کمتر از سه هفته به 16 آذر، روز دانشجو، ماند ه است. نمیدانم تا 16 آذر جنبش مردم ایران برای سرنگونی رژیم اسلامی کجا ایستاده است و کدام قله ها را فتح کرده است. اما هر چه هست 16 آذر امسال در سیر حرکت جنبش مردم ایران از هر زمان دیگری با اهمیت تر میباشد. 16 آذر امسال فقط گرامیداشت روز دانشجو نیست و نخواهد ماند. فقط روز نمایش بر علیه رژیم دیکتاتوری حاکم نیست و نخواهد ماند. 16 آذر امسال هم روز تظاهرات توده ای بر علیه رژیم اسلامی است و هم افشای چهره ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی است. 16 اذر یادآور تاریخ مبارزه با دیکتاتوری است، چه دیکتاتوری سلطنتی و چه دیکتاتوری اسلامی.
در بطن مبارزه عظیم مردم که تا همینجا پشت رژیم را به سینه دیوار کوبیدند و دارند کارش را تمام میکنند، در بطن قهرمانیهای مردم، در بطن مردمی که دیگر حاضرند جان خود را برای آزادی و پایان دادن به فقر و نابرابری فدا کنند، در بطن قهرمانیهای زنانی که جهان از اقدام آنها انگشت به دهان مانده و فرهنگ جهان را تا همینجا به نفع آزادی زن تغییر داده اند، در بطن جانباختن کیان پیر فلک و نیکا شاکری و دهها کودک دیگر، در بطن مبارزه قهرمانانه مردم ایذه و شهرهای کردستان و بلوچستان، در بطن آتش زدن نمادهای رژیم و عمامه پرانیها، در بطن اتحاد سراسری همه مردم ایران، انواع و اقسام جریانات ارتجاعی میداندار شده اند تا به کمک دولتهای غربی جنبش مردم ایران را از دستیابی به آزادی و برابری بازدارند و مانند سال 57 با سازش و بند وبست، رژیم ارتجاعی دیگری را بر مردم تحمیل کنند. دارند برای مردم رهبر تراشی میکنند، آنها را به کنفرانسهای امنیتی و نظامی دعوت میکنند تا فردا در سازش با ارتش و دیگر نیروهای نطامی و امنیتی قدرت دست به دست شود. جمهوری اسلامی جایش را به یک دولت نیمه سکولار دهد که از فردایش مطالبات پایه ای مردم را به بهانه های مختلف سرکوب کند.
در این میان نیروهای مرتجع هوادار رژیم سلطنتی نیز از گور برخواسته اند و هل من مبارز سر میدهند. کل بورژوازی ایران برای شکست جنبش مردم ایران تلاش میکند تا رژیم سابق را تطهیر کند. تطهیر رژیم سابق برای این است که نقد مردم محدود به اسلامیت دستگاه دولتی بماند. بورژوازی ایران بر جنبش ناسیونالیستی عظمت طلب ایرانی متکی است، برای این عظمت طلبی باید تاریخ کهن و تاریخ عصر جدید داشت. تاریخ عصر جدید ناسیونالیسم ایرانی حکومت پهلوی میباشد. برای همین همه احزاب و شخصیتهای بورژوا سعی میکنند به آن تاریخ گزندی نرسد. کمتر کسی از طیف ناسیونالیسم ایرانی، از جمهوریخواهان لیبرال تا لیبرالهای چپ، پیدا میشوند که بدلخواه به تاریخ دیکتاتوری خونین پهلوی اشاره ای کنند. آنها فقط زمانی لب به انتقاد میگشایند که رضا پهلوی حرکت " انحصاری" از خود نشان میدهد. برای همین امروز نقد و حمله به رژیم دیکتاتوری سلطنتی شاه، فقط نقدی به شکل سلطنتی حکومت نیست، بلکه نقدی به ناسونالیسم عظمت طلب ایرانی، نقدی به ناسیونالیسم پروغرب ( ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی ناسیونالیسم پروغرب میباشد) میباشد.
نقد ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی، یعنی مهمترین و گسترده ترین آلترناتیو بورژوازی ایران که میتواند شکلهای حکومتی مختلفی به خود بگیرد، امروز اهمیت به سزائی در حرف و عمل یافته است. بورژوازی، ناسیونالیسم خودبخودی مردم را با خود دارد، آن را باد میزند و تقویت میکند. امروز میتوان گفت ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی خارج از کشور را به تسخیر خود درآورده است. تظاهراتها در خارج عموما با پرچمهای ناسیونالیسم ایران، پرچم متعلق به رژیم سابق و یا پرچمهای سه رنگ جمهوریخواهان آذین شده اند، سرود فاشیستی ای ایران در آنها خوانده میشود، سازماندهندگان و سخنگویان تظاهراتها عموما از طیف ناسیونالیسم ایرانی میباشند که دیروز در رکاب اصلاح طلبان رژیم هلهله میکردند و یا از احزاب و گروههایی هستند که با این طیف و کل ناسیونالیسم ایرانی از در سازش در میایند و با ساز آنها میرقصند. نفس گرامیداشت 16 آذر اقدامی بر علیه این روند میباشد.
برگزاری گسترده 16 آذر، سازماندهی تظاهراتهای گسترده ، شرکت توده های وسیع مردم در دانشگاهها، خیابانها، کارخانه ها و محلات برای گرامیداشت این روز و برگزاری این روز در خارج کشور به کمک سازمانهای دانشجویی و مترقی و سازمانهای چپ و سوسیالیستی این کشورها، اقدامی است که با یک تیر دو نشان میزند. تیر 16 آذر هم به رژیم جمهوری اسلامی اصابت میکند و هم به هواداران رژیم سابق و کل ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی. 16 آذر خود بیانگر چهره خونین حکومت کودتایی سلطنتی گذشته است. نقد 16 آذر به اقدام سرگویگرانه آن حکومت محدود نمیماند و نقد کل دیکتاتوری گذشته را در بر میگیرد. جنبش مردم ایران به این نقد نیازمند است و 16 آذر کمی این چاله را پر میکند. گفتار " بحث" بعد از مرگ جمهوری اسلامی" را دور میریزد و مردم را نسبت به تفاوت نیروها هشیارتر میکند. مهمتر از همه جریانات چپ این شانس را دارند که چه در داخل و چه در خارج از کشور سازماندهی و رهبری تظاهراتها را در دست گیرند و یا نفوذ قویی بر تظاهراتها اعمال کنند.
در خارج از کشور چپها از امکانات گسترده تری برای برگزاری 16 آذر نسبت به نیروهای دیگر برخوردارند. رم کردن رژیم سابقیها از این روز و اکراه ناسیونالیسم ایرانی پرو غرب از آن، صف نیروی ناسیونالیسم ایرانی را تضعیف میکند.
مطبوعات فارسی زبان ایرانی هم مجبورند با انعکاس تظاهراتهای این روز به تاریخ این روز اشاره کنند. اینها همه دریچه ای را برای آگاهی توده جوانان ایران از تاریخ ناسیونالیسم ایران و دیکتاتوری خونین آن باز میکند.
برای اطلاع بگویم که ما در دانمارک در ( کمیته زن، زندگی، ازادی) از چند وقت پیش دست به کار تدارک برگزاری این روز شده ایم و تاکنون پیشرفتهایی نیز داشته ایم. امیدوایم بتوانیم برنامه باشکوهی داشته باشیم.
29 آبان 1401، 20 نوامبر 2022