همکاران گرامی، مردم شریف ایران؛ امروز در پایان هشتمین روز اعتصاب، با افتخار اعلام می‌کنیم که صدای حق‌طلبانه رانندگان نه‌تنها به گوش دولت رسید، بلکه قلب مردم ایران را نیز تکان داد.

برای لحظاتی به این عکس خیره شوید. تصورش دردناک است؛ دردی همراه با شکوهی سرکوب ‌ناپذیر. چهره‌هایشان را باید دید، نه برای اشک ریختن، بلکه برای حقیقتی که در آن نهفته است: انسان، هنوز، ایستاده است.

در هفتادمین هفته‌ی کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، زندان فردیس کرج نیز به این کارزار پیوست و تعداد زندان‌های شرکت کننده در این اعتصابات هفتگی به ۴۵ زندان گسترش یافت.

کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری (ITUC) در روز ۸ می با انتشار نامه‌ای سرگشاده خطاب به سران کشورها، سازمان‌های بین‌المللی، نهادهای مدنی و شهروندان جهان، نسبت به رشد نگران‌کننده‌ی فاشیسم نو، تخریب دموکراسی، گسترش نابرابری و استثمار بی‌حد‌و‌مرز کارگران هشدار داد.

از اول خرداد ۱۴۰۴، رانندگان کامیون در بسیاری از شهرهای کشور به نشانه‌ی اعتراض به شرایط سخت کاری، گرانی روزافزون، و بی‌توجهی مسئولان به مطالبات صنفی خود، دست به اعتصاب زده‌اند.

مهوش (سایه) صیدال، زندانی سیاسی و دارنده مدرک دکترای حقوق بین‌الملل، با نگارش نامه‌ای سرگشاده از زندان اوین خطاب به نهادهای بین‌المللی حقوق بشر، نسبت به وضعیت بحرانی سلامت زندانیان زن، به‌ ویژه زندانیان سیاسی هشدار داده است.

در اقدامی پنهانی و به‌غایت تأمل‌برانگیز، مدیران شرکت گروه ملی فولاد اهواز، بی‌آنکه ذره‌ای به اصول شفافیت، قانون‌مداری یا احترام به کارگران پایبند باشند، حذف شیفت عصر را اعلام کرده‌اند؛

زندانیان «کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام» برای شصت‌ونهمین هفته‌ متوالی اعتصاب غذا کردند. در این هفته سه زندان مهاباد، بوکان و یاسوج به این کارزار پیوستند و تعداد زند‌ان‌های شرکت‌کننده در «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به ۴۴ زندان رسید.

واکنش جانبدارانه در مخالفت با حکم اعدامِ محکومی که بر ضد ارزش‌های ما عمل کرده‌است می‌تواند ما را به ضدِ خود بدل کند و شعار نه به اعدام را از مفهوم و کارکرد تهی کند. نمی‌توان با احکام مرگ مواجهه‌ای گزینشی داشت و محکومین را دسته‌بندی کرد و برخی را لایق‌تر برای نجات از چوبه‌ی دار دانست.

تحریریه "ایران وایر" | در این برنامه مهمان بسیار عزیز ما اسماعیل بخشی است. فعالین شریف کارگری، مخصوصا فعالین شریف کارگری هفت تپه بعد از گذشت سال‌ها از اعتصابات خود، هنوز هزینه می‌دهند و تحت محرومیت از کار، تحصیل و وکالت و کلا محروم از زندگی هستند.