بیش از دو ماه از کشتار غیرنظامیان در فلسطین می گذرد. با کشته شدن نزدیک به ۲۰ هزار انسان بی گناه که نزدیک به نیمی از آنها کودک و نوجوان هستند، تلفات این جنگ دو ماهه بیش از تلفات جنگ اوکراین در دو سال گذشته می باشد! برغم اعتراض گسترده و میلیونی وجدان های بیدار در سراسر جهان، دولت‌های امپریالیستی مدافع دولت صهیونیستی از یکطرف و دولت های ارتجاعی منطقه از طرف دیگر، تمایلی به آتش بس پایدار نشان نمی دهند!
براستی چرا هیچ یک از طرفین درگیر در جنگی اینچنین خانمانسوز و خونین، تمایلی به آتش بس پایدار، معاوضه زندانیان فلسطینی و گروگان های اسراییلی و نهایتا مذاکره برای خلع سلاح طرفین و برقراری صلح پایدار در فلسطین نشان نمی دهند؟
بنظر نویسنده نخستین دلیل ادامه هر جنگ، خواست نابودی طرف مقابل است!
این قابل فهم است که دولت صهیونیستی و ماشین نظامی اسراییل که خود را برای چنین روزهایی مجهز و تا بن دندان مسلح کرده اند، اینبار بهانه کافی برای با خاک یکسان کردن نوار غزه را بدست آورده اند و طبیعی ست که دولت سوپر راست اسراییل این جنگ خونین را نعمت الهی بدانند و تا زمانی که امپریالیسم جهانی از دولت اسراییل حمایت کند، این جنگ خانمانسوز خونین را ادامه دهد!
فاجعه ضعف تسلیحات سبک یک طرف جنگ و ماشین نظامی طرف مقابل که مجهز به انواع سلاح‌های کشتارجمعی ست، باعث شده است که تا همین لحظه تلفات انسانی در ملت فلسطین بیش از ده برابر تلفات ساکنان اسراییل در این جنگ باشد و با توجه به این تلفات سنگینی انسانی، باعث تعجب نویسنده است که طرف فلسطینی جنگ و دولت‌هایی که خود را خامی ملت فلسطین می‌نامند نیز تمایلی به آتش بس پایدار و مذاکره برای صلح نشان نمی دهند!
این سرسختی طرف فلسطینی جنگ و دولت های مدعی دفاع از ملت فلسطین در نابودی اسراییل، تا جایی غیرواقعی، اجرا نشدنی و پرهزینه است که رهبر محور مقاومت در تهران، هفته گذشته رسماً عباراتی با مضمون زیر عنوان می کند:
«برخی می گویند یهودیان را بدریا بریزیم»!
«باری برخی چنین می گویند اما ما می گوییم رفراندوم و در طرف در کنار هم زندگی کنند»!
این جملات رهبر جمهوری اسلامی، بروشنی اعلام علنی پایان کار محور مقاومت در منطقه است!
پایان کاری دردناک و خونین که به بهای خون ده ها هزار انسان بی گناه در منطقه و بیدار شدن وجدان جهانی در دفاع از ملت فلسطین بدست آمده است!
تنها در جنگ اخیر نزدیک به بیست هزار انسان از نعمت حیات بی بهره شدند تا «رهبر مقاومت» در تهران بفهمد که دولت صهیونیستی و ماشین نظامی آنرا با تیر و تفنگ و قناسه و موشک و گروگانگیری نمی توان بر زمین کوبید!
بیست هزار اسراییلی و فلسطینی بی گناه کشته شدند تا رهبران محور مقاومت «رسماً» شعار نابودی اسراییل را پس گیرند و نیروهای آتش به اختیار غیردولتی را به حال خود گذارند تا کماکان به فداکردن جوانان ملت خود به امید نابودی اسراییل ادامه دهند!
اما در طول این فاجعه انسانی دو ماهه، شاهد فاجعه دیگری در ذهن انسان های ایدیولوژیک بازمانده از دوران جنگ سرد هستیم!
«روشنفکرانی» که هنوز یخ دوران جنگ سرد در ذهن و دل هایشان آب نشده است و با کپی سازی بغایت کودکانه و نادرست بلحاظ تاریخی و جغرافیایی استدلال می کنند که:
۱- فلسطین یک کشور اشغال شده است، مسأله فلسطین یک مسأله ملی ست، جنگ کنونی یک «مبارزه رهایی بخش» است که در آن دولت صهیونیستی جایگزین ارتش عموسام شده است، سازمان های جهادی فلسطین مشابه و معادل حزب کمونیست ویتنام هستند، سربازان اسلام جهادی همان ویت کنگ ها و رهبران این سازمان های جهادی همان رفیق هوها و ژنرال جیاپ ها هستند!
چنین مقایسه های ابداعی نادرست، باب میل کسانی ست که با اصلی و عمده کردن تضادهای «دوران» ما، تضاد خلق های تحت ستم و امپریالیسم جهانی برهبری آمریکا را اصل تلقی می کند و تضاد از نظر ایشان «فرعی» بین نیروی کار و بلوک سرمایه را، نخست در صندوق خانه حبس و بعد از مدتی آنرا پاک فراموش می کنند!
فاجعه این اذهان پیر و خسته از شکست های قرن گذشته، هنگامی عیان می شود که کمونیست ها از رشد و گسترش مبارزه طبقاتی عاجل و نیاز آجل در سازماندهی انقلابی پرولتاریای فلسطین سخن می گویند!
این بخش از «ناسیونال-سوسیالیست» های ضدامپریالیست ناگهان بسخن در می آیند و در اعتراض می پرسند: «مگر در فلسطین پرولتر هم وجود دارد»؟
رفقای کارگر، کمونیست ها؛
بیش از ۱۲ میلیون فلسطینی که در اثر ۷۵ سال تحمیل مسلحانه سیاست های «امپریالیستی-صهیونیستی» بی‌خانمان و در سراسر جهان آواره شده اند، اگر کارگر مهاجر و آواره نیستند پس چه هستند؟
اگر این ۱۲ میلیون فلسطینی آواره و تحت انواع ستم های سرمایه در این و آن گوشه عالم، بخش پراکنده و ضعیفتر و از خود گذشته تر پرولتاریای جهانی نیستند پس چه هستند؟
رفقای کارگر، کمونیست ها؛
اگر در بربریت حاکم بر جهان، که جملگی قربانی رقابت کلان سرمایه‌های جهانی و تقسیم مجدد مناطق تحت نفوذ این کلان سرمایه‌ها هستیم، شعار جهان‌شمول «زنده باد همبستگی بین المللی کارگران» بمعنی حمایت و دفاع از پرولتاریای فلسطین در نقاط گوناگون جهان سرمایه‌داری و بعبارتی دفاع از ملت مظلوم فلسطین در قبال سیاست های «امپریالیستی-صهیونیستی» از یک سو و از سوی دیگر حمایت از منافع پرولتاریای فلسطین، در مقابل مطامع دولت های سرمایه دار محور مقاومت نیست، پس چیست؟
رفقای کارگر، کمونیست ها؛
- هشیار باشیم فاجعه کنونی نه جنگی محلی و بین دو ملت، بلکه جنگی جهانی و نیابتی خونین و خانمانسوز برای تقسیم مجدد جهان است!
- این جنگ جهانی، کوچکترین نشانه و مضمونی از مبارزه طبقاتی پرولتاریا بر علیه نظام سرمایه‌داری ندارد. یک جنگ تمام عیار «نیابتی-امپریالیستی» ست که کوچکترین نفع اقتصادی و سیاسی و نظامی برای پرولتاریای هیچ نقطه ای از جهان ندارد!
- هشیار باشیم که تجربه دو ماه ادامه فاجعه کشتار بی گناهان؛ با محکوم کردن یک طرف جنگ و حمایت از طرف دیگر جنگ؛ نشان می دهد که سیاست دفاع و حمایت از یکطرف جنگ ارتجاعی اخیر، هیچ کمکی به کاهش کشتار و توقف جنگ نکرده است و این فاجعه انسانی همچنان ادامه دارد!
- تجربه نشان می دهد که نیرویی که در چنین جنگ های ارتجاعی؛ چه در اوکراین و چه در فلسطین؛ نه تنها نفعی ندارد بلکه زنجیرهای بردگی «مدرن» بر دست و پایش محکم‌تر می شود، پرولتاریاست!
از این روست که پرولتاریای ملل گوناگون، همراه با ملت فلسطین و ساکنان اسراییل خواهان قطع فوری جنگ، خواهان ایجاد انجمن ها و کمیته ها و شوراهای مستقل و برقراری شرایط لازم و کافی جهت انتخاب آزادانه و آگاهانه نمایندگان خود هستند تا قادر به اعمال حاکمیت مستقیم بر سرنوشت خود گردند!
زنده باد انقلاب!
زنده باد اتحاد بین المللی پرولتاریا!
برقرار باد حاکمیت مستقیم اکثریت عظیم تولیدکنندگان!
زنده باد کمونیسم!
هادی میتروی
فرانسه، شانزدهم آذرماه ۱۴۰۲
Envoyé depuis Yahoo Mail pour Android
Reply
Reply all
Forward