۱. آیا احساس شکست سلطنت طلبان و جا ماندن رضا پهلوی از جایگاهی که برایش در نظر گرفته بودند با انتشار این منشور حقیقت دارد؟ یا صرفن یک جنجال زودگذر محافل تندرویشان میباشد؟ ۲. این شکست واقعی است. چرا؟ الف: با این منشور، پروژه وکالت بلکل کنار گذاشته شد. انگار نه انگار که یکی چند هفته قبل خودش را وکیل کرده بود. ب: سامانه حکومتی که بر ان تاکید شده انتخابی است. این به معنی آن است که نه فقط با تشکیل مجلس موسسان، که همین الان و عجالتن هم، پسر شاه بودن اندازه یک کاه برای بقیه ارزش ندارد.
شاهزاده ننامیدن رضا پهلوی و به حساب نیاوردن جایگاه موروثی وی، راه رفتن روی خط اعصاب جریان سلطنت طلبی است. اینکه قبلن خود رضا پهلوی گفته من جمهوریخواهم، مهم نیست. چون رضا پهلوی ادم با ثبات سیاسی محسوب نمیشود. همان آدم که اعلام کرده جمهوریخواهم، در لس آنجلس مثل یک کودک شوق کرده وقتی از جمعیت سان می بیند و شاهزاده خطابش میکنند. همین آدم که مثلن قرار بود جمهوریخواه باشد، ائتلاف خودش را ول کرد، راهش را جدا کرد و رفت پروژه فردی وکالت را پیش ببرد. در ثانی گرایش سلطنت طلبی برای تفوق خودش و احراز رهبری به شاهزاده بودن موروثی او محتاج بود.
رضا پهلوی دقیقن به خاطر برداشتهای منشور است که باز هم در مصاحبه با رادیو فردا زیر ابی رفته، یک اتوبان وسط میان جمهوریخواهی و سلطنت موروثی باز کرده میگوید مجلس موسسان میتواند شاه را اگر مردم بخواهند انتخاب کند. بعد ولی انتخابش از طریق کمپین انتخاباتی نیست. یعنی اینکه رفتگر محل نمیتواند برود پادشاه بشود. یک کمیته ای درون مجلس موسسان به یک « عده» خاص پیشنهاد تاج و تخت میدهد!!! و اگر ان عده قبول کردند، رای میگیرند. مصاحبه کننده رادیو فردا میگوید یک نمونه سراغ دارید جایی پادشاهی را انتخاب کرده باشند. میگوید نه!
ج: با انتشار این منشور از کلیه آیکونهای جریان سلطنت طلب عبور شد. از آنها خبری نمیبینید. نه فقط اینکه سلطنت موروثی را کنار گذاشتند و از وکیل الرعایا هم خبری نیست و شاهزاده باید عجالتن ته صف بایستد، بل از چشمک زدن به ساواک، پرچم شیرخورشید هم خبری نیست. تمامیت ارضی را هم اینبار با شبح فدرالیسم آراستند.
همه اینها با توجه به تلاشهای بسیار زیادی که سلطنت طلبها در پنج ماه اخیر کردند، اینکه وعده بازگشت ساواک به خودشان داده بودند، ما را محق میکند که بگوییم این بخش از جنبش راست با انتشار منشور دو قدم عقب نشانده شد. رویاهایش نقش بر آب شد. سوال این است چرا؟
۳. رضا پهلوی و گرایش سلطنت طلبی خدمت خود را به عروج راست کرد. بستر را ساخت، آیکونها را آماده کرد. صف انقلاب در خارج را دچار تشتت کرد. اما فاقد ظرفیت رهبری این جنبش بود. دوره ایفای نقش آن به دو دلیل پایان رسیده است. اول اینکه نفس اعاده حکومتی که در یک انقلاب توسط مردم سرنگون شده، دول غربی و کل جنبش راست را وارد استرس بیخود میکند. از این جریان کیسه بوکسی برای حمله و انتقاد میسازد. مثل این است که الان غرب سراغ اصلاح طلبها برود. یک جریانی که مردم شکستش را اعلام کردند. دوم اینکه اعمال و کردار همین مدت سلطنت طلبان باعث شکست کامل سیاسی انها در جامعه و حتی میان اقشار جنبش خودشان شد. در یک مملکتی که مردم علیه اختناق بلند شدند، اینها عکس ساواک بلند کردند. مردم حتی انهایی که نمیدانستند ثابتی کیست و شاه آدم کشته است، همین چند ماهه دیدند که عجب آینده ای برای انها خواب دیده اند. همین تحرکات چند ماهه اخیر باعث تسریع روند پایان تاریخ مصرف گرایش سلطنت طلبی در جنبش راست شد. رضا پهلوی در مصاحبه اخیرش با رادیو فردا میگوید فرق موقعیت من با پادشاهی موروثی سوئد در این است که در سوید کسی را سرنگون نکرده اند. در ایران این اتفاق افتاده است و ما نمیتوانیم به عقب برگردیم. امکانش نیست.
این یک حقیقتی است. گرایش سلطنت طلبی باعث عدم اتحاد و انسجام خود جنبش راست میشد. بقیه لایه های این جنبش هم باید تاوان حکومت شاه و اعمال این قشر لمپن خشونت طلب را پس میدادند. منتقدین مدام به یادشان می اوردند که حکومتی از انها سرنگون شده است.
جنبش راست اگر بخواهد متحد شود، منسجم شود،قدرت را بگیرد و با پلتفرمهای جهانی ناتو و صندوق بین المللی پول همراه شود به یک رهبری جدید نیاز دارد. این منشور کلیه خالهای مهم پلتفرم رضا پهلوی را که سازش با سپاه و نیروهای امنیتی و گذار کنترل شده بود از او تحویل گرفت ولی خودش را عقب راند. چرا که جا باید برای ورود یک الیت جدید باز شود. این منشور امکان عروج رهبران جدید، چهره های واردتر که در ترشی انداخته شده بودند، شاگردان مدارس فکری دست راستی «متخصص» را در راس جنبش راست محافطه کار ایران فراهم کرد. عروج رهبری جدید، حاصل این پولاریزاسیون سیاسی خواهد بود.