اعتراضات ِ سراسری و همه باهمی ِ شهریور- مهر ِ 1401 آژیر ِ تعویض ِ شیفت ِ قدرت ِ سیاسی را از غرب تا شرق، وازشمال تا جنوب ِ ایران به صدا در آورده و واگشت( پژواک) ِ آن به گوش ِ جهانیان نیز رسیده است.
شیفت ِ قدرت که 1357 به باند ِ جاهل و نااهل ِ روحانیت چه در سیاست، چه دراقتصاد، چه در روابط ِ سیاسی و اجتماعی و چه در عرصه های علمی، فرهنگی وهنری سپرده شد و چهل وچهار سال است به زور ِ اسلحه و سرکوب دوام آورده است، اکنون می رود تا به اهل اش سپرده شود.
اعتراضات ِ کنونی در راستای این هدف و جابه جایی و گرفتن ِ قدرت ازنااهلان ِ غیر ِ معاصر و سپردن اش به اهالی ِ تاریخ- دوران ِ این زمان است. اینک، در ایران دو نیروی ناهمگون و همستیز ِ پیشرفت خواه و واپسگرا رو درروی ِ یکدیگر قرار گرفته اند: در یک سو نیروی کم تعداد اما دارای ِ تشکیلات و سلاح برای حفظ ِ قدرت وادامه ی برتری اش درزیربنای اقتصادی، و روبنای سیاسی، فرهنگی و ایدئولوژیکی ِ به غایت مرتجعانه وعقب مانده ی خود، و درسوی ِ مقابل نیروی ِ پرشمار اما فاقد ِ تشکیلات و صرفن با اتکا ء برنیروی آگاهی ِتاریخی ِ مطالبه گر و مصمم و هدف مند ، برای جبران ِ این عقب مانده گی ها و ناهمترازی ها ی تحمیل شده از ارتجاع ِ حاکم. یعنی پس گرفتن و از آن ِ خود کردن ِ هرآنچه در 1357 به دلیل ِ ناآگاهی از نیات ِ پنهان شده در پس ِ تفکر ِ عمل کننده گان به تعویض ِ شیفت ِ قدرت که نااهل ترین و نادان ترین فعالان ِ حاضر در صحنه ی سیاست بودند، یعنی آخوندهای بیکاره و شیاد و همیشه مفت خور و انگل سپرد و چهل و چهارسال است عوارض و پیامدهای این ناآگاهی ِ خود و نادانی ِ آنها را پس می دهد. چهل و چهارسالی که شاید در تاریخ عدد ناچیزی باشد اما همین زمان ِ ناچیز در تاریخ، عمر ِ سه نسل را در بیهوده گی برباد داده و آنها را از داشتن زنده گی ِ شایسته ی انسان ِ امروز محروم نموده است.
این تصمیم ِ جبرانی وعمل به آن، بی آن که فرمان و دستورالعملی درکار باشد و صرفن برآمده از اراده ی آگاه ِاکثرییت ِشهروندان است،اگرنخواهیم دیگران را در ذهنیات ِ دور از واقعییت ِ خود شریک کنیم اکنون به حکم ِهمین واقعییت وشرایط ِموجود و تایید و همفکری ِ اکثرییت ِ شهروندان ِ جامعه، برعهده ی آماده ترین و درعین ِ حال مستعد ترین بخش ِ جامعه برای ایجاد ِ دگرگونی در ساز وکارهای اجتماعی و مآلن سیاسی ِکشور یعنی نوجوانان وجوانان ِ خواهان ِ تحول بنیادی درسازوکارها و مناسبات ِ اجتماعی - سیاسی قرار گرفته است.
این جوانان ِ تامغز ِ استخوان بیزار از فرمانفرمایی ِ تجدد ستیزانه و بازگشت خواهانه ی آخوندها و شبه ِ آخوندهای یقه بسته ی عبابردوش و عمامه برسر و دمپایی درپا و تفکر ِ هزار و چهارصدسال ِ قبل ِ عربستان ِ دوران ِبرده داری،آگاهانه ترین و روزآمد ترین و درعمل تحقق پذیرترین شعارهای میدانی را علیه ِ استبداد ِ دینی ِ ولایتی خلافتی انتخاب کرده و در خیابان های کلان شهرها و یاشهرهای کوچک با مردمان ِ آگاه، طنین انداز کرده اند. سرلوحه و یا سرتیتر ِ آنچه این جوانان می خواهند همان مطالبه ی تحقق نیافته ای است که این جامعه از1357 تا کنون بارها وبارها برای آن به پاخاسته و آن را در خیابان ها فریاد زده است: دموکراسی و آزادی های بی قید وشرط ِسیاسی که شامل ِآزادی های فردی- اجتماعی ِ غیر ِ اخلال کننده درفرایند ِحیات ِ قانون مند ِ جامعه نیز می شود که درشعار کلیدی و محوری ِ مرگ بر دیکتاتور با نام بردن از دیکتاتور( آخوندی مستبد و فعال مایشاء) برجسته شده است. برطبق ِ شواهد ِ عینی و به استناد ِ شناخت ازویژه گی های فردی و اجتماعی ِ این جامعه،این جوانان همه یا اکثرن از خانواده های نیمه مرفه اند و به همین دلیل می توان با حدس ِ قریب به یقین گفت فرزندان ِ خانواده های کاملن مرفه و نیز فرزندان ِ خانواده های بسیار فقیر در این اعتراضات مشارکتی ندارند، یادست ِ کم مشارکت ِ حضوری ندارند، اگرچه به دلیل ضدیت شان با دین و ایمان ِ ملاهای فریبکار مشارکت ِ غیر ِ حضوری و ناپیدا درشعارهای شبانه از پشت ِ پنجره ها یا از پشت ِ بام ها ویا به صدادرآوردن ِ بوق ِ اتومبیل ها دارند که اعلام ِهمبستگی با معترضان ِخیابانی است. با اینهمه، اکثرییت ِ علنن فعال همان نوجوانان و جوانان ِ غالبن تحصیلکرده و یادرحال ِ تحصیل ِ خانواده های نیمه مرفهی هستند که اصطلاحن گفته می شود« دست شان به دهن شان می رسد.».
این دختران و پسران ِ نوجوان و جوان هنوز فرزند وتحت ِ پوشش ِ اقتصادی ِ پدران و مادران ِ خویش اند وفرصت وامکان ِ یافتن ِ شغل و ورود ِ مستقلاننه به بازار ِ کار و کسب ِشخصییت ِحقیقی و حقوقی به لحاظ ِ قانونی پیدانکرده و درنتیجه هنوز تعلق ِ طبقاتی ِ مشخص و خودویژه ای هم به هیچ طبقه ی اجتماعی نداشته وازاین رونمی توان آنها را نماینده ی این یا آن طبقه ی شناسنامه دار ِ اجتماعی به شمار آورد. به این دلیل و باتوجه به این که هردو طبقه ی بورژوازی و پرولتاریا در رژیم ِ بوناپارتی ِ اسلامی- آخوندی ِ ولایتی خلافتی هوییت ِ مستقل و شناسنامه دار ِ تشکیلاتی- حزبی نیافته اند، تنها در صورت ِ و به شرط ِ پیروزی یافتن ِ خیزش ِ کنونی و فروپاشی ِ این حکومت است که هم طبقات ِ اجتماعی هوییتی مستقل خواهندیافت و هم این نو جوانان و جوانان به تبعییت از شرایط ِ ایجاد شده خصلت و خصوصییت ِ طبقاتی پیدا خواهند کرد. تا آن زمان، این حق طلبان ِ جامعه ی محروم از کلیه ی حقوق و آزادی های تاریخی، همچنان هم « فرزند ِخانواده » اند، وهم فاقد ِ« تشخص ِطبقاتی».
خانواده های نیمه مرفه نیز عبارت اند از: خانواده های بازنشسته گان، کارمندان ِ دولت، کارگران ِ صنعتی و بازاریان ِ میانه حال ، یعنی همانانی که اکثرییت جمعییت ِ این جامعه را تشکیل می دهند. دانشجویان ِ دانشگاه ها نیز اکثرن از همین خانواده ها هستند. منبع ِ آگاهی و عامل ِ به حرکت درآورنده شان نیزدر وهله ی نخست خود ِ جامعه و شرایط ِ سیاسی اجتماعی ِ حاکم، و در وهله ی بعد رسانه های متنوع ِخارج ِ کشوری، ویا نسبت ِ خویشاوندی با ایرانیان ِ برونمرزی و رفت و آمد باآنان است که هم آگاهی و هم امکان ِ مقایسه ی شرایط ِ داخل و خارج را به آنها می دهد. آگاهی هم لزومن به معنای شناخت تئوریک نیست، اگرچه شناخت ِ تئوریک ضرورتن دربردارنده ی آگاهی است و ازاین رو، اگرچه این جوانان آگاهی از «آنچه نمی خواهند» دارند اما شناخت ِ تئوریک ِ دورنگرانه از فعالییت ِ دگرگون سازی که می کنند نداشته و به شرطی که موفق شوند رژیم را به زیرکشند موفقیت شان زمینه ساز ِ شرایطی خواهدشد که یکی ازنتایج اش آزادی ِ اندیشه و بیان و ترویج و اشاعه ی شناخت ِ تئوریک درجامعه خواهد شد که این هم موجب ِ محو انواع نادانی ها و جهالت های به جا مانده از چهل و چهارسال حاکمییت ِقرون وسطایی ِ اسلامی- آخوندی خواهدبود.
موضوع ِ بسیار مهمی که باید درنظر داشت و برآن تاکید نمود این است که: همچنان که رژیم ِ اسلامی را باپند و موعظه و یا « شعار ازراه ِ دور» نمی توان سرنگون کرد، « جایگزین» ِ آن رانیز با شعار و«فرمان از راه ِ دور» نمی توان تعیین نمود. جایگزین را خود ِ شهروندان ِ آگاه بعد از سرنگونی ِ رژِیم در شرایط ِ دموکراتیک « انتخاب » خواهند کرد. این، به آن معناست که شهروندان ِ در میدان ِ عمل نیستند که باید خودرا بافرمان از راه ِ دور ِ اقتدارطلبان تطبیق دهند، بلکه اقتدار طلبان ِ صادر کننده ی فرمان ازراه ِ دوراند که باید خودرا با خواست و مطالبه گری و « انتخاب» ِ شهروندان همسو و هممطالبه نمایند. به بیان ِ صریح تر، هیچ فرد و گروه و دارودسته ای « حق ِ مصادره ی این اعتراضات و به نام ِ خودکردن ِ آن راندارد». بعد از پیروزی ِ خیزش، هرفرد یا حزب و تشکیلاتی با هر نام و عنوان و مرام و مسلکی- غیرازاسلامی- اگر در ایران است همین جا، و اگرخارج از کشور است در صورت ِ تمایل می تواند به ایران بیاید و درباز سازی ِ ایران ِ پسا حکومت ِ اسلامی مشارکت نماید. مشارکت در فعالییت های جبرانی هم برای زدودن ِ آثار ِسیاسی، آموزشی و فرهنگی ِاستبداد ِ پدرشاهی ِ معدوم شده، وبرای عملی نمودن وعینییت بخشیدن به مطالبه ی کانونی و تاریخی ِ جامعه دربرقراری ِ فوری و بی تاخیر ِ دموکراسی و آزادی های سیاسی و ایجاد ِ فضای گفتمانی ِ دموکراتیک، بدون ِ چشمداشت برتری وامتیاز گیری از جامعه ی تازه رهاشده از کیش ِ شخصییت و « رهبر پرستی».
این جوانان و نوجوانان ِ « رهایی بخش» درواقع نماد و نماینده ی همه باهمی و تفاهم ِ نانوشته و آگاهی ِ بین الاذهانی ِ جامعه در کلییت ِ آن هستند و زمانی که رژیم ِ استبدادی سرنگون شود، آن «همه باهمی» ِ یکپارچه در یک دولت ِ موقت ِ مناسب با دوران ِتاریخی وهمسوبا تکامل ِتاریخ ترکیب خواهد شد. در این صورت، نیروی ِ آگاهی ِ غلبه یافته بر استبداد، قدرت ِکسب شده اش راآگاهانه و داوطلبانه به نیروی « آگاهی ِ جمعی- تاریخی» ِ این دوران واگذار کرده تا « آن نیروی جمعی ِ آگاه» دولت ِ در خور ِ این جامعه و این دوران را برای قرار گرفتن در مسیر ِ تکامل ِ قانونمندانه تشکیل دهد، که بحث و تحلیل ِ جداگانه ای مناسب با شرایط ِ پدید آمده ی بعد از فروریزش ِ رژیم استبدای می طلبد. اکنون « ما همه» چشم به موفقییت ِ حتمی ِ دختران و پسران ِ خیزشگر ِ مان دوخته ایم و پس از چهل و چهار سال محرومییت از شادی و سرور آماده ی بر پایی جشن و سرور ِ سرنگونی ِ رژیم ِ اسلامی با تمام نکبت های ریز و درشت ِ آن هستیم.