موج گسترده ای از اعتراضات کارگری درایران جاری است. به موازات اعتراضات منظم بازنشستگان،(تامین اجتماعی، کشوری ولشکری) که با هماهنگی و همزمان کف خیابان ها را به محل تجمع و طرح مطالباتشان تبدیل کرده اند، اکنون کارگران صنایع کلیدی منجمله نفت و گاز، پتروشیمی، معادن و فولاد و نیز پرستاران به صف اعتراضات پیوسته اند. با عملیاتی کردن سیاست های اقتصادی سرمایه داری تحت عنوان تعدیل نیروی انسانی، آزادی تجارت و سرمایه گذاری درایران، بیکارسازی، قراردادهای موقت، عدم تامین و امنیت شغلی وکاهش دستمزدها گسترش یافت.
درچنین شرایطی، ازدهه هشتاد شمسی نیزاعتراضات کارگری گسترش یافت. دولت، کارفرمایان وصاحبان صنایع از همان آغازبه مقابله جدی دست زدند و راه پیمایی کارگران معدن خاتون آباد دراعتراض به عدم امنیت شغلی در سال 82 را با گلوله پاسخ دادند که تعدادی ازکارگران جان باختند. کارگران در ایران مرعوب نشدند ومسیری را که خاتون آباد باز کرده بود با گسترش مبارزات در بخش های مختلف تا کنون ادامه داشته است.
حجم عظیم سرمایه در ایران محصول نیروی کاری است که خود به تناسب آن ازپایین ترین دستمزد برخورداراست. با وجود این که مبارزات کارگری گسترش داشته و صدای کارگران رساترشده ولی هنوز آنان در مبارزات میدانی به صورت نیرویی اجتماعی - طبقاتی ظاهر نشده اند. ایجاد تشکل های مستقل و در پی آن تجمعات و اعتراضات با سرکوب، دستگیری، زندان، شکنجه و اخراج فعالین اجتماعی روبرو شده است. ولی با توجه به شرایط اجتماعی وتناقضات پیچیده آن وقبل از هر چیز سطح معیشت کارگران و توده های ستمدیده، اعتراضات گسترده از خطوط قرمز استبداد عریان سرمایه عبور کرده، بخشن متشکل شده و مبارزات خود را سازمان داده است. مبارزات طولانی کارگران واحد و هفت تپه و نیز معلمان در دهه هشتاد امر تشکل یابی را متحقق کرد که خود تاثیرات بسیاری در سطح مبارزات اجتماعی در ایران داشته و تشکل یابی و سازماندهی را به حلقه اصلی آن تبدیل کرده است.
نیروی سرکوب دستگاه حاکم کارآیی اش را که با دستگیری، زندان و شکنجه وامنیتی کردن پرونده کارگران و گرفتن اعتراف اجباری، شلاق زدن، جریمه مالی واخراج آنان همراه بوده، از دست داد. از این روی طبقه حاکم به انواع ترفندهای دیگر دست زد. این باردرهم شکستن تشکل های مستقل کارگران شرکت نیشکرهفت تپه و شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه (واحد) و معلمان از راههای مختلف، منجمله گسیل دانشجویان بسیجی "عدالتخواه" در هفت تپه و ایجاد شوراهای اسلامی و انواع فشار بر اعضای سندیکاها را در پیش گرفتند. با وجود گسترش اعتراضات کارگری، به دلایل مختلف، امر تشکل یابی و ایجاد تشکل های مستقل و پایدار کارگری افزایش نیافت. سرکوب و زندانی کردن فعالین اجتماعی، نگرانی از اخراج، نبودن هماهنگی مبارزات میان بخش های مختلف و همچنین عدم درک واحد از نیازهای شرایط عینی درمیان فعالین اجتماعی، خود، موانعی بر سر راه تشکل یابی درمحیط کار و زندگی کارگران ایجاد کرده است.
درشرایطی که اعتراضات اجتماعی گسترش یافته و انواع خیزش های توده ای، رژیم اسلامی را به چالش کشانیده اند، درنبود درجه ای از تشکل یابی اجتماعی کارگری، انواع سیاست های بورژوایی و ضد کارگری ابتکارعمل را بدست گرفته ومبارزه را در چهارچوب اصلاح و تغییرشکل حکومت اسلامی محدود کرده اند.
انواع گرایشات سیاسی موجود در ایران به اهمیت مبارزات کارگری و نقش کارگران در تحولات اجتماعی، چه از لحاظ موقعیت آنان در تولید اجتماعی وچه کثرت جمعیتی، واقف هستند. گرایشاتی که به اشکال مختلف با استراتژی تغییر یا سرنگونی رژیم اسلامی سیاست های خود را به پیش می برند؛ در چنین چهارچوبی "مبارزه از شما و سیاست از ما " در تلاش هستند که از مبارزات کارگران استفاده ابزاری کنند. سرمایه که درچهارچوب مناسبات خود، سازمان و تشکل خود را دارد، برای حفظ نظم اقتصادی موجود بدنبال تغییر آرایش سیاسی است، تنها سیاستی می تواند مبارزات جاری را به نفع کل جامعه سازمان دهد که فعالیت و امکانات خود را بر ایجاد تشکل یابی اجتماعی واستراتژی سازمانیابی طبقه کارگرمتکی کند. فعالین و تشکل هایی که چنین مشغله ای دارند، می توانند درپاسخگویی به نیازهای مبارزه طبقاتی تاثیرات جدی داشته باشند.
مبارزه طبقاتی در ایران، در گرو تشکل یابی و سازماندهی کارگران وتوده های ستمدیده است. حضور اجتماعی طبقه کارگرو ایجاد آلترناتیو سیاسی در مقابل نظام حاکم، یعنی آلترناتیو کارگری در مقابل سرمایه داری، می تواند رفاه و آزادی برای اکثریت جامعه را ممکن سازد.
نابود باد بندگی، زنده باد زندگی!
قدرت ما در اتحاد و تشکل یابی ما است!
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران
https://t.me/alternativkargari
دسامبر 2023 – آذر 1402