الوف بن سردبیر هاآرتص می‌گوید: اسرائیل سانسور خبری در مسائل نظامی دارد و برخلاف اکثر خبرگزاری های اسرائیلی، روزنامه ما[هارتض] رنج مردم غزه و لبنان را نشان می دهد. به همین دلیل دولت نتانیاهو ما را هدف قرار داده است.
«آلوف بن»، سردبیر هاآرتص برای گاردین نوشت: «حقیقت اولین قربانی جنگ است» این ضرب‌المثل قدیمی بخشی از حقیقت را در خود جای داده است. گزارش میدان نبرد همیشه چالش برانگیز است؛ دسترسی محدود، خطر مرگبار، مه عمدی و مقاماتی با کمترین صداقت، موانع شما هستند و زمانی که روزنامه‌نگاران بخشی از یک جامعه متخاصم هستند، وضعیت پیچیده‌تر می‌شود، به خصوص اگر این مبارزه به عنوان یک «جنگ عادلانه» تفسیر شود و از حمایت گسترده مردم برخوردار باشد.
در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، اسرائیل توسط حماس مورد حمله قرار گرفت و از غزه برای کشتن، غارت، تجاوز و ربودن غیرنظامیان و سربازان حمله کرد. روز بعد، حزب الله از لبنان به نبرد پیوست. اسرائیل با انتقام به مقابله پرداخت و شهرها و روستاهای نوار غزه را خالی از سکنه و ویران کرد و بسیاری از غیرنظامیان را همراه با شبه نظامیان و عوامل حماس کشت. در سپتامبر ۲۰۲۴، نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) یک حمله متقابل را در جبهه شمالی آغاز کردند و ضربات فلج کننده ای را به رقیب سرسخت خود حزب الله وارد کردند و روستاهای شیعه را که به عنوان پایگاه های خط مقدم آن بودند، ویران کردند.
عموم یهودیان اسرائیل که تحت تأثیر حمله غافلگیرکننده دشمن و جنایات حماس غرق شده بودند، در حمایت قاطع از آنچه به نظر می رسید مبارزه ای وجودی با دشمنان سرسخت و بی رحم بود، متحد شدند. علیرغم افزایش تعداد تلفات ارتش اسرائیل و شکست مداوم در دستیابی به «پیروزی کامل» وعده داده شده توسط نخست وزیر بنیامین نتانیاهو، مرزهای پوشش خبری در رسانه‌های جریان اصلی اسرائیل اینطور دیکته شده است «به طرف مقابل رحم نکنید!»
اکثر خبرگزاری‌ها کشتار، ویرانی و رنج انسانی در غزه و لبنان را پخش نمی‌کنند. حداکثر کاری که شاید بکنند این است که انتقادات بین‌المللی از اقدامات اسرائیل را نقل می‌کنند و آن را یهودی ستیزانه و ریاکارانه می‌خوانند. غزه و لبنان را فقط از دریچه خبرنگاران گماشته شده در واحدهای متجاوز ارتش اسرائیل می‌بینیم.
مظهر پوشش خبری زمان جنگ، دنی کوشمارو، مجری اخبار در کانال ۱۲، بزرگترین شبکه تلویزیونی اسرائیل است. ماه گذشته کوشمارو با کلاه ایمنی همراه یک نیروی پیاده نظام در لبنان، خانه‌ای را در یک روستای شیعه‌نشین اشغال شده منفجر کرد و در حالی که به خود می‌بالید، گفت: «با یهودیان در نیفتید». زمانی که دادگاه کیفری بین‌المللی حکم بازداشت نتانیاهو و یوآو گالانت، وزیر سابق را صادر کرد، کوشمارو در تلویزیون واکنشی احساسی نشان داد و در حالی که با تصاویری از بچه‌های مرده و ربوده شده ۷ اکتبر احاطه شده بود گفت: این حکم‌ها «علیه همه ما سربازانمان و این مردم است». کوشمارو و همکارانش روی آنتن هرگز به خود زحمت ندادند که مبنای واقعی اتهامات دیوان بین‌المللی کیفری مبنی بر قحطی عمدی را به عنوان روشی برای جنگ و سایر جنایات علیه بشریت که گفته می‌شود توسط رهبران اسرائیل دستور داده شده است، توضیح دهند.
سردبیر هاآرتض در ادامه نوشت: اسرائیل یک سانسور نظامی دارد و هر خبر در مورد امنیت ملی یا اطلاعاتی، باید تایید شود. سانسور مزاحم است، اما در زمان جنگ، محدودیت قانونی و فیلتر در مقایسه با خودسانسوری مخاطب کمرنگ می‌شود. اسرائیلی‌ها به سادگی نمی‌خواهند بدانند!
هاآرتص ده‌ها سال است که در مورد رنج فلسطینیان تحت اشغال اسرائیل و آنچه ارتش اسرائیل «خسارت جانبی» مبارزه با تروریسم می‌داند، گزارش می‌دهد. بارها و بارها این روزنامه به دلیل انتقاد از غیر اخلاقی بودن اقدامات ارتش اسرائیل مورد انتقاد قرار گرفته است. خوانندگان اشتراک خود را لغو کرده اند و سیاستمداران علیه ما تظاهرات کردند. اما ما هرگز تکان نخوردیم. هنگامی که جنایات جنگی را می بینید، باید در حالی که جنگ در حال وقوع است صحبت کنید، به جای اینکه منتظر بمانید تا برای ایجاد تغییر خیلی دیر شده باشد. در باره ی جنگ ۷ اکتبر نیز فرقی نمی کند: به تنهایی دوباره، علیرغم مشکل دسترسی به منابع در غزه یا لبنان، از غزه، طرف دیگر درگیری گزارش می دهیم.
نتانیاهو هرگز از موضع انتقادی ما نسبت به او و سیاست اشغال و الحاق او خوشش نیامده است و هاآرتص و نیویورک تایمز را در سال ۲۰۱۲ “بزرگترین دشمنان اسرائیل” خواند (اگرچه بعداً آن را انکار کرد). نتانیاهو که حرفه خود را بر اساس دستکاری رسانه ای بنا کرده است، نمی تواند صداهای مستقل و منتقد را تحمل کند. در دهه گذشته، سوء استفاده او از قدرت برای تحریف پوشش رسانه‌ای، که توسط هاآرتص در سال ۲۰۱۵ افشا شد، نتانیاهو را در به دادگاه فساد جنایی کشاند. اما حتی پس از کیفرخواست، او فقط تاکتیک را تغییر داد، نه استراتژی را و از راهکار موفق دوست و مربی مجارستانی خود ویکتور اوربان وام گرفت؛ «به رسانه‌های جریان اصلی حمله کنید و آن‌ها را متخاصم بخوانید، از حامیان میلیاردر خود بخواهید کانال‌های حمایتی راه‌اندازی کنند، یک “ماشین سمی” برای متحد کردن پایگاه خود در سراسر شبکه‌های اجتماعی بسازید. با گذشت زمان، جریان اصلی موضع خود را تغییر داده و از ترس از دست دادن بینندگان، سخنان رهبر را به پنل‌های پربیننده اضافه می‌کنند.»
نتانیاهو یک شخصیت تفرقه‌انگیز است، و عموم یهودیان اسرائیل، در حالی که در پشت جنگ متحد هستند، عمیقاً بین طرفداران و مخالفان “بی‌بی ایسم” تقسیم شده‌اند. اما نتانیاهو از جنگ خارجی برای توجیه ساکت کردن منتقدان داخلی خود استفاده می کند. اندکی پس از ۷ اکتبر، شلومو کرهی، وزیر ارتباطات، یکی از دوستان نخست وزیر، پیش نویس قطعنامه کابینه را برای تحریم هرگونه تبلیغات دولتی یا اشتراک در هاآرتص با استناد به “تبلیغات ضد اسرائیلی” این روزنامه ارائه کرد. کرهی که در ابتدا توسط وزارت دادگستری مسدود شده بود، با استفاده از بهانه اظهارات جنجالی آموس شوکن، ناشر ما، طرح خود را برای تضعیف هاآرتص دوباره آغاز کرد.
یکشنبه گذشته، قطعنامه تحریم هاآرتص که اکنون توسط نتانیاهو حمایت می شود، به اتفاق آرا در کابینه تصویب شد. کرهی همچنین لایحه‌ای را برای خصوصی‌سازی پخش‌کننده عمومی اسرائیل که برخلاف مجموعه‌ای از بلندگوهای رسانه‌ای مانند خاری در چشم دولت عمل کرده است، ارائه کرد. او درباره انگیزه عمیق‌تر رئیس اش گفت: «ما توسط مردم انتخاب شده‌ایم و اگر بخواهیم می‌توانیم رژیم را تغییر دهیم. تحریم هاآرتص فاقد مبنای قانونی است، اما نتانیاهو اهمیتی نمی‌دهد؛ در صورت سرنگون شدن، او علیه «دولت عمیق قانونی» و تضعیف حاکمیتش غوغا می‌کند.
اما ما بر حمله اخیر نتانیاهو پیروز خواهیم شد، همانطور که بر خشم و طفره رفتن اسلاف او پیروز شدیم. هاآرتص بر ماموریت خود برای گزارش انتقادی درباره جنگ و عواقب وخیم آن برای همه طرف ها می ایستد. محافظت از حقیقت گاهی سخت است، اما هرگز نباید قربانی جنگ باشد.
