خدامراد فولادی: شکوفایی ِ صد گل و صد مکتب در اردوگاه های کار ِ اجباری و یک مطلب دیگر

این نقد ِ دوسویه به طور ِ کلی هشداری است به جامعه ی تاریخن محروم از دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی که در فعالییت ِ دگرگون سازی ِ شرایط ِ موجود برای چندمین بار از سوراخ ِ استبداد ِ پدرشاهی گزیده نشود. به بیان ِ صریح تر، نقد ِ اعتراضی ِ حکومت ِ ملاهای انحصار طلب ِ تمامییت خواه و سرکوبگر، بدون ِ افشا و نقد ِ اپوزیسیون ِ تاریخن آزمون شده با همان خصوصیات، کم ترین ارزش ِ کاربردی و کارکردی نخواهد داشت. این به آن معناست که باید پل ِ ارتباطی ِ گذار از استبداد به استبداد را با نشان دادن ِ شاهراه ِ تکامل ِ اجتماعی یعنی جهت یابی ِ ماتریالیسم ِ تاریخی قطع و راهکاری را که متضمن ِآزادی های  فوری و بی هیچ قید وشرطی باشد به جامعه ی در حال ِ دگردیسی ِ سیاسی ارائه نمود. این هشدار وراهکار به ویژه زمانی ضرورت و اهمییت پیدا می کند که هم رژیم درآستانه ی فروریزی است و هم مدعیان ِ جایگزینی بیش ازپیش برای جلب ِنظر و سرباز گیری از«توده ها» به تلاش وتبلیغات شان افزوده باشند. دراین میان آنچه برای این قلم به عنوان ِمدافع ِمارکسیسم و ماتریالیسم ِ تاریخی اهمییت ِ دوچندان دارد نه تعیین ِ تکلیف برای جامعه وامریه صادر کردن که چنین وچنان کنند، بلکه رونمایی از نیات ِ کسانی است که خود را مارکسیست می نامند اما برخلاف ِ ادعای شان نه به مارکسیسم اعتقادی دارند و نه از این رو به ماتریالیسم ِ تاریخی. در واقع این بحث را نیز همچون دیگر نقدهای چارچوب دار ِمشخص علیه فرقه گرایان ِخودمارکسیست نام، باید درچارچوب ِ نییت خوانی ِ علمی عقلانی ازنیات ِ فرقه گرایان ِ نامارکسیست به شمارآورد. بحثی که به ادعاها و عملکردهای مائوتسه تونگ وکسانی می پردازد که خود را مارکسیست-لنینیست- مائوییست می نامند.
***
مائوتسه تونگ رهبرورییس ِمادام عمر ِحزب و حکومت ِ بلشویکی ِ چین کتابی دارد باعنوانِ ِ « چهاررساله ی فلسفی» که به فارسی ترجمه شده و هم اکنون در برخی کتاب فروشی های اطراف ِ میدان ِانقلاب ِتهران می توان پیدا کرد و خرید و خواند. کتاب ظاهرن و به ادعای مائو ، در باره ی ماتریالیسم ِ دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی و شناخت ِ ماتریالیستی دیالکتیکی از طبیعت و تاریخ ِ انسانی است. بخش ِ آغازین ِ کتاب « در باره ی پراتیک : رابطه ی شناخت و پراتیک، و دانستن و عمل کردن» است. مائو می نویسد:« ماتریالیسم ِ پیش از مارکس مساله ی شناخت را جدا از خصلت ِ اجتماعی ِ انسان و تکامل ِ تاریخی ِ بشرییت ملاحظه می کرد و از این رو نمی توانست وابسته گی ِشناخت را به پراتیک ِ اجتماعی ، یعنی وابستگی ِ شناخت را به تولید و مبارزه ی طبقاتی درک کند.». این کسی که در این مقدمه ی ورود به بحث برای تظاهر به مارکسیست بودن ِ خود سخن از تکامل ِ تاریخی ِ بشرییت و جامعه ی انسانی و وابسته گی ِ شناخت به پراتیک ِ تولیدی- اجتماعی که مساله ای عام و تاریخی و یقینن وابسته به هر دوران ِ معین که از مارکس به این سو دوران ِ سرمایه داری و تضادها و همستیزی های خاص ِ آن است به میان می آورد، در سرتاسر ِ کتاب اش می خواهد بر وحدت و همبسته گی ِ جامعه ی انسانی و تکامل ِ تاریخی ِ بشرییت خط ِ بطلان بکشد تا بتواند چین ِ عقب مانده از تکامل ِ اجتماعی و ساز و کارهای دوران ِ سرمایه داری و باقی مانده در تولید و مناسبات ِ تولیدی ِ فئودالی را جدا از تکامل ِ تاریخی و رابطه ی تنگاتنگ اما ناهمترازش به لحاظ ِ اقتصادی- مناسباتی با دیگرجامعه های انسانی ، دارای شرایط ِ گذار به سوسیالیسم وکمونیسم قلمداد نماید آنهم پیش ازکشورها وجامعه های پیشرفته ی صنعتی ِ دارای چنان شرایط ِ تولیدی و مناسباتی. برای توجیه ِ این میان بر زدن وپریدن ازروی یک مرحله ی مهم وپل ِ گذار به سوسیالیسم یعنی سرمایه داری، به « حبل المتین» ِآشنای بلشویک ها یعنی تحلیل ِ مشخص از شرایط ِ مشخص هم چنگ می اندازد که توجیه و بهانه ای داشته باشد برای فرار از ماتریالیسم دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی و جایگزین نمودن ِ اراده ی معطوف به قدرت ِ حزب و رهبرش به جای قوانین ِ عام ِ دیالکتیک ِ تکامل.
در واقع، لنین بود که نخستین بار تحلیل ِ مشخص از شرایط ِ مشخص را برای توجیه ِ پرش ِ قهرمانانه و اراده گرایانه و ناقانون مند از روی یک مرحله و دوران ِ مهم ِ تاریخی و تاریخ ساز را عنوان کرد و مارکسیست ها را که برگذار ِقانون مند ِتکاملی تاکیددارنداکونومیست نامید و به حال ِ مارکس و انگلس تاسف خورد که زنده نماندند تا دوران ِ او یعنی دوران ِ امپریالیسم را به چشم ببینند و در نظرشان در مورد ِ تقدم ِ جامعه های پیشرفته برای گذار به سوسیالیسم و کمونیسم تجدید نظرکنند. مائو نیز دقیقن از همین جایگاه ِ و نظرگاه ِ لنین بود که هم مارکسیست ها را دگماتیست نامید و هم تاسف خورد از این که مارکس و انگلس زنده نیستند تا با مطالعه ی تحلیل ها ی مشخص ِ او از شرایط ِ مشخص ِ چین، تقدم ِ گذار به سوسیالیسم و کمونیسم را به چین فئودالی با مناسبات ِ پدرشاهی بدهند! نه لنین و نه مائو و نه پیروان ِ اندیشه ی آنها نمی دانستند و نمی دانند و نمی خواهند بدانند که تحلیل ِ مشخص از شرایط ِ مشخص زمانی و به شرطی اعتبار دارد که درچارچوب ِ تئوری های عام ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی باشد. یعنی، از اندیشه و شناختی سرچشمه بگیرد که اولن تقدم ِ گذار را به پیشرفته و تکامل یافته بدهد، و ثانیین گذار ِ جامعه ی عقب مانده به سوسیالیسم را مشروط وموکول به رشد و تکامل ِتولید ومناسبات ِتولیدی ِهمترازبا پیشرفته ترین نظام ِ دورانِ ِ حاضر یعنی سرمایه داری نماید.
رابطه ی تحلیل ِمشخص با تئوری ِعام،رابطه ی دوجانبه ی مجرد با مشخص یاجزء با کل است وازاین رو، تحلیل گرو سوژه ی انسانی ِ شناخت به شرطی قادر به توضیح ِ جزء و مهم تر از آن ارائه ی راهکار ِ دگرگون سازی ِ جزء یا جامعه ی مورد ِ نظر می شود که اولن درجه ی رشد و توسعه ی تا کنونی ِ آن یعنی وضعییت ِ تولید و مناسبات ِ تولیدی و به طور ِ کلی وضعییت اقتصادی و سیاسی و آهنگ ِ رشد ِ نیروهای مولده را با دقت ِ ریاضی محاسبه تا با در نظر داشت ِ همستیزی ها( تضادها)ی اجتماعی- سیاسی و طبقاتی ِ موجود ِ جامعه منطبق با دوران ِ تاریخی ِ حاضر بتواند تحلیل ِ علمی و ماتریالیستی ِ جامعی از شرایط ِ خاص و مشخص ِ آن برای فرارفت از وضعییت ِ موجود ارائه دهد. در این تعیین و تعین ِ علمی عقلانی ِتکامل گرایانه، اراده ی نا قانونمند ِمعطوف به قدرت ِ فرد یا حزب یا رهبر ِ حزب کم ترین دخالت وتعیین کننده گی نمی تواند داشته باشد. استدلال یا در واقع توجیه ِ مطرح کننده گان ِ شرایط ِ مشخص این است که وقتی حزب ِ کمونیست به مثابه ِ فاعل و عنصر ِ آگاه وجود دارد چرا باید صبر کرد تا شرایط ِ تولیدی مناسباتی را بورژوازی رشد و تکامل دهد و بعد پرولتاریا انقلاب کند و سوسیالیسم را برقرار سازد.- این آن چیزی است که آنها اکونومیسم و دگماتیسم ِ مارکسیست ها می نامند-، ما خودمان به مثابه عنصر و پراتیسین ِ آگاه و کمونیست قدرت ِ سیاسی را کسب می کنیم و با یک تیر دو نشان می زنیم: هم نیروهای مولده را تکامل می دهیم، هم چون« ریش و قیچی» ِ حاکمیت و شرایط ِ سیاسی اقتصادی در دست ِ خودمان است سوسیالیسم را به نیروی توده ها( خلق) – به دوراز سر کرده گی ِ پرولتاریای خودی، و دوراز چشم ِ پرولتاریای دیگر جامعه های انسانی، پشت ِ دیوارهای آهنین!- می سازیم. صد سال است پشت ِ دیوارهای آهنین ِ محافظت شده با نیروی توده های نا آگاه از سوسیالیسم و کمونیسم مشغول ِ ساختن ِ سوسیالیسم اند و هنوز نه تنها حتا یک آجر روی آجر ِ دیوار ِ ساختمان ِ سوسیالیسم نگذاشته اند بلکه درهمان جایگاه ِ اولیه ی « شرایط ِ مشخص»ی که بودند،باهمان شیوه ی عقب مانده از دوران ِ فرمانفرمایی ِ تک حزبی ِ پدر سالار و تک رهبری ِ مادام عمری شان درجا می زنند.
به رغم ِ این ادعاها، هرمارکسیستی می داند همزیستی و همستیزی( تضاد) ِ دو قطب ِ دیالکتیکی ِ نفی و اثبات، عامل ِ حرکت وتکامل ِ یک پدیده ی مشخص اند. در این صورت، بلشویک ها بیش از صد سال است عامدانه از پاسخ به این سوآل ِ ماهییت شناختی طفره رفته اند که وقتی قدرت ِسیاسی را دریک جامعه ی عقب مانده تصاحب نمودند و اراده می کنند با میانبر زدن ِ تاریخ و پریدن از روی سرمایه داری یکراست از فئودالی و نیمه فئودالی وارد ِ سوسیالیسم شوند، کدام همستیزی( تضاد ِ) دیالکتیکی جایگزین ِ همستیزی ِ مالکییت ِ خصوصی و کار ِ اجتماعی می شود که موجب ِ فرارفت ِ جامعه از پیشاسرمایه داری ِ آنها به سوسیالیسم ِ طبقه ی کارگر شود؟ مدعی اندکه همستیزی ِ خلق و امپریالیسم. در این صورت اولن خلق ِ جامعه ی عقب مانده با امپریالیسم همزیستی ِ درون ساختاری ندارد که به عنوان ِ قطب ِ همستیز ِ آن موجب ِ حرکت ِ درونزا و تکاملی ِ جامعه گردد، ثانیین، خلق یا توده های زحمت کش که همان روستاییان و توده های غیر ِ پرولتر باشند به مثابه ِ نگهبانان ِ سنت وباورهای خرافی- مذهبی ، با امپریالیسم نه تضاد ِ دیالکتیکی و تکاملی و انقلابی، بلکه ضدییت ِ تاریخی دورانی وایدئولوژیکی باتجدد و تمدن ِ بورژوایی دارند،مانند ِضدییت و خصومتی که آخوندها و آل احمد و شریعتی با امپریالیسم داشته و دارند که ضدییتی تاریخی و ایدئولوژیک و واپس گرایانه است. آیا دشمنی و ضدییت اینها با امپریالیسم از جایگاه ِ انقلابی و تکامل گرایانه است یا از خاستگاه ِ بازگشت به گذشته؟ ثالثن، اگر هم بگویند معتقد به همستیزی ِ کار و سرمایه اند( تا حالا به چند زبان درآمده و چندین پشتک و وارو زده اند!)، آنگاه هم حزب ِ قییم مآب و« خود نایب السلطنه» انگاری که خود را سرپرست ِ قهری ِ «پرولتاریای نا رس و نا آگاه» برای کسب ِ قدرت ِ سیاسی می داند،( به اعتقاد ِ آنها پرولتاریای ناآگاه تا کسب ِ آگاهی های لازم برای اداره ی خود وجامعه نیازمند ِقیمومت و سرپرستی حزب به عنوان ِ عنصر ِ آگاه و رشد دهنده ی نیروهای مولده است)، وهم خلق و روستاییانی که کم ترین جایگاه ونقش ِ ایجابی نه درکار ِ تولیدی و کارخانه ای دارند و  ونه هیچ بخشی از نیروها ی مولده را تشکیل می دهند که با مالکییت خصوصی ِ سرمایه داران همستیزی ِدیالکتیکی داشته باشند، در حکم ِ چرخ ِ پنجم ِ درشکه اند که نه تنها هیچ نیازی به هیچکدام شان برای دگرگون سازی ِ شرایط ِ موجودنیست ، بلکه به دلیل ِ ایدئولوژی ِ واپس گرای شان اخلال کننده در همستیزی ِ قانون مند و غایت مند ِ نیروی اجتماعی ِ کار با مالکییت ِ خصوصی، و درنتیجه اخلال کننده در تکامل ِ قانون مند ِ جامعه هم می شوند.
اصل ِ مطلب این است که: وقتی جامعه ای عقب مانده باشد ، یعنی صنعت و تکنولوژی ِ کاملن توسعه یافته به علاوه ی مناسبات ِ پیشرفته یعنی آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی نداشته باشد که سوسیالیسم را آنن و بی قید و شرط و اما و اگر اقتضا نماید ، دولت- هر دولتی با هر ادعایی-، باید پیش ازهراقدامی برای آنکه عقب مانده گی ِ تاریخی ِ جامعه را جبران کند چاره ای ندارد جز آن که کارگران را به کار ِ اضافی و سخت وادار نماید. کارگرانی که به دلیل ِ همان عقب مانده گی ِ تاریخی و به دلیل ِ فقر و گرسنگی ناچارند نیروی کار ِ خود را به هر قیمتی به خریدار که دولت ِ انحصارطلب ِ رانتخوار و فعال مایشاء حزبی است بفروشند وحق ِهیچگونه اعتراض و اعتصابی هم ندارند. یا اگرهم اقدام به اعتراض و اعتصاب نمایند به اردوگاه های کار ِ اجباری تبعید خواهندشد.  ادامه دارد

خدامراد فولادی
چراخمینی آنچه گفته بود نکرد، و آنچه نگفته بود کرد؟
( فرقه گرایی که در غیاب ِ دموکراسی بر مسند ِ حکمرانی نشست)
آدم ها را نباید از حرف و ادعای شان شناخت. به ویژه فعالان ِسیاسی وبالاخص آن افراد و شخصییت هایی که در صدد ِکسب ِ قدرت ِسیاسی آنهم در نبود ِ دموکراسی و آزادی ِ بیان و آزادی ِ انتخاب اند. چرا که آنها باسوء استفاده از شرایط ِ غیر ِ دموکراتیک ِ حاکم برجامعه حرف هایی می زنند ووعده هایی می دهند وادعاهایی دارندکه تحقق ِشان درتوان ِعقیدتی - سیاسی ِآنان نیست. یعنی به بیان ِ دیگر ادعاهای معطوف به کسب ِ قدرت ِشان نه پشتوانه ی تاریخی دارد و نه از این رو پشتوانه ی اجتماعی- سیاسی. پس، چنین افرادی را که پشت ِ شان فقط به تعدادی افراد ِهمفکر و همعقیده ی قدرت طلب گرم است چه گونه و با چه سنجه و معیاری باید شناخت و به هدف و نییت ِ واقعی ِ پنهان در پس ِ حرف و وعده شان پی برد؟ پاسخ این است که آدم ها را خصوصن در جامعه های تحت ِ حاکمییت ِ استبداد ِ پدرشاهی و کیش ِ شخصییت سالاری فقط  می توان نخست از ایدئولوژی ِآنان وسپس ازهمسویی یاغیر ِهمسویی ِ این ایدئولوژی با اصلی ترین مطالبه ی تاریخی – دورانی ِ جامعه شناخت. یعنی، این ایدئولوژی ِ افراد است که تعیین کننده ی راهکار و راهبرد ِ آنها در کنشگری های سیاسی ِ راهگشا به هدف ِ آنها می شود، و به آنان راه و وسیله ی رسیدن به هدف را نشان می دهد. خود ِ ایدئولوژی هم عبارت است از مجموعه اعتقادات ِ فکری، فرهنگی، سیاسی و حتا فلسفی ، که اعتقاد ِفلسفی هم شامل ِاعتقاد به قانون مندی و نظام مندی ِ حاکم بر تغییرات ِ ضرورت مند ِ اجتماعی – سیاسی در جامعه ی انسانی در وهله ی نخست،و جامعه ی مشخص دروهله ی بعدمی شود. خمینی، در این مورد یک شخصییت ِ نمونه وار و الگوی ِ آزمون پس داده و امتحان شده  است. هیچ ایرانی یی نیست که امروزه خمینی را چه به لحاظ ِ فکری- عقیدتی و به خصوص چه به لحاظ ِ عملکرد های سیاسی نشناخته باشد. درحالی که چهل و شش سال ِ قبل کم تر ایرانی یی بود که از خمینی شناخت داشته باشد. شناخت ِ خمینی نه در معنای دوستی یا دشمنی با پوشش ِظاهری ِ عبا و عمامه ی او، بلکه همچنان که گفتم در شناخت از ایدئولوژی ِ او و نیز همسویی یا ناهمسویی اش باتنها مطالبه ی تاریخی یی بود که تعیین کننده ی راهکارو راهبردهای اش در مقام ِحاکمییت برمقدرات ِاین جامعه بوده و هنوز هم هست، و آن، دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی است. بسا اشخاص و تشکیلات های سیاسی که همایدئولوژی ِ خمینی هستند اما فقط به لحاظ ِسیاسی با او مخالف اند. یعنی اگر بقایای باند ِ خمینی را به زیر بکشند و خود قدرت ِسیاسی را تصاحب کنند،همین روش و راهبرد ِسرکوبگرانه ی  او و هم مسلکان ِ او را ادامه خواهند داد. در حالی که امکان ندارد مخالف ِ ایدئولوژی ِ واپسگرایانه ی خمینی وبقایای درقدرت ِاو بود ودرعین ِحال با آنها همسویی ِ تاریخی و سیاسی داشت.( همایدئولوژی ِ خمینی بودن لزومن به معنای مذهبی بودن و معتقد به دین ِ اسلام بودن نیست، بلکه هر فرد یا گروه و تشکیلات ِاراده گرایی که به تکامل ِقانون مند ونظام مند ِجامعه ی انسانی اعتقاد ندارد،قطعن همسویی و همنظری ِ ایدئولوژیک و نه لزومن سیاسی با امثال ِ خمینی دارد). اما،ایدئولوژی ِخمینی چه بودکه تعیین کننده ی راه و روش وعملکردهای او و باند( فرقه ی) در قدرت اش بود وهنوز هم هست؟ ایدئولوژی ِ خمینی را می توان از درون ِ توضیح المسائل ها و کتاب ها یی که نوشت یاسخنرانی هایی که آزادانه برمنبرمی کرد و نظرها و ایده های خود را درباره ی مسائل ِمختلف ِ اجتماعی، فردی و روابط ِ انسان ها و دولت ها بیان می کرد، به خوبی بیرون کشید وعمل ِ او را در قدرت ِسیاسی پیش بینی نمود. بر طبق ِاین شناخت ِ متکی بر داده های قلمی و زبانی ِ خود ِ او،خمینی آخوند ِمسلمان و متشرعی بود که هدف ِ راهبردی اش چه بر قدرت و چه در قدرت پیشبرد و جهانی کردن ِشریعت ِاسلامی به هر شیوه و روش ِممکن و ازجمله زور و ترور و تزویر بود. مثال های اش راما درتاریخ ِایران زیاد داریم، که به راحتی فتوای ترور و کشتن ِهرکسی را که خواهان ِ دموکراسی وآزادی های فردی و اجتماعی و سیاسی ، و برابری ِ جنسییتی و کامل حقوق ِ زن و مرد بود صادر می کردند و به مجریان ِ فتواها هم وعده ی بهشت می دادند. درواقع،این ایدئولوژی ِ واپسگرای پدر سالار و مردسالار ِفئودالی – برده داری بود که هرآخوندی وازجمله خمینی راوامی دارد حرف هایی بزندوادعاهایی بکند که درذات ِآن ایدئولوژی ِگذشته گرا و بازگشت خواه نیست.همچنان که در فرهنگ و جهان بینی و جهان شناسی ِ این ایدئولوژی اساسن موضوع ورابطه ای موسوم به دموکراسی و آزادی های بی قید وشرط ِ سیاسی و اجتماعی و حتا فردی وجود ندارد. درحالی که خمینی قبل ازآمدن به ایران وعده داداگربه قدرت برسدحتاکمونیست هاهم آزادی ِ بیان وفعالییت ِسیاسی خواهند داشت. خمینی با این وعده ی تحقق نیافتنی از موضع ِ استبداد منشانه ی فردی فرقه ای ِاسلامی اش،نشان داد که برای دست یابی به هدف اش باید آن چیزی رادرحرف مطرح و برجسته کند که خواست و مطالبه ی محوری ِجامعه ی به پاخاسته علیه ِاستبداد ِسلطنتی  ِ آزادی ستیز ِ متکی بر زور و سرکوب و دشمن ِ آزادی ِ اندیشه و بیان است. بنا بر این، آنچه خمینی قبل از تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی بر زبان آورد، نوعی فریب کاری بود که درفرهنگ ِاسلامی به آن تقیه گفته می شود و به موجب ِ آن مسلمان برای رسیدن به هدف اش می تواند حتا خود را غیر ِ مسلمان و کافر و مشرک هم معرفی کند. خمینی به محض ِ آنکه بر مسند ِ خلافت نشست و خیال اش ازهرجهت راحت شد،آنچه را که وعده داده بود رها کرد و عملن به آنچه در نهان به آن اعتقاد داشت یعنی«حکومت ِاسلامی،نه یک کلمه کم ونه یک کلمه زیاد» روی آورد. یعنی آزادی ِبیان وعده داده شده به کمونیست ها نه تنهاتحقق نیافت، بلکه زندان و شکنجه واعدام هم برای کمونیست ها و هم حتا برای« رفقا»ی لیبرال اش که در به قدرت رسیدن ِ او از زنده گی ِ خود مایه گذاشته بودند در دستور ِ کار ِ خمینی و حکومت اش قرارگرفت، و این یعنی اصلی ترین خصلت و خصوصییت ِ فرقه گرایان وقتی به قدرت برسند.
خمینی فرقه گرابود،و به همین دلیل به هیچ طبقه ی معاصری تعلق نداشت. چرا که اولن، هیچ طبقه ی اجتماعی ِمعاصری، نه بورژوازی ونه پرولتاریا، در وابسته گی ِتاریخی – دورانی و طبقاتی اش نه فرقه گراست و نه نفع ِاقتصادی و سیاسی در فرقه گرایی دارد، بلکه برعکس نفع ِ شان در وحدت و همبسته گی ِ تاریخی هم با دیگر همطبقاتی ها و هم با جامعه ی خویش است. ثانیین و به همین دلیل و با چنین خصلت وماهییتی بودکه خمینی خودرا« رهبر ِمادام عمر» ِ حکومت و جامعه می دانست و میلیون ها انسان ِ داناتر و آگاه تر و پیشرفته تر از خود را « امت» و مقلد ِ امامت و نیازمند ِ رهبری خود تلقی می کرد.
یک تفاوت ِمهم ِطبقه– مثلن طبقه ی کارگر- با فرقه این است که طبقه درروند ِتکامل ِاجتماعی،وحدت و همبسته گی ِآحاد وعناصر ِتشکیل دهنده اش با یک دیگر از یک سو،و با جامعه ی خودی و جامعه ی انسانی از سوی دیگر مدام استحکام ودرهم فشرده گی ِ ناگسستنی بیش تر وبیش تر می شود، در حالی که فرقه ها به مرور ِ زمان از هم پاشیده تر شده و دچار ِ انشعاب های پی در پی آنهم برسر ِ رهبری ِ فرقه بیش تر و بیش تر می شوند. از سوی دیگر نیز ، به دلیل ِ مخفی کاری ِ ناشی از کم بنیه گی تشکیلاتی و راهبردی شان روز به روز بیگانه گی شان با جامعه ی خودی وجامعه ی جهانی نیز شدید تر ودرنهایت به کلی قطع می گردد. خمینی، حامل و عامل ِچنین بینشی بود.او وهمفرقه ای هایش،انسان ها و نظام های سیاسی رانه درکلییت و همبسته گی ِ تاریخی- دورانی، بلکه درافتراق وناهمبسته گی ِآنها می دید. ضدییت اش با نظام ِواقعن موجود ِ سرمایه داری یابه گفته ی اواستکبار ِجهانی ازچنین موضع ِ ایدئولوژیک – سیاسی ِعقب افتاده ای سرچشمه می گرفت. همچنان که تناقض ِ گفتار و کردار اش نیز از چنین نظرگاه ِ واپسگرایی برآمده بود.  تناقضی که از یک سو جهان و نظام ِ واحد ِ تاریخی دورانی ِ این زمان را قلمروهای کوچک و درخود بسته می بیند، و از سوی ِ دیگر ادعای ِجهانی شدن ِاعتقادات و ایدئولوژی ِعقب مانده و واپسگرای خود و ایجاد ِ یک قلمروی دینی- اعتقادی و «حکومت ِ جهانی» را در سر ِ انباشه از مالیخولیای دین سالارانه ی « امام- امت» محورانه اش می پروراند. بی دلیل نبود که مارکس هرنوع فرقه گرایی رانوعی مذهب( دین) می دانست.