درگیری مسلحانه اخیر در میان سازمان زحمتکشان یک بار دیگر سیاست و فرهنگ جریانات و دسته های مختلف در جنبش ناسیونالیست کرد را آشکار کرد. در میان طیف ناسیونالیست ها، از چپ تا راست تلاش بی وقفه و فرصت طلبانه ای به عمل آمد تا یکی را قربانی کنند و بقیه از این یکی "اتفاق" هم خود را مبرا کنند. همه این طیف چه متشکل و منفرد در این کار شریک شدند، سخنان آقای هیمن سیدی از روشنفکران ناسیونالیست به شکل کاملی این را نمایندگی کرده است؛ عبداله مهتدی قرار است این قربانی باشد.
مطمئنا بسیاری دلیل وجود دارد که بتوان عبداله مهتدی را محکوم کنند و حق دارند چرا که سازمانی که وی برپا کرد اساسا بر اساس قومی گری افراطی، فالانژیست و کمونیست ستیزی بنیاد گذاشته شد.این سازمان و نیروهایش در همه جا دقیقا ابزاری هستند که از سوی احزاب جنبش ناسیونالیستی و از طرف دولتهای غربی و خاندان پهلوی و ... به کار گرفته می‌شود. خاصیت این گروه باند سیاهی برای همه اینها آنچنان جذابیتی داشته است که قابلیت عضویت در "مرکز همکاری احزاب در کردستان" شوند. همین خصوصیات است که برای رسیدن به کرسی استانداری در یک استان هیچ مرزی برای مذاکره و همکاری با جمهوری اسلامی و ترور مخالفان و قرار گرفتن در رکاب سیاست‌های وزارت اطلاعات کشورهای غربی و خاندان شاه سابق و دم و دستگاه فاشیستی آن نداشته باشند.
اما دلیل اصلی اینکه طیف گسترده ای کفش و کلاه کرده اند تا رهبران این گروه را به صلیب بکشند و خاک به چشم مردم بپاشند در این است که می‌خواهند منجلاب اصلی که این نوع کرم ها در آن امکان زنده ماندن داشته اند را کسی سراغش نرود و تلاشی برای خشکاندن آن صورت نگیرد.
هیمن سیدی پیشقدم شده است تا بگوید که چرا در گذشته و تا هم اکنون در برابر همه جرم و تبهکاری های این گروه و رهبرانش همیشه بنا به مصلحت های ناسیونالیستی سکوت کرده اند و در اوج فرصت طلبی به جای پرداختن به منشا سیاست ها و سازمان و رهبران همه جریانات جنبش ناسیونالیستی یک قربانی معرفی می‌کند و آنهم کسی جز بخشی از سران این گروه نیست که گویا به جنبش ناسیونالیست کرد "خیانت" کرده است.
این کوته نگری روشنفکران ناسیونالیست ظاهرا خریدار دارد چرا که این جنبش کماکان قدرتمند است و توان و قدرت حکومتی در کردستان عراق و سوریه و دیگر جریانات مانند پ ک ک و پژاک و کومه له علیزاده و ... آنرا ممکن کرده است. در چنین وضعیتی است که امکان مانور برای قربانی کردن "عنصر نامطلوب" صرفا تا مجال و جنایت و "خیانت های" دیگری ممکن می‌شود.
سابقه تاریخی تمامی جریانات ناسیونالیستی در درگیری و جنگ برای سرکوب مخالفین بسیار سیاه تر از این حرف هاست؛ با این تاکید که باند مهتدی به عنوان یک باند الترا ناسیونال و فالانژ، پرونده و تاریخ به شدت لجنتری دارد. ناسیونالیسم کرد در کردستان ایران قادر به این شدند تا رهبران خود را در "مذاکره" با جمهوری اسلامی به کشتن دهند تا به حداقل توافق برای شریک شدن در حکومت برسند، با کمونیستها در کومه له کمونیست سالها بجنگند و کمونیست ها در سازمان پیکار را بکشند، در کردستان عراق پرونده بسیار قطور تری از جرم و جنایت در سرکوب و کشتار مخالفان و مردم داشته باشند و ... تمامی اینها ناشی از وجود جنبش ناسیونالیستی و سنت فرصت طلبانه و به غایت ارتجاعی آن است. با این تعابیر و با این پرونده قطور اگر قرار است متهمی معرفی شود باید این جنبش و تمامی جریانات و اهم سیاست هایشان در صدر اتهام و به "صلیب کشاندن" قرار گیرند.
دامنه این سیاست ها هیچوقت به نیروها ی این جنبش در کوه و اردوگاه ها محدود نبوده است و در شهرها هم رونوشت برابر اصل است. هر نوع سمپاتی به اینها ناشی از عزیمت همه کومه له ای های سابقا کمونیست به جنبش ناسیونالیستی و پراکنده شدنشان در این جنبش است که سازمان زحمتکشان در جناح افراطی و فالانژ آن قرار گرفته است. فعالین این جنبش و جریانات آن در شهرهای کردستان نمونه بارزی از فرصت طلبی و ایجاد شکاف در میان مبارزین و فعالین عرصه های مختلف هستند. در جریان خیزش انقلابی مردم در چند ماه گذشته اینها همراه با دیگر جریانات افراطی و فاشیست ناسیونالیسم فارس تمام توان خود را بکار گرفتند تا مبارزه مردم را دستمایه تغییر در بالا کنند، مبارزه کارگران و دیگر جنبش های اجتماعی را قیچی کنند و تا حدود زیادی هم موفق شدند. در همین چند هفته گذشته در شهر سنندج در جریان انتخابات هیات نمایندگان کارگران بازنشسته سازمان اجتماعی دقیقا همین نیروها و سیاست های ضد اجتماعی شان که البته چپ های متوهم را نیز همراه داشتند، مانع از پیشبرد یک روش و فعالیت اجتماعی برای اداره و فعالیت آن شدند.
اتفاق اخیر در میان سازمان زحمتکشان یک متهم اصلی دارد و آنهم جنبش و سنت ناسیونالیستی با همه جریانات و احزاب رنگارنگش است که کمونیست ها همیشه در تلاش برای رساندن این واقعیت به جامعه بوده اند و این فرصتی است صرفا برای تقویت سیاست ها و فرهنگ کمونیستی و حاشیه ای کردن هر چه بیشتر متوهمین به این جنبش و تلاش برای تبرئه کردن آن تا مجالی دیگر.
۶ تیر ۱۴۰۲
۲۷ جون ۲۰۲۳