نخست این مساله را روشن کنم که دموکراسی رابطه ای است تاریخی که همچون دیگر روابط ِ اجتماعی- تاریخی از ساده ترین و کم توسعه یافته ترین شکل و حالت به پیچیده ترین و توسعه یافته ترین و عمومییت یافته ترین شکل و حالت ِ جامعه های انسانی تا به امروز فرا رفته،تا آنکه در نهایت همپا و متناسب با تکامل ِنیروهای مولد و مناسبات ِ تولیدی، درجامعه ی کمونیستی تبدیل به عالی ترین و تکامل یافته ترین حالت ِآن یعنی آزادی از هرگونه تعلق و خصوصییت ِ طبقاتی گردد.
با این تعریف و شناخت ِ علمی- تاریخی ِ قانون مند و نظام مند، می توان فهمید که دموکراسی ضرورت و حتمییت و در واقع، نیاز ِ پیشرفت ِ فرایند ِ تکاملی ِ همه ی جامعه های انسانی، به ویژه در آخرین مرحله ی تکاملی ِ گذارازنظام و دوران ِسرمایه داری به نظام ودوران ِ سوسیالیسم و کمونیسم است. با چنین درک و بر داشتی از تاریخ و روند ِ تکاملی ِآن است که باید آزادی ِ بیان را به مثابه ِ یک اصل ِ مهم و کلیدی ِ دموکراسی و آزادی های سیاسی در این دوران ارزیابی نمود.
در واقع، آزادی ِبیان، پیش شرط و پیش نیاز ِ تمام ِ آزادی های فردی و اجتماعی و سیاسی است که تا کنون وتا آخرین منزل و مرحله ی تاریخی ِ متناسب با تکامل ِنیروهای مولد ومناسبات ِتولید در پیشرفته ترین حالت و وضعییت ِ آن تحقق یافته است.
در جامعه هایی که آزادی ِ بیان هست، یقینن آزادی ِ انتخاب وانتخاب ِآزادانه ی درحد ِتکامل یافته گی ِهر جامعه ی مشخص، و نیز شیوه ی زنده گی کردن و بهره مندی از امکانات ِ موجود ِ تکنولوژی و حیات ِ فردی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی ِ آن جامعه نیزموجود است. مهم ترین ِاین آزادی ها درپیشرفته ترین وضعییت ِ جامعه عبارت اند از: آزادی ِ ایجاد ِ تشکل و تجمع ِ همفکران ِنظری و عملی، اعتقادی، سیاسی، به علاوه ی آزادی ِ چاپ و نشر اندیشه و عقیده بدون ِ ترس از سانسور و پیگرد ِ حاکمییت، و به طور ِ کلی آزادی ِ مطبوعات و کتاب های حتا در مخالفت با حکومت و طبقه ی حاکم ِ بورژوازی. این همه در حالی است که در جامعه و کشوری که این آزادی ها و به ویژه آزادی ِبیان ِاندیشه به دلیل ِ انحصارطلبی و تمامییت خواهی ِسیاسی و اقتصادی ِ حاکمان وجود نداشته باشد،هیچگونه آزادی ِ دیگری که نام بردم نیزوجود نخواهد داشت. یعنی:نه آزادی ِ عقیده و اندیشه فضایی برای ابراز و بیان دارد، و نه به همین دلیل آزادی ِ ایجاد تشکل و گردهمایی ِ همفکران ِنظری وعملی وجود دارد، نه آزادی ِ چاپ و انتشار مطبوعات ِ مستقل از حاکمییت و مخالف ِ حکومت هست، و نه آزادی ِ اعتراض به وضعیییت ِ موجود و درنتیجه، نه راه ِبرون رفت از وضعییت نامطلوب وتغییر ِآن. مفهوم ِاین نبودها و محرومیت ها هم جز این نیست که جامعه در اسارت ِ یک حکومت ِ نابه هنگام ِ استبدادی ِ پیشاسرمایه داری ِ تمامییت خواه و انحصارطلب قرار دارد، که استبداد ِ پدرشاهی فئودالی است باتمام ِمشخصه های سیاسی مناسباتی ِناهمخوان بااین دوران.درواقع،دموکراسی و به ویژه آزادی ِبیان، یک ویژه گی ِمهم و خصلت نمای ِتعیین کننده ی سازوکارهای اجتماعی تاریخی ِ دوران ِ ماست. همچنان که، از دیدگاه ِ ماتریالیسم ِ تاریخی نیز، دموکراسی در تمام ِ جنبه های فردی، اجتماعی و سیاسی ِآن و خصوصن به لحاظ ِ آزادی ِ بیان، یک معیار و میزان ِ سنجش ِ بسیار مهم برای شناخت ِ تفاوت های ماهوی ِ نظام ِ سرمایه داری با حکومت های غیر ِدموکراتیک نظیر ِ رژیم ِ اسلامی ِ حاکم بر ایران است. غیر ِ دموکراتیک بودن ِ این رژیم در عمل، یک سویه ی منحصر به خود ِ رژیم دارد که سرکوبگری ِ مخالفان ِنظری است با محروم نمودن ِ آنها از آزادی ِ بیان، و یک سویه ی بیرونی دارد که شرایطی را بر جامعه تحمیل می کند که دیگر انحصارطلبان و تمامییت خواهان ِ اقتدار طلب با سوء استفاده از شرایط ِ سرکوبگرانه و اختناقی ِ موجود، خود را « تنها آلترناتیو» رژیم جا بزنند. ضدییت ِ فرقه سالاران ِ اقتدار طلب ِ تمامییت خواه با دموکراسی و آزادی های سیاسی ِ این دوران، و تحمیل ِ خود به عنوان ِ« تنها آلترناتیو» ِ رژیم، آن فرصت و موقعییت ِکمیابی است که استبداد وخفقان ِ حاکم بر این جامعه در اختیار ِ آنان گذاشته است. در اینجاست که دو خط و دونیروی موازی بایکدیگر به لحاظ ِ سیاسی، با همدیگر تلاقی می کنند: یکی حاکم بر جامعه، و دیگری در صدد ِ کسب ِ حاکمییت. دلیل ِ مخالفت ِهم حکومت و هم فرقه سالاران ِ در کمین ِ قدرت به ویژه با آزادی ِ بیان به مثابه ِ یک عامل ِ مهم ِآگاهی رسانی هم غیر ازاین نمی تواند باشد که جلوی رشد ِ آگاهی و شناخت ِ شهروندان و تبادل ِ نظر و همفکری و ایجاد ِ وحدت برای برون رفت از وضعییت موجود به نیروی متحدانه و همسویانه ی خویش را بگیرند و مانع ِ وحدت ِعمل ِ آنهاشوند. رژیم،برای آن که خود را همچنان در قدرت نگهدارد و آنچنان که منافع ِ سیاسی اقتصادی اش ایجاب می کند فرمانفرمایی کند، و فرقه گرایان با این هدف که انحصارطلبی ِسیاسی – تشکیلاتی ِخود را که نقطه ی اتصال و اشتراک ِ مواضع ِ افراد ِ آنهاست ادامه دهند و کسب ِ قدرت ِ شان را تحقق ِ بخشند. تجربه ی تاریخی در کشورهایی که فرقه سالاران به قدرت سیاسی دست یافته اند نشان می دهد یک دلیل ِ مهم ِ ضدییت ِ آنها با دموکراسی و آزادی های سیاسی و خصوصن آزادی بیان برای همه گان، همین فرصت و موقعییتی است که برای تبلیغ و ترویج ِ نظرات ِ سکتاریستی شان به ویژه از راه ِ دور در جامعه های تحت ِ حاکمییت ِ استبداد دارند، در حالی که چنین شانسی در جامعه های دارای دموکراسی که احزاب ِسیاسی حضوردارند وآزادانه فعالییت ِ تبلیغی ترویجی می کنند،را ندارند. به این دلیل ِ واضح که وقتی آزادی ِ بیان ِاندیشه و ترویج ِ عقیده نباشد در نتیجه، تحمیل ِ هرعقیده و اندیشه ای به امر رایج تبدیل شده و جایگزین بحث ومناظره های استدلالی اقناعی ِ چند سویه می شود.
مختصرآن که، دموکراسی ومتعلقات ِکارکردی ِ اجتماعی- تاریخی و سیاسی – مناسباتی ِ آن و در صدر ِآنها آزادی ِبی قید و شرط ِبیان، یک ضرورت ِ دیالکتیکی درفرایند ِگذارهای متوالی ازنظام به نظام و دوران به دوران است و باهیچ اراده و اما و اگر ِ مافوق ِ قوانین ِحاکم بر تکامل ِاجتماعی لغو و حذف نخواهد شد. فرایندی که تا به غایت ِ قانون مند و تعین منداش یعنی آزادی از هرگونه تعلق ِ طبقاتی و جبارییت ِسیاسی نرسد و تمام ِ مراحل اش را از سر نگذرانده باشد ازحرکت ِ تکاملی باز نخواهد ایستاد. تکامل ِ تاریخی، سلسله مراتب ِ نظامی پاده گانی نیست که گوش به فرمان ِ یک رهبر و فرمانده ی همه کاره و فعال ِ مایشاء باشد، ضرورت ِ بی برو برگرد و حتمییت ِ بی چون و چرای تاریخ و انسان ِ تاریخ ساز ِ کارورز ِ اندیشه ورز است که خواه نا خواه، چه فرقه سالاران و مستبدان بخواهند چه نخواهند، سرانجام تمام ِ مراحل رشد ِ فرارفتی اش را از سر خواهد گذراند و به سرانجام خواهد رسید. دموکراسی و آزادی ِبیان را بدون ِ شک باید در این چارچوب ارزیابی نمود.اینها همه به آن معناست که دموکراسی درجایی که تکامل ِتاکنونی اش را سپری کرده قطعن و ضرورتن دیریا زود باید وارد ِمرحله ی نوینی از تکامل گردد که در دوران ِ ما آن مرحله ی نوین یقینن نظام ودوران ِسوسیالیسم و کمونیسم خواهد بود.
افزوده: هرآن کسی که دستاوردهای تاریخی ِانسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز را که در نظام ِ سرمایه داری تجمع و عمومییت ِ کارکردی یافته است به رسمییت نمی شناسد وهمانند ِلنین معتقد است که باید اینهمه دستاورد ِ پرحجم و پر ارزش را نادیده گرفت و از روی شان « پرش ِ قهرمانانه» کرد،همان بهتر که برای نشان دادن ِ همسویی ِ حرف و عمل اش مقدم بر هرکسی خود نه از صنعت و تکنولوژی و نه از دموکراسی ِ این نظام استفاده نکند، و طرح و زمینه ای ازنو و ازابتدا به ساکن ِتاریخ برای تحقق ِ هدف های اقتدارطلبانه ی خود و رفقای همتشکیلاتی اش فراهم سازد. لنینی که خود چه درمهاجرت و چه در قدرت،ازتمام ِامکانات ِتکنیکی و رسانه ای و آزادی های سیاسی ِ موجود ِ این نظام- آنهم در کشورهایی که آنها را امپریالیست یا دشمن ِ بشرییت می نامید! - نهایت ِ بهره گیری را کرد به طوری که بدون ِ این بهره گیری هرگز قادر به تصاحب ِ قدرت ِسیاسی در روسیه ی عقب مانده با اکثرییت ِ جمعییت ِدهقانی – روستایی نمی شد.
اکنون سوآلی که باید پاسخ بگیرد و تاکنون نگرفته است این است که: پس چه فرقی هست میان ِ لنین و دنباله روان اش با آخوندهای شیاد ِ مرتجعی که چه قبل و چه بعد از سرقت ِ نتیجه ی خیزش ِ 57 شبانه روز در رسانه ها و صدا و سیمای شان علیه ِ صنعت و تکنولوژی و دموکراسی ِ نظام ِ سرمایه داری سخن پراکنی و سمپاشی می کنند، در حالی که خود از تمام ِمزایا و امکانات ِتکنیکی و آزادی های سیاسی ِ آن بهره مند هستند؟ آیا غیراز این است که هم لنین و پیروان اش و هم آخوندها و پیروان ِشان مصداق ِ واقعی ِ واعظ ِ غیر ِ متعظ هستند؟
اطمینان کامل دارم که شهروندان ِ دموکراسی خواه ِ ایران خیزش ِ پیروزمندی را در پیش دارند که دیر یا زود بر انواع ِ انحصارطلبی ها و تمامییت خواهی های چه در قدرت و چه بر قدرت غلبه خواهدکرد و آنگاه است که باید آنان پاسخگوی استبداد ِ نظر و عمل ِ تاکنونی خود باشند.