توضیح: کمونیست ِ الاهیاتی-آخرالزمانی کسی است که ادعا می کند کمونیست و مارکسیست است اما به دلایلی که خواهم گفت، نه مارکسیست است و نه کمونیست: دلیل ِ نخست این که: فرقه گراست، یعنی اراده ی فرقه را بر ساز و کارهای قانون مند ِ خود ِ جامعه و طبقات ِ اجتماعی ِ آن ارجحییت می دهد و از این رو، منفعت و مصلحت ِشخصی و فرقه ای را نیز بر مصلحت ِ تاریخی ِ جامعه برتر می داند، یعنی در تمام ِ زمینه های مادی تولیدی و سیاسی- مناسباتی انحصار طلب و تمامییت خواه است.
دلیل ِ دوم: به تکامل ِ قانون مند و نظام مند ِ جامعه ی انسانی در کلییت و جزییت ِ آن نه تنها اعتقادی ندارد بلکه هم آن را نفی و انکار می کند تا فرقه را جایگزین ِطبقه نماید وهم بدترازآن،راه غیر ِسرمایه داری را جایگزین ِ راه ِ سرمایه داری می کند تا ادعای اش در رهبری ِ بی منازع ِ جامعه را به جای طبقه ی اجتماعی( پرولتاریا) به زعم ِ خود توجیه پذیر نماید. چنان کمونیسمی که از ساز و کارهای قانون مند ِ نظام ِ سرمایه داری و خصوصن تولید و مناسبات ِ تولیدی- تاریخی ِ آن بر نیامده باشد،نه علمی است و نه تاریخی، وازاین رو کم ترین اعتبار ِکارکردی درهیچ زمینه ای درمسیر ِ تکامل ِ جامعه نیز ندارد، و بلکه اخلال کننده در فرایند ِتکاملی ِ آن نیز خواهد بود.این چنین کمونیستی با چنین نگرشی به جامعه و مقدرات ِ آن در صورت ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی که نهایت ِ « دوراندیشی» ِ محدود بین ِوی است چاره ای جز سلب ِ اراده و اختیار از جامعه و در اختیار ِ کامل ِ خود گرفتن ِ آن ندارد، و در نتیجه جامعه را به یک پاده گان ِنظامی با رهبر و فرمانده ی تام الاختیار و مادام عمر تبدیل خواهد نمود، که نمونه های اش را در شوروی و چین و دیگر اقمار ِ دنباله روی ِشان شاهد بوده ایم.باچنین خصوصیات ِ تاریخن نامعقول ونامعمولی از کمونیسم ِبی نیاز از تولید و مناسبات ِتولیدی ِ پیشرفته ی سرمایه داری، آنچه به نام ِ کمونیسم و جامعه ی کمونیستی وعده داده می شود چیزی جز همان « کمونیسم ِ الاهیاتی » بدو خلقت ِ ادیان در بهشت ِ خداوندی نیست که در بازگشت ِ آخرالزمانی ِ آدمیان به شرایط ِ اولیه ی خلقت تکرار خواهد شد، یعنی کمونیسم ِ « بخور و به خواب کارته، خدا نگهدارته» ی ادیان. منظورم ازاین تمثیل و یادآوری نشان دادن ِاشتراکات ِنظری ِ چپ ِ بی اعتقاد به تکامل ِ اجتماعی و خصوصن بی اعتقاد به دموکراسی ِ این دوران که جزء همبسته ای از نظام ِ سرمایه داری و یک عامل ِ مهم ِ تکامل و فرارفت ِ آن به سوسیالیسم و کمونیسم است، با تروریست های اسلامی در راهبردهای سیاسی تشکیلاتی ِ فرقه گرایانه ی آن است. بی دلیل نیست که چنین چپی با چنین خصوصییاتی، امروزه مدافع ِ دوآتشه ی حماس ِ تروریست، یعنی در واقع مدافع ِ تروریسم ِ اسلامی یی شده است که رژیم ِ جنایت پیشه ی حاکم برایران بانی و پرچمدار ِ آن در خاور میانه و جهان شده است.
می توان از یک یک ِاین چپ های مدافع ِ تروریسم ِ اسلامی نام برد که به بهانه ی دروغین ِ « دفاع از خلق ِمظلوم ِفلسطین»، از تروریسم علیه دموکراسی که با آن همچنان که گفتم خصومت ِ تاریخی دارند دفاع می کنند.چراکه تروریسم هم خصلتن وماهییتن ضد ِ دموکراسی و آزادی های سیاسی است. از این رو، کافی است به مصداق ِمشت نمونه ی خروار دو - سه تن از این مدافعان ِتروریسم ِاسلامی را که این روزها در سایت های مختلف با سوء استفاده از دموکراسی و آزادی ِبیان جولان می دهند با گفتاورد در حد ِ نیاز بشناسیم تا چارچوب ِ فکری فرقه ای و تشکیلاتی ِ همه را بشناسیم، و بدانیم چه کسانی از چه دیدگاه و چگونه نگرشی با خیزش ِ همه با همی ِ شهروندان ِ ایرانی مخالفت می کنند و این خیزش را به طعنه و تمسخر « انقلاب مخملی» می نامند و خود، خواهان ِ چگونه حاکمییتی هستند.
نمونه ی نخست،محمد جعفری درمقاله ی« رهبران ِ سازمان ِملل شریک ِجرم ِ اسراییل»: محمد جعفری از جمله ی آن کمونیست های خیالبافی است که در دهه ی 1360 از استبداد ِ اسلامی به دموکراسی ِ واقعن موجود ِ غرب پناه برد و وقتی خیال اش از تعقیب و گریز با پاسداران ِ رژیم راحت شد،به تایید سیاست ضد ِدموکراتیک و سرکوبگرانه ی حکومت ِ اسلامی روی آورد و به اهانت کردن به دموکراسی خواهان ِدرون ِایران پرداخت. جنگ ِ تروریست های اسلامی به رهبری ِ رژیم ِ حاکم بر ایران با نایب منابی ِ حماس فرصتی شد برای حمله ی جعفری به دموکراسی و آزادی های سیاسی یی که او آنها را در انحصار ِ خود می داند و ایرانی ها را از تلاش برای به دست آوردن ِ شان منع می کند. او چه در این مقاله و چه در مقاله ی « کابوس ِ ایدئولوژی ها» دموکراسی ستیزی و ایدئولوژی ستیزی ِ واپس گرای خودرا به نمایش می گذارد تا به زعم ِ خودش به ایرانی ها « درس ِ مبارزه» بدهد. جعفری مانند ِ دیگردموکراسی ستیزان ورفقای همفرقه ای و غیر ِ همفرقه ای اش نمی داند که ضدییت با دموکراسی و آزادی های سیاسی ِاین دوران خود محصول ِیک ایدئولوژی،یعنی ایدئولوژی پدرشاهی-فئودالی است که شامل ِ رژیم ِمرتجع ِ حاکم بر ایران نیز می شود. همین ایدئولوژی ِ واپسگراست که محمد جععفری و همفکران اش راوادارمی کند میان ِحماس ِتروریست و اسراییل ِدارای دموکراسی جانب ِحماس ِتروریست و ارباب اش رژیم ِ حاکم برایران را بگیرد، با این توهم که دارد از فلسطینی هایی حمایت می کند که خود نیز درشرایط ِ کنونی قربانی ِتروریسم ِ اسلامی هستند. چرا که این تروریسم است که به آنها وعده ی بهشت ِ دروغینی می دهد که تحقق اش در ذات ِ اسلام ِ ضد ِ آزادی نیست. افزون بر اینها، باید به ایشان آموخت که: یک تفاوت ِمهم ِانسان با حیوان، داشتن ِ ایدئولوژی یعنی قوه ی تشخیص و تحلیل و ارزیابی و قضاوت ِ چیزهایی است که می بیند، می شنود و می خواند. انسان ها بسته به میزان ِ سواد وتحصیلات وعلائق ِشان به پدیده های متنوع ِ مادی و نظری، فلسفی ،هنری،زیبایی شناسی،و نیز درک و برداشت ِ شان از جهان و شناخت ِ آن که یا علمی است یاغیر ِعلمی وخرافی مذهبی، دارای ایدئولوژی ِ پیشرو و پیشرفت گرا هستند و یا ایدئولوژی ِ عقب مانده و واپسگرا. در واقع، این ایدئولوژی ِ افراد است که تعیین کننده ی مناسبات و روابط ِ اجتماعی و سیاسی – اعتقادی ِآنها با یکدیگر می شود. یعنی هیچ اعتقادی از آسمان نازل نمی شود و از همین آموزه ها و روابط ِ مادی ناشی می شود که در مجموع به همه ایدئولوژی گفته می شود. در دوران ِ ما یعنی دوران ِسرمایه داری،دو ایدئولوژی ِاصلی ِ بورژوایی وپرولتاریایی وجود دارد ویک ایدئولوژی ِ عقب مانده و واپسگرای فئودالی. این ایدئولوژی ِ واپسگراست که ایجاد ِ ضدییت با مدرنیته ی نظام ِ سرمایه داری و دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی می کند. یعنی در واقع خواهان ِ تسلط ِ مناسبات ِ پدرشاهی و استبداد ِ فردی- فرقه ای بر روابط و مناسبات ِ دولت- ملت هاست. بر خلاف تصور ِ بسیاری مارکسیسم خودش ایدئولوژی نیست بلکه سخنگو و ترویج کننده ی ایدئولوژی ِ طبقه ی کارگر یا پرولتاریاست.
نمونه ی دوم، هلمت ِ احمدیان: یک خصوصییت ِ مشترک ِ خودکمونیست نامان و خودمارکسیست نامان ِ فرقه گرا، استفاده ازادبیات و واژه گان ِ علمی تاریخی و مارکسیستی کمونیستی برای به کار گیری ِ شان در ایده ها و نظرات ِ ضد ِ مارکسیستی و ضد ِ کمونیستی، و ضد ِ تاریخی – دورانی است. یعنی سلب ِ هوییت ِ تکامل گرایانه ی این ادبیات و واژه گان برای اثبات ِ حقانییت ِ دروغین ِ راهبرد ِ فرقه سالارانه و قدرت طلبانه ی خویش. هلمت از جمله ی این فرقه گرایان و چنین سوء استفاده ای از ادبیات و واژه گان ِ مارکسیستی و کمونیستی با هدف به کرسی نشاندن ِاعتقادات ِمحدودبین ومحدود عمل ِ الاهییاتی- آخرزمانی ِ خویش است. هلمت، مانند ِ دیگر همفکران و « همسنگران» ِ در کمین ِ قدرت ِ سیاسی اش، جنگ ِ کنونی ِ خاورمیانه به آمرییت ِ رژیم ِ تروریست ِ اسلامی ِ حاکم بر ایران و عاملییت ِحماس را وسیله ای کرده است برای حمله به دموکراسی و دموکراسی خواهان ِ ایرانی با سوء استفاده ی نابه جا ازایده ها وواژه های مارکسیستی و کمونیستی. سوء استفاده ای که در واقع مطلوب ِ رژیم هم هست زیرا که در جهت ِاهداف ِ تجاوزگرانه ی آن است. از چنین دیدگاهی است که هلمت به شعار ِ « نه غزه، نه لبنان» ِ معترضان ِ ایرانی به رژیم ِ راهزنان ِ مسلح ِ حاکم بر ایران اعتراض دارد و این شعار را با نسبت دادن ِ آن به ناسیونالیسم ِ ایرانی می کوبد. این شخص کسی است که خود از مدافعان ِ« خلق»، یعنی آدم های بی هوییت ِ طبقاتی وحتا انسانی دردوران ِمشخص ِسرمایه داری است. من در مقاله ی « نه غزه، نه لبنان، نه به رژیم ِ تروریست های حاکم بر ایران است»، توضیح دادم که این شعار را کسانی در خیابان ها می دهند که هدف ِ اصلی ِ شان دموکراسی و آزادی های فوری و بی قید و شرط ِ سیاسی است و نه تبلیغ ِ ناسیونالیسم. از این رو، بند ِ دوم یعنی « جانم فدای ایران» به باور ِ من از هیچ لحاظی با بند ِ اول جفت و جور نمی شود مگر این که هلمت بخواهد بند ِ اول را فدای بند دوم کند تا آن را با اعتقادات ِ « خلق» گرایانه ی خود جفت و جور نماید و در عین ِ حال غزه و لبنان یعنی حماس و حزب الله ِ همدست ِ رژیم ِ راهزن ِ جنایت کار ِ حاکم بر ایران را نیز از خشم و نفرت ِ مالباخته گان و زنده گی باخته گان ِ ایرانی در امان نگه دارد.
هلمت طوری از ناسیونالیست بودن ِایرانی ها حرف می زند و آنها را محکوم می کند که انگار خودش انترناسیونالیست است. در حالی که به هزار و یک دلیل ایشان و همفرقه ای های اش نه معنای انترناسیونالیسم را می دانند و نه به همین دلیل می توانند انترناسیونالیست باشند. اول این که: انترناسیونالیست بودن امروزه یعنی اعتقاد داشتن ِ نظرورانه وعملگرایانه به همبسته گی ِ جهانی ِ انسان ها در جامعه های مختلف ِ انسانی بی اعتنا به مرزهای صوری ِ دولت ها و حکومت ها، و از این رودست ِکم تلاش ِنظری وفردی برای بی اعتبار نمودن ِ مرزهای صوری ِ دولت ها. چیزی که در عمل ودرمهاجرت های میلیون ها انسان از کشوری به کشورهای دیگروخصوصن به کشورهای پیش رفته با امکانات ِسیاسی واقتصادی ِمطلوب به طور ِ روزمره در جریان است و روز به روز هم بر شمار ِ مهاجرت کننده گان ِ جهانوطن ِ بی اعتنا به مرز و دیوارکشی های « ناسیونالیستی» ِ دولت ها و به خصوص دولت های استبدادی افزوده می شود. دوم این که: اتفاقن این هلمت و همفکران اش هستند که با محدود نمودن ِ کمونیسم ِ جهانوطن و جهانشمول به محدوده ی نفوذ ِ کم گستره ی تشکیلات ِ شان در فلان روستا یا حاشیه ی فلان شهر- البته اگر بتوان به ادعای خودشان باور واعتماد کرد-، هم کمونیسم را بی اعتبار کرده اند و هم ازانترناسیونالیسم سلب ِ حیثییت می کنند.سوم این که: ایشان به عنوان ِچپ ِ مدافع و تبلیغ کننده ی راه ِنامعقول و نامعمول ِغیر ِ سرمایه داری، وتبلیغات ِ سوء علیه ِ سرمایه داری ِ پیشرفته به مثابه ِ نظام ِ واقعن و حقیقتن موجود ِ جهان شمول و فراهم سازنده ی پیش نیازها و پیش شرط های تاریخی ِ سوسیالیسم و کمونیسم،هرگز نه می تواند ادعای انترناسیونالیست بودن و جهانوطن بودن داشته باشدونه به همین دلیل ادعای کمونیست و مارکسیست بودن. راه ِغیر ِ سرمایه داری نه راه، بلکه بیراهه ی بازگشت به گذشته، به دوران ِ پیشا سرمایه داری و پدرشاهی( فئودالی) با تمام ِ ساز و کارها و کرد وکارهای استبدادی و نظامی- پاده گانی و قلمروی ِ سرکرده گی ِ یک دار و دسته ی کوچک با یک رهبر ِ مادام عمر آنهم مرد است که امروزه در هیچ جای جهان طرفدار ندارد و مگر به زور ِ اسلحه و سرکوب بتواند چند سالی خود را به جامعه تحمیل نماید. یعنی دقیقن همان راه وروشی که چهل و پنج سال است رژیم ِ تروریست و راهزن ِ اسلامی به ایرانی ها تحمیل کرده است.
پایان ِ سخن و نتیجه گیری از این بحث این که: با توجه به شرایط ِ خاص ِ ایران و خیزش ِ نستوهانه ی استبدادستیز و اسلام ستیز ِ شهروندان ِ ایرانی و به ویژه مبارزه ی خسته گی ناپذیر ِ زنان و دختران ِ نوجوان و جوان علیه ِ حجاب ِ منفور ِ اسلامی، و در شرایطی که توجه ِ تمام ِ انسان های پیشرو در منطقه و جهان معطوف به این خیزش ِ دموکراسی خواهانه و رهایی بخش است، رژیم نیز دست روی دست نگذاشته وبرای منحرف نمودن ِافکار ِعمومی ِ جهان از درون ِ ایران به بیرون، جنگ ِ تروریستی ِ تجاوزکارانه و جنایتکارانه ی کنونی را به عاملییت ِ حماس هم به اسراییل و هم به خود ِ فلسطینی های غزه و به طور ِ غیر ِ مستقیم به ایرانی ها با در منگنه ی فشار ِ اقتصادی قرار دادن ِ شان تحمیل کرده است، که هدف ِ اصلی اش نیز به حاشیه بردن ِ خیزشی است که در صورت ِ پیروزی هم بر منطقه و هم بر جهان تاثیر ی تعیین کننده خواهد داشت. در نتیجه، چپ فرقه گرایی که اسراییل را آغاز کننده ی این جنگ و ادامه دهنده ی آن معرفی می کند، خواه ناخواه همسو و همخط ِ رژیم در جنگ تروریستی ِ آن در منطقه و عواقب و عوارض ِ آن در جهان ، و بالاخص در خود ِ ایران است که دست ِ رژیم را برای سرکوب ها و جنایت های بیشتر باز می کند.