشور اتوبوس"، همانطور که آقای پهلوی و خانم ها و آقایان تیم امروزش وعده داده بودند، اعلام شد و موجب براه افتادن طوفان های عظیم در فنجان آب "جنبش همبستگی" ایشان شد!  منشوری که قرار بود به نام دفاع از انقلاب جاری در ایران و همبستگی با آن، نیروهای راست، از فاشیسم آریایی تا ناسیونالیسم افراطی کرد و ترک و ...، از جمهورخواه تا مشروطه خواه (لقب شیک و سانتیمانتال امروز سلطنت طلبان دو آتشه و نئوپهلویست های فاشیست)، را زیر پرچم و پلاتفرمی متحد کند، منتشر شد.