مژه‌های سوخته که فقط چندتارش باقی مونده،بخش کوچیکی از پلکم که با جراحی پلاستیک بهم وصل شده، قرنیه‌ای که با چهل تا بخیه و لنز طبی، بازم سرجاش نیست! اینها شدن همه‌ی چیزی که از چشمم باقی مونده و فردا باید تخلیه بشن و خونرو خالی کنن برای چشم مصنوعیکه قراره جاشون رو بگیره.شاید هر آدمی بود خوشحال میشد از اینکه قراره دوباره زیباییش رو بدست بیارهولی من امروز کل وجودم شده یه بغض بزرگ .درسته بینایی نداشت، نور رو حس نمیکرد و زیباییش رو از دست داده بود؛
من در چهارمین سال، از گذران حبس و تبعید، صدای پای رهایی و آزادی را از تمامی ایران می‌شنوم. دیوارهای اوین نمی‌تواند جلوی رسیدن صدای #زن_زندگی_آزادی از چهارگوشه‌ی ایران را بگیرد. این ها چیزی از ترس و وحشت هر لحظه‌ام از شکنجه و اعدام و سرکوب را کم نمی‌کند. هر بار با پخش نامستندی فرو می‌ریزم؛ گرچه نوید انقلاب را خیابان در گوش‌مان زمزمه می‌کند. من در زندان دانشجوی رشته‌ی حقوق هستم و در میان این سردی و وحشتِ هر روزه، برای اخذ امتحان به مکانی به نام فرهنگی زندان اوین می‌روم.
در آستانه‌ی ۱۶ آذر سال ۱۴۰۱ دانشجویان هفت دانشگاه معتبر ایران، از جمله دانشگاه تهران، دانشگاه علامه طباطبائی، دانشگاه تربیت مدرس، دانشگاه بهشتی، دانشگاه الزهرا، دانشگاه خواجه نصیر طوسی و دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات در متن مبارزات بی‌باکانه، بیانیه‌ی پربار مشترک خود را با این شعر شروع کردند که سروده‌ی لنگستون هیوز، نامی‌ترین شاعر سیاه‌پوست آمریکایی و به ترجمه‌ی احمد شاملو است:
«فراخوان برای تشکیل شبکه‌های زنان انقلابی و برابری‌طلب»: ستم بر زنان جرقه، یکی از موتورهای محرکه و از سوخت‌های اصلی #خیزش_انقلابی_ژینا است. زنان به صورت آحاد در این جنبش نقش مهم و پیشروی دارند اما این کافی نیست چرا که ضمانت کسب و حفظ #دستاوردهای_زنان در گرو ایجاد تشکل توده‌ای و مستقل است. این نگرانی وجود دارد که در فقدان زنان سازمان‌یافته، افق و مطالباتمان زیر سایه‌ی جنبش سرنگونی قرار بگیرد و بار دیگر مانند قیام ۵۷ «در طلوع آزادی جای حق زن خالی» بماند.
رای گیری روز چهارشنبه با ۲۹ رای موافق در برابر ۱۶ رای ممتنع و ۸ رای مخالف به پایان رسید و ایران به عنوان نخستین کشور در تاریخ این کمیته از عضویت در آن اخراج شد. شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد روز چهارشنبه با اکثریت آرا، جمهوری اسلامی ایران را از کمیسیون مقام زن این سازمان اخراج کرد. این اقدام که برای نخستین بار در تاریخ این کمیته سازمان ملل متحد روی می‌دهد، واکنشی از سوی جامعه جهانی به سرکوب اعتراضات زنان در ایران طی سه ماه گذشته بوده است که با مرگ مهسا (ژینا) امینی آغاز شد.
از آغاز سال ۲۰۲۲، حداقل ۴۰ زن در الجزایر کشته شده اند. انجمن های دفاع از زنان خواهان جرم به حساب آمدن این زن کشی ها هستند ولی با وجود آن که قانون اساسی تصریح می کند که از زنان دربرابر هرنوع خشونت محافظت می کند، «قانون خانواده» و سکوت نزدیکان قربانیان باعث می شود که هنوز بسیاری از عاملان این جرایم از مجازات بگریزند. در سحرگاه ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ریما انان نمی دانست که زندگیش چگونه دستخوش تلاطم می شود. او می گوید: «او آینده مرا سوزاند». ریما منتظر رسیدن اتوبوسی برای رفتن به تیزی- اوزو در سرزمین قبایلی بود.
کتاب "انقیاد زنان" را جان استوارت میل در سال ۱۸۶۹ یعنی حدود ۱۵۰ سال پیش نوشته است. این نخستین اثر جامعه‌شناسی در جهان است که به این موضوع اختصاص یافته و این زمانی‌ست که زنان هنوز حق رأی ندارند و از بسیاری از حقوق شهروندی خویش محروم هستند. در ارزش این کتاب همین بس که موضوع در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، هنوز موضوع روز است. میل بر این عقیده است که "قانون نباید میان افراد تبعیض قائل شود".
روز جهانی منع خشونت بر زنان،هم صدا و همگام بر علیه کشتار، توقف اعدام و آزادی زندانیان سیاسی: طبق صدور قطعنامه سازمان ملل مبنی بر تعیین ۲۵ نوامبر (۵ آذر ) به عنوان "روز جهانی محو خشونت علیه زنان" نامیده شد. زنان در جهان، اولین قربانیان خشونت و نابرابری های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هستند. در سالهای اخیر همزمان با بحرانهای اقتصادی – سیاسی در سراسر جهان آمار اعمال خشونت بر زنان بالا گرفته است. روزی نیست که در اخبار و رسانه های بورژوایی با وجود سانسورهایی که در این رابطه صورت می گیرد ما شاهد بقتل رساندن زنان و اذیت و آزار جنسی و تجاوز به آنها نباشیم.
سخنرانی و پرسش و پاسخ
یکشنبه 27 نوامبر 2022.
بعد از ظهر از ساعت ۳ الی ۵ به وقت اروپای مرکزی: شرکت برای عموم آزاد و رایگان میباشد. برای شرکت در سمینار لطفا از طریق لینک زیر ثبت نام کنید
۲۵ نوامبر امسال، نه تنها برای ما ایرانیان بلکه برای تمام انسان های متمدن و آزادیخواه و بویژه زنان در جهان، شاهد بزرگترین مبارزه بر علیه خشونت بر زنان بوده است. بعد از بیش از دو ماه جنبش عظیم و انقلابی برای سرنگونی جمهوری اسلامی که بعد از کشتن مهسا امینی شروع شد و با جان باختن و قهرمانی های زیاد در میدان مبارزه با رژیم سرکوب و جنایت اسلامی ادامه دارد، گام های بزرگی نصیب این جنبش شده است.
از زمانی که ۳ فعال سیاسی و برابری طلب یعنی خواهران میرابال در دومینیکن با فرمان نظام مستبد و دیکتاتور این کشور کشته شدند بیش از ۶۲ سال می‌گذرد.
برنامه ای از بیست و چهار تشکل مستقل زنان ایرانی به مناسبت ۲۵ نوامبر ۲۰۲۲ روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان: برنامه ای از بیست و چهار تشکل مستقل زنان ایرانی به مناسبت ۲۵ نوامبر ۲۰۲۲ روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان. به مناسبت ۲۵ نوامبر علاوه بر برنامه در فضای مجازی, بسیاری از ما تشکل های مستقل زنان ایرانی در دیاسپورا در همبستگی با زنان کشورها ی محل سکونت خود با حضور در عرصه عمومی, تظاهرات, اجتماعات و گردهمایی ها به خشونت علیه زنان نه خواهیم گفت و فریاد زنان بیباک و دلاور ایرانی را که امروزه جان بر کف در خیابان های ایران حماسه میآفرینند و علیه خشونت به ویژه به خشونت های دولتی بر خاسته اند را به گوش جهانیان میرسانیم
می‌دانید چرا شعار اعتراضات #زن_زندگی_آزادی است و باید باشد؟ یک دلیل از هزار و یک دلیلش اینکه در جمعه‌ی خونین زاهدان، ٨مهر، اعلام می‌شود یک «زن» در میان کشتگان است. ١۴ روز طول می‌کشد تا اسمش آشکار می‌شود: #هستی_نارویی. و ۵٣ روز طول می‌کشد تا عکسش منتشر می‌شود؛ این دخترک هفت‌ساله. گفته‌اند با مادربزرگش به مصلی رفته بوده برای نماز جمعه. مأموران جمهوری اسلامی که تیراندازی می‌کنند، یک گلوله‌ی گاز اشک‌آور هم به سر #هستی_نارویی می‌خورد. سرآخر هم از گاز خفه می‌شود و جان می‌دهد؛ تا «نظام آقا» محفوظ بماند.
حزب حكمتیست(خط رسمی): ۲۵ نوامبر برابر با چهارم آذر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است. امسال در شرایطی به استقبال این روز میرویم كه در ایران بیش از دو ماه است، اعتراضات سراسری علیه جمهوری اسلامی و برای برابری زن و مرد، برای آزادی، رفاه همگانی و برای سرنگونی جمهوری اسلامی در جریان است. مبارزه علیه خشونت سیستماتیك وآپارتاید جنسی در ایران، قدمتی به عمر جمهوری اسلامی دارد. ۴۳ سال است زنان و مردم آزادیخواه در مقابل حكومتی مبارزه میكنند كه زن سیزی و توحش و بربریت علیه زنان از بنیادهای اساسی این حاكمیت است.
رسانه‌های محلی در کردستان می‌گویند به دنبال جانباختن نسرین قادری، «دانشجوی مریوانی» در تهران، نیروهای امنیتی در انتقال پیکر و برگزاری مراسم توسط خانواده‌اش اختلال ایجاد کرده‌اند. کانال تلگرامی کولبر نیوز می‌گوید، ماموران امنیتی خانواده نسرین قادری را تحت فشار قرار داده اند تا پیکر او بدون همراهی مردم به خاک سپرده شود.در همین حال خبرگزاری دولتی ایرنا، خبر کشته شدن این زن جوان مریوانی در اثر «ضربات باتوم به سرش» را رد کرد و عنوان کرد که نسرین قادری «دارای بیماری زمینه‌ای» بوده و «روز جمعه در منزل خود در تهران فوت» شده است.
گشت ارشاد، فساد، هزینه زندگی بالا: آیا جنبش اخیر ایران بر علیه حجاب اجباری است ؟ بدون شک آری. اما خیزشی که جمهوری اسلامی را به لرزه در آورده است تنها به این خواسته محدود نمی شود. پایه های رژیم زیر سوال رفته و اقشار گوناگون مردم عصیان خود را ابراز می کنند. آینده این جنبش، ازجمله به دلیل سرکوبها هنوز نامشخص است، اما خواست یک تغییر اساسی خدشه ناپذیر است. «زن، زندگی، آزادی! »، «دیگر اجازه نمی دهیم به ما زور بگویید ! »، «مرگ بر دیکتاتور! »… اینها از جمله شعارهایی است که در خیابان های تهران و بیش از هشتاد شهر کشور شنیده می شود.
