نیابتی مانند ِ هر فرقه سالار ِ اراده گرای دیگری، واقعییت ِ مادی و تاریخی ِ معینی چون جامعه با خصوصییت های خودویژه ی آن رادر ذهن ِ خویش سلب ِهوییت وماهییت کرده و ایده های غیر ِ واقعی و غیر ِ تاریخی ِ ذهنگرایانه ی خود و فرقه اش را به آن نسبت می دهد تا آن را مطابق ِ درک و اراده ی معطوف به قدرت ِ خود وفرقه جلوه گر سازد و به دیگر افراد ِجامعه نیز بقبولاند که این خصوصیت ها متعلق به جامعه ای است که باید « به نیروی آلترناتیو»ی که او درذهن دارد تغییرکند.
تفاوت ِمن ِمعتقد به ماتریالیسم ِ دیالکتیک و تاریخی با ایشان، درهمین اراده گرایی ِایده آلیستی ِ معطوف به قدرت ِ او، و جامعه گرایی ِ ماتریالیستی- تاریخی ِ معطوف به تکامل ِشناخت مندانه و قانون مندانه ی من است. او،شرایط ِمادی و عینی و روابط ِ تاریخی – دورانی ِهم اکنون موجود را ازمحاسبات ِ خود در حرکت های اجتماعی حذف و اراده ی فردی- فرقه ای را جایگزین ِاین شرایط و روابط می سازد، من اما این شرایط ومناسبات ِمشخص را پیش شرط و پیش زمینه ی گذار ِ« این جامعه» به نظام و دوران ِعالی تر می دانم. در اینجاست که اختلاف ِ نظر ِ من با او و دیگر فرقه سالاران بر سر ِ این مساله که اعتراضات ِ کنونی در ایران خیزش ِ همه باهمی ِ دموکراسی خواهانه است یا انقلاب ِاجتماعی- دورانی، برجسته می شود. من برای هردو برداشت و نظر دلیل ِ ماتریالیستی و تاریخی دارم و ارائه می دهم، تا ایشان هم اگر استدلال ِنظری-ونه شعارگونه - درهمین باره دارد بیان نماید.
از دیدگاه ِ من،خیزش ِهمه با همی ِ کنونی اعتراضی است عمومی علیه ِاستبداد ِپدرشاهی ِ حاکم بر ایران که نفین و اثباتن رویکرد وهدف ِ تغییر ِ حاکمییت از نا به جایی و نا به هنگامی تاریخی، به حاکمییتی به هنگام و تاریخی دورانی، یعنی عبور از مناسبات ِ خدایگان بنده گی ِپیشاسرمایه داری به دمکراتیسم ِ تاریخن معمول ِ این دوران دارد. آنچنان که نه فقط در شعارهای عمومی بیان می شود، بلکه در روابط ِ سیاسی واجتماعی ِواقعن موجود نیز به طور عینی وعلنی نموددارد و بستر ِزایش وپیدایش ِِاین خیزش است. حال آنکه انقلاب هدف اش گذار ِفرارفتی و تکامل گرایانه هم از نظام ِ سرمایه داری به نظام ِ سوسیالیستی ، و هم متعاقبن از دوران ِ سرمایه داری به دوران ِ کمونیسم است مشروط بر آن که هم همستیزی ِ کار ِ اجتماعی و مالکییت ِ خصوصی بر وسائل ِ تولید آن را ضرورت بخشیده باشد و هم از این رو به فوری ترین نیاز ِ جامعه برای رشد و توسعه و تکامل ِ هرچه بیش تر ِ تولید و مناسبات ِ تولیدی توزیعی تبدیل شده باشد . در حالی که ایران با چنین حاکمییت ِ قرون ِ وسطایی و اقتصاد ِ عقب مانده ای، هیچ یک ازاین پیش شرط ها و پیش نیازهای ضرورت بخش ِگذار ِکمی به کیفی را ندارد.
درک ِ نیابتی از« انقلاب» که آن را به تناوب« جنبش ِ ایجابی و اثباتگر» می نامد درکی صرفن فرقه سالارانه و اراده گرایانه است، که آن را هم به شعار یا در واقع نفرین ِ« مرگ بر» و « زنده باد» تنزل داده ودر نتیجه از اعتبار ِ تاریخی- تکاملی ساقط می کند. او معتقد است جنبش ِ ایجابی ِ مورد ِ نظرش، اثبات ِ اهداف و خواسته های « نیروی آلترناتیو» است، و می نویسد:« جنبش ِ ایجابی جنبش ِاثبات ِاهداف و خواسته های نیروی آلترناتیو است.این جنبش ارتقای جنبش ِسلبی وحاصل ِرسیده گی و تکامل ِ آن است.{ این را می گویند به خدمت گرفتن ِاصطلاحات ِعلمی- فلسفی ِ معتبر برای وجهه و اعتباربخشیدن به ایده ها ونظرات ِ ارتجاعی ِ نامعتبر، یعنی همان ترفندی که آخوندها هم روی منبرویا دررساله ها ی شان به کارمی برند. ادامه را بخوانید:} اینجا دیگر تنها شعار ِ مرگ بر کفایت نمی کند، زنده باد هم لاجرم وارد ِ معادله می شود{ و نیابتی می زند به هدف!:} اینجا، هم سمت و سو و هم صاحب ِ جنبش{ صاحب ِ جنبش؟!} باید معلوم باشد.{ یعنی:} رهبری ِ جنبش.{ آنهمه فلسفه بافت که همین راازداخل ِکلاه ِشعبده با الفاظ بیرون بیاورد : رهبری ِ جنبش! ادامه:} این رهبری خود را در صحنه ی عمل و درکف ِ خیابان به جنبش{ یا همان انقلاب ِ کذایی} تحمیل می کند{ به زور ِ اسلحه ی مجاهد ِخلق! بخوانید:}. « تنها آن نیرویی می تواند در موضع ِ انقلاب ِ دموکراتیک ِ مردم{ خلق ِ} ایران قرار گیرد که ابتدا به ساکن{ چرا ابتدا به ساکن؟} به واقعییتی مستقل از ذهن یعنی ضرورت ِ انقلاب ِ قهرآمیز باور داشته باشد.». این نیروی ابتدا به ساکن ِ مستقل از ذهن ِ معتقد به انقلاب ِ قهرآمیز، همان مجاهدینی است که آرم ِ هوییتی و تشکیلاتی اش از بدو ِ پیدایش تا کنون نشانگر ِ اعتقاد ِ راسخ ِ پنجاه ساله هم به اسلحه و تفنگ و مسلسل، و هم از این رو، پافشاری ِ اعتقادی به « زایش ِ دوباره وحتا چندباره ی جنبش یا نهضت ِ سرخ،وهم رویش ِ ناگزیر ِ جوانه های انقلاب» است. ما در اینجا، هم دقیق ترین و کامل ترین توصیف از فرقه سالاری ِ مسلحانه ی در کمین ِ قدرت ِ سیاسی، و هم معنا و مفهوم ِگفته ی مشهور ِنیچه یعنی:اراده ی معطوف( راهگشا) به قدرت را در همین چندگزاره ی بیژن نیابتی خواندیم، و هم معمای « زایش ِ دوباره ی جنبش ِ سرخ و رویش ِ ناگزیر ِ جوانه های انقلاب » پاسخ اش را گرفت: مجاهدین ِ سرکوب شده ی دهه ی 60 و جوانان و نوجوانان ِ 13، 14 ساله ای که در اعدام های آن دهه جان باختند، امروزه به نیروی«تنها آلترناتیو» ِ رژیم دوباره «خواهند رویید». بخوانید:« بعداز سی ِخرداد ِ 60 وتابستان ِ آن سال بود که موجودییت ِ رژیم به خطر افتاده بود { توسط ِ مجاهدین ِ مسلح}، به همین دلیل رژیم نه از نوجوانان ِ سیزده چهارده ساله می گذشت، نه از زنان ِ حامله. هیچکس در ایران ِ امروز به جز آنان که در گیر ِ نبرد ِ رویارو با هیولا بودند تصوری از صعوبت ِ نبرد ِ آنروز ندارند و نمی توانند داشته باشند.{ دهه ی 60، سی ِخرداد،نوجوانان و جوانان و زنان ِ حامله زیر ِشکنجه واعدام، تنها نیرویی که درگیر ِ نبرد ِ رودر رو با رژیم بود ... این کدام نیرو بود؟ ادامه را بخوانید:} آن روز، مقاومت ِ مسلحانه تنها و جدا از خلق می جنگید، امروز اما،خلق خود به میدان آمده{ و مجاهدین اش را می طلبد! با این همه نشانی ِ آشنا منظور ِشما غیر از این است آقای نیابتی؟! ادامه:}، رهبری ِ جنبش ِ سرخ در آن نقطه است که مهر ِ خود را{ برپیشانی ِ!} انقلاب خواهد زد». اگرهنوزهم درتعلق ِخاطر- وبلکه تعلق ِ پنهان ِ تشکیلاتی که در ادبیات ِ شیعه به آن «تقیه» می گویند-آقای نیابتی به رهبری ِمجاهدین به عنوان ِ« تنها آلترناتیو ِ مادام عمر ِ این رژیم» شک دارید نگاهی بیاندازید به عنوان ِ پایانی ِ مقاله که این روزها موضوع ِ درگیری ِ لفظی و در یک مورد درگیری ِ فیزیکی ِ هواداران ِ پادشاهی با هواداران ِ مجاهدین در یک میتینگ شد. یعنی شعار تازه به میدان ِ دعواهای فرقه ای آمده: « مرگ بر ستمگر ، چه شاه باشه چه رهبر»، از ابتکارات ِ مجاهدین ِ که پیشاپیش به تقلید از سلطنت طلبان ِ طرفدار ِ پادشاهی ِ رضا پهلوی، « رییس ِ جمهور ِ آینده» را به عنوان ِ تک خال ِ خود در برابر ِ رضاپهلوی « انتخاب» کرده اند، که مصداق ِ«آش کشک ِ خاله ته ، بخوری پاته، نخوری پاته» است. نیابتی مقاله ای را که ازابتدا تا انتها در ضدییت با « همه با همی » ِ شهروندان دموکراسی خواه و در تعریف و تمجید از فرقه سالاری ِ نوع ِ مجاهدین نوشته با این جمله به پایان می برد:« جنبش ِسرخ،با پرچم ِ سرنگونی ِ قهرآمیز{ آرم ِ روی پرچم ِ مجاهدین سلاح است} ، تضمین ِ این واقعییت ِ باشکوه است.».
این که چرا آقای نیابتی تعلق و وابسته گی ِ یقینن ایدئولوژیک و احتمالن تشکیلاتی ِ خود به مجاهدین را پنهان می سازد، همان اندازه سوآل برانگیز است که قصد ِ ایشان از تبلیغ ِ تحمیل گونه ی رهبری ِ از آسمان نازل شده( عمودی) بر« انقلابی» که به زعم ِ ایشان فاقد ِ رهبران ِ افقی ِ صاحب ِ صلاحییت است. سوآل هایی که به علاوه ی« لچک» ِاختیاری را جایگزین ِحجاب ِ اجباری- اسلامی کردن ، کل ِ صلاحییت ِ ایشان در اظهارنظرنمودن در باره ی خیزشی که علیه «کلییت ِ ایدئولوژیک – سیاسی ِ واپسگرای رژیم ِ اسلامی » است را فاقد ِ اعتبار می سازد.