حمله جبونانه به کارگران نجات تان نمی‌دهد!

پرونده سازی های همیشگی "وابسته به خارج کشور" و حمله شبانه به كارگرانی كه از اول اردیبهشت در بیش از ۱۰۰ مركز كارگری در نفت و گاز و پتروشیمی در چندین استان در اعتصاب اند، پس از شکست سیاست وعده های پوچ، تفرقه افکنی میان کارگران، تهدید به اخراج ۱۰ هزار کارگر و جایگزینی آنها، بیان ضعف و ناتوانی جمهوری اسلامی و نشانه وحشت آنها از اتحاد كارگری در این مراكز است. این دستگیری ها اعلام رسمی و دوباره این واقعیت است که در حاکمیت بورژوایی ایران، اعتصاب، اعتراض و تلاش برای بهبود زندگی، برای مقابله با استثمار و تعرض به معیشت، ضدیت با بنیادهای نظام حاکم است.
تلاش مزدوران وزارت اطلاعات و نیروهای امنیتی در مراكز نفتی در همدستی با كارفرمایان و پیمانكاران ضد كارگر، پخش هر روزه شایعات مختلف در جهت شكست اتحاد و یكپارچگی كارگران، بدست گرفتن حربه اخراج و به فقر و گرسنگی كشاندن خانواده كارگران، دامن زدن به نفاق های قومی و مذهبی و كارگر رسمی و قرار دادی، بومی و غیر بومی و بالاخره تهدید و ارعاب و حمله به كارگران و دستگیری و زندان، همگی هزاران بار علیه طبقه كارگر چه در این مراكز و چه بر بخشهای دیگر آزمایش شده است. طبقه كارگر رهبران و فعالین آنها هیچ توهم و توقعی از این حكومت ندارند.
بدست آوردن حق كارگر و وادار كردن حاکمیت و كارفرمایان به پرداخت بخشی از حقوق اولیه آنها، بیرون كشیدن لقمه نانی از گلوی سرمایه داران و نمایندگان شان در حكومت، تحمیل مطالبات كارگران اعتصابی از افزایش دستمزد ۷۹ درصدی تا ۲۰ روز كار و ده روز تعطیلی، بستن قرارداد دائمی با كارگران و خواستهای رفاهی و بهداشتی و... ، به توان متحد كارگران و به قدرت و اتحاد و هوشیاری کارگران و بخصوص رهبران کارگری بستگی دارد. تنها راه تامین این مطالبات، اتحاد بخشهای مختلف طبقه كارگر در همه مراكز نفتی است. جمهوری اسلامی با همه دستگاه سركوب و زندان، توان مقابله با كارگران متحد در مراكز اصلی صنعتی از جمله مراكز نفتی را ندارد.
دستگیری كارگران و حمله به منازل و خوابگاهها باید از جانب طبقه كارگر و خصوصا كارگران مراكز نفتی جواب بگیرد. اعتراض به این اقدامات شنیع، خواست آزادی فوری دستگیر شدگان، ادامه اعتصاب و پافشاری بر مطالباتی كه كارگران پروژه ای دارند و ایستادگی روی آنها، حاكمیت و كارفرمایان را ناچار میكند كه سر تسلیم فرود آورند. اینرا کارگران هفت تپه نشان دادند.
رفقای کارگر
دفاع از نمایندگان، رهبران و فعالین صف اول این جدال یکی از مهمترین شروط ادامه اعتصاب و همزمان مقابله با دستگاه سرکوب رژیم است. دخالت همه کارگران در سرنوشت اعتصاب، اتکا به این دخالت عمومی كارگران و تصمیم جمعی، شکل دادن به مجمع عمومی کارگران، تنها ابزارهای ما برای متحد و قدرتمند تر کردن صفوف مان علیه حکومتی است که از "رهبر" تا زندان بان و چماقدارهای آن کمر به مقابله با ما بسته اند. فعال کارگری متکی به قدرت جمعی کارگر را نمیتوان به راحتی دستگیر کرد و به اتهامات واهی راهی زندان کرد، چرا که پشت هر نماینده و فعال کارگری صدها و هزاران کارگر متحد و متشکل ایستاده اند. باز هم تجربه هفت تپه نشان داد راه آزاد کردن نماینده کارگری و هر كارگر معترضی اتحاد و ایستادگی کارگران است.
باید خواست آزادی کارگران دستگیر شده را به خواست اعتصابات اضافه کرد و با قدرت هرچه بیشتر اعتصاب را ادامه و آنرا به مجامع عمومی کارگری، به دخالت آگاهانه و هر روزه کارگران در سرنوشت آن، در گسترده تر کردن آن و بالاخره در چگونگی مقابله با توطئه های رژیم، متکی کرد. باید به حاکمیت نشان داد چنین حملات جبونانه ای هم نجاتشان نمیدهد.
حزب حكمتیست (خط رسمی)، طبقه كارگر، همه كارگران در مراكز نفتی و همه بخشهای مختلف طبقه كارگر در سراسر ایران را به حمایت عملی از اعتصاب كارگران پروژه ای فرا می خواند.
حزب حكمتیست (خط رسمی)
۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۲ - ۱۶ مه ۲۰۲۳
https://hekmatist.com/fa/etelaeye/230516e