در هفته‌های اخیر و در پی تجاوز اسرائیل، حکومت به‌دنبال بازسازی نوعی انسجام داخلی از طریق «دیگری‌سازی» است و پناهندگان، مهاجران و ایرانیان افغانستانی‌تبار بار دیگر قربانی این فرافکنی سیاسی شده‌اند.

رنج امروز خود را فراتر از آن‌چه بر مردم ایران تحمیل شد نمی‌دانیم. روز دوشنبه دوم تیر درحالی‌که بیش از سه هزار نفر در زندان اوین در بندهای مختلف پشت درهای بسته محبوس بودند، راکت‌های اسرائیل در محوطه زندان و بر ساختمان‌های اوین فرود آمدند.

سه روز از انتقال بند زنان سیاسی و‌‌ بندهای ۸ و‌ ۴ زندان اوین به زندان‌های قرچک و تهران بزرگ می‌گذرد. این انتقال در پی تخریب گسترده زندان بر اثر حملات موشکی اسراییل به بخش‌های مختلف این زندان صورت پذیرفته است.

با کشتار و جنایت موجودیت یافت و با اشغال‌گری صاحبِ‌خانه شد و در طول حیاتش، با تجاوز و نسل‌کشی، خاورمیانه را به میدان جنگ‌های بی‌پایان بدل کرد.

روایت تصویری از یک شهرِ در انتظار | وحید سالمی، خبرنگار- عکاس خبرگزاری آسوشیتدپرس در تهران، گزارشی از حال‌وهوای این روزهای تهران، در میانهٔ مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا، منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.

صدای تق‌تق کفش‌های پاشنه‌بلندی که سکوت کافه را به‌هم می‌ریزد، توجهم را جلب می‌کند. چهرهٔ زیبا و ظاهر آراسته‌اش پشت قلیانی که چاق کرده پنهان نمی‌شود. کم‌کم سر و کلهٔ دختران دیگر هم پیدا می‌شود و وقتی باهم شروع به صحبت می‌کنند تازه می‌فهمم که همه ایرانی هستند…

اول خرداد ۱۴۰۴ مصادف شد با یکی از بزرگترین اعتصاب‌های سال‌های اخیر ایران: اعتراضات رانندگان و کامیون‌داران، که بی‌شک در متن و زمینه‌ی همان شرایط اقتصادی وسیاسی‌ای جان گرفت که جنبش زن زندگی آزادی را بنیان گذاشت. 

زن‌ها از چندروز قبل شکایت‌شان را پیش مدیرها برده بودند. گفته بودند چرا همه باید در ساختمان‌های آجری و بتنی کار کنند و ما در کانکسی کوچک، گویی به اندازه یک کف دست. برای درست کار کردن سحر خاور، افسانه تیما، فاطمه حاتمی‌نژاد، حکیمه بختو و سمیه رئیسی...