اعتراضات مردمی در طول سه ماه اخیرتحت نام خیزش زن، زندگی، آزادی تا کنون به قیمت کشتار بیش از صدها نفر از مبارزین و معترضین وبازداشت و زخمی شدن بیش از ۲۰ هزار نفر ختم شده است. این مبارزه و اعتراضات هنوز در کف خیابان به قوت خود باقی است، رژیم هر روز با سرکوب و توحش بیشتری با این حرکت سراسری به مقابله پرداخته و می خواهد زهر چشم بگیرد. در این راستا مزدوران و جنایتکاران از چند روز گذشته اعدامها را شروع کرده اند.
از اولین قربانیان این بربریت محسن شکاری جوان ۲۳ ساله و سرپرست خانواده را به اتهام بستن خیابان ستارخان تهران به اعدام محکوم وبدون محاکمه با شقاوت تمام اورا به دار آویختند. بدنبال محسن هم مجید رضا- رهنورد در مشهد در ملاء عام به دار آویخته شد. قربانیان این اعدامهای حکومتی عموما از خانواده های کارگری و یا خود کارگر هستند. مزدوران در ادامه با ارائه لیستی از اعدامی ها مذبوحانه در تلاشند که جلو این اعتراضات را گرفته و مردم را به خانه هایشان برگردانند. اما انعکاس اعدام محسن شکاری و مجید رضا-رهنورد در خارج و داخل کشور خشم بسیاری را در اعتراض به این عمل وحشیانه بر انگیخته است. مردم با شعار " اعدام نکنید" و " بیدار شوید تا بی دار شویم" خشم و اعتراض خود را به این جنایت نشان داده اند. بازتاب این عمل وحشیانه مردم را به افشای چهره فاشیستی جمهوری اسلامی نزد جهانیان و مردم را به امر ادامه مبارزه در داخل و خارج مصمم تر نموده است.
جمهوری اسلامی بیش از چهار دهه است که با در دست داشتن قدرت و استفاده از قوانین ارتجاعی اسلام و روشهای قرون وسطایی برای حفظ مناسبات سرمایه داری به شکنجه و اعدام کمونیستها و مردم مبارزو معترض پرداخته است. سازمان اطلاعات و امنیت حکومت اسلامی که بمراتب بزرگتر و پیچیده تر از دستگاه سرکوب حکومت سلطنتی است با استفاده ازآخرین روش های دستگاههای امنیتی در جهان و اتکا به قوه قضاییه قرون وسطایی تا کنون آنچنان جنایاتی آفریده که میزان زندان و شکنجه و اعدام مخالفین نه آماری را بر می تابد، و نه نشانی بر توقف آن است!
اخیراٌ موجی از اعدامها از طرف رژیم آغاز شده و با وقاحت تمام در صدد ادامه آن است. اعدامها نه تنها توجه جوامع بین المللی را بر انگیخته بلکه جامعه ایران را هم بشدت تکان داده است، بطوریکه خانواده های محکومین به اعدام با اضطراب و نگرانی هر روز در مقابل زندانها تجمع نموده و خواهان لغو حکم اعدام عزیزانشان هستند. اعدام بعنوان ابزاری قوی در دست جمهوری اسلامی در ایجاد رعب و وحشت و تثبیت رژیم تا کنون عمل نموده است. اعدامها تحت اتهامات دروغ و جرائم واهی از جمله تروریسم، متهم نمودن افراد اعدامی به قاتل بسیجیهای مزدور وبر هم زدن امنیت ملی و... تا کنون انجام گرفته است. اما بسیجیها این عوامل خود فروخته و مزدور در مدت این سه ماه صدها نفر از کودک و بزرگسال را به جرم فقط اعتراضات خیابانی به قتل رسانده اند، و هزاران نفر بوسیله آنها ربوده شده و در زندانها مورد شکنجه و تجاوز قرار گرفته اند، محق هیچ مجازاتی نیستند.
اعدام را فقط نمیشود با " نه، گفتن به اعدام "نفی نمود. حکومتهای استثمارگر و دیکتاتور برای تثبیت و تدوام حکومت بطور سیستماتیک از اعدام بعنوان ابزار سرکوب و رعب و وحشت استفاده می کنند. اعدام و خاتمه دادن به آن مبارزه طبقاتی را می طلبد. مزدوران حکومتی هنوز به دستگیری و آدم ربایی فعالین کارگری، زنان، دانشجویان، دانش آموزان و روزنامه نگاران در تمام شهرهای ایران ادامه میدهند. تنها راه مقابله با این تهاجم وحشیانه سازمان یافتن حرکتهای اعتراضی کف خیابان و انعکاس بیشتر آن در سطح بین اللملی است.
طی اعتراضات اخیر در داخل و خارج از کشورهای از همان روزهای آغازین بسیاری نیروهای سوسیالیست و چپ تلاش نمودند تا شعار " زندانی سیاسی آزاد باید گردد" و " لغو مجازات اعدام" را در جهت دفاع و حفاظت از جان زندانیان و دستگیر شدگان اعتراضات اخیر تبدیل به مطالبات محوری و روزمره مردم معترض کنند.
اما جناح راست اپوزیسیون که خود را از مخالفین حکومت اسلامی می نامند، به این دلیل که عملا خواهان لغو حکم اعدام و یا آزادیهای بی قید و شرط اجتماعی نیستند، بهمین دلیل از طنین این شعارها در هراسند و آگاهانه مانع گسترش این شعارها در اعتراضات داخل و خارج اند. این طیف تازه برانداز شده که عموما از کارگزاران و یا پادوهای سابق حکومت اسلامی هستند در همراهی با شوینستهای وطن پرست و قوم گرایان وطنی، خود از منادیان نوعی دیگر از استبداد و سرکوبگری هستند که از همین امروز هم قابل مشاهده است. این حضرات نمایندگی نوع دیگری از استبداد را خواهند نمود که تضمین کننده آزادی های بی قید و شرط اجتماعی و سیاسی و لغو اعدام و زندان و شکنجه نخواهد بود.
در شرایطی که مردم معترض خیابانها را تسخیر نموده اند، آزادی فعالین کارگری و معلمان، دانشجویان، دانش آموزان و دیگر زندانیان سیاسی بعنوان بخشی از فعالیت روزانه باید به مطالبه محوری تبدیل شده و کارزار آزادی فعالین کارگری و دیگر زندانیان سیاسی تحت شعارهای " آزادی زندانیان سیاسی فوری و بدون قید و شرط " و " لغو مجازات اعدام "در این حرکتهای خیابانی در داخل و خارج سازمان داده شود و توده های خیابانی حول این شعارها متشکل شوند. همچنین با بهم پیوستن نیروی بیشتر مردم به خانواده های زندانیان سیاسی در مقابل زندانها این سنگر را تقویت و محکم نموده، تا از این طریق از دستگیریهای بیشتر ممانعت به عمل آمده و رژیم را وادار به عقب نشینی و متوقف کردن دستگیریها و اعدامها نمود.
در خارج کشور هم اعتراضات و آکسیونهایی که در همسویی و حمایت با حرکتهای داخل در حال انجام و شکلگیری است این را می طلبد که در سطح وسیعتری با محکوم نمودن و افشاگری جنایات جمهوری اسلامی با استفاده از شعارهای مشخص در رابطه با "زندان و اعدام " به کارزارهای وسیعی در سطح کشورها تبدیل شود.
اعدام به عنوان یک ابزارخشونت در دست اکثریت دولتها بخصوص دولتهای دیکتاتوری تا زمانیکه ساختارهای اجتماعی نابرابر باقی هستند، بقوت خود باقی است. امکان توقف یا کاهش اعدامها این جنایت سازمانیافته نظام فاشیستی جمهوری اسلامی مستلزم سازمانیابی نیروی اجتماعی است. جمهوری اسلامی در طول حاکمیت ننگین اش بدرجه زیادی موفق شد که با اخراج، زندان، شکنجه و اعدام به حکومتش ادامه بدهد. اما امروز که مجدداحاکمان سرمایه از تغییر و تحول انقلابی در هراسند، باز هم برای نجات خود راهی جز زندان، شکنجه و اعدام و کشتار پیش روی خود نمی بینند. اعتراض به شکنجه و هم صدایی با شکنجه شدگان در زندانهای مخوف رژیم، وارد دور جدیدی از مبارزات سیاسی شده است. مبارزه گسترده سیاسی برعلیه زندان، شکنجه و اعدام در همسویی با مقاومت زندانیان در داخل زندان،بخشی از مبارزه طبقاتی است که در کف خیابانها در جریان است. تداوم و متشکل شدن این مبارزه می تواند با بسیج نمودن نیروی اجتماعی وسیع در تقویت جنبش اجتماعی موجودو به عقب راندن رژیم شکنجه، کشتار و اعدام نقش موثری ایفا نموده و بهتوقف اعدامها و آزادی زندانیان سیاسی مبدل شود.
۱۳ دسامبر ۲۰۲۲
آزادی فوری و بی قید و شرط زندانیان سیاسی!
با سازمانیابی اجتماعی شکنجه و اعدام را متوقف کنیم!
سازمان زندانیان سیاسی- کارزار پشتیبانی از کارگران ایران