خدامراد فولادی: ضدییت با« خیزش ِ همه باهمی» همسویی با رژیم است

ما همچنین فراموش نکرده و نخواهیم کرد« چپ » ِ فرقه گرا هم تا قبل ازآنکه مغضوب ِ خمینی ِ تمامیت خواه واقع شود در این تغییر ِ مسیراز دموکراسی خواهی که آن را مطالبه ی « پرو امپریالیست ها» و «لیبرالی» ارزیابی می کرد با خمینی و دارودسته ی مرتجع اش همسویی ِ نظری وحتا عملی داشت و از همین موضع هر مخالفتی با اقدام ِ سرکوبگرانه ی او و از جمله مخالفت زنان ِ آگاه با حجاب ِ اسلامی- اجباری را با این توجیه که حالا وقت ِ مطرح کردن ِ این « مسائل ِپیش پا افتاده نیست»،ویا مخالفت با پاکسازی های اداری و استادان ِ دانشگاه را با این استدلال ِ خمینی وار که این ها « طاغوتی و ضد ِ انقلاب اند» محکوم می کرد. یا موافقت شان با اعدام های« فله ای» ِسال 57 که بعضن به عنوان ِ شاهد در دادگاه های خلخالی حاضرمی شدند و علیه متهمان ِ بدون ِ وکیل شهادت می دادند، از جمله ی این همسویی و اشتراک ِ نظر ِ « چپ» فرقه گرا با خمینی ِ توضیح المسائل نویس ِ مستبدالرای بود. در واقع این «چپ»، استبداد ِ رای و عمل ِ خمینی را با توجیه ِ ضد ِ امپریالیست بودن ِ او، هم بر دموکراسی ِ لیبرالی ِ این دوران ترجیح داد و هم با این ترجیح درک و برداشت ِ غلط خود از تاریخ و دوران های تاریخی را نشان داد، و هم درنتیجه ماهییت ِ واقعی و همسویانه اش با استبداد ِ اسلامی ِ ولایتی خلافتی ِ بنیانگذار ِ اسلام ِ حکومتی درایران ِ سده ی بیستم را به نمایش گذاشت. درک و برداشتی که جزء ِ جدایی ناپذیری از ذات و سرشت ِ ایدئولوژی ِعقب مانده و واپسگرایانه ی فرقه سالاران ِانحصارطلب ِ تمامییت خواه است.
امروزه شکل ِ همسویی ِ فرقه سالاران با استبداد ِ حاکم به مثابه ِ رابطه یا واکنش ِ برون ساختاری با غیر ِ خود عوض شده اما محتوای همسویی همچون خصلت و خصوصییت ِ درون ساختاری ِ برای خود و غیر ِ خودستیز همچنان در چارچوب ِ نظر و عمل ِ استبداد منشانه فعال و برقراراست. به این معنا که آنها- یعنی فرقه سالاران- همچون 57 و چندماهی از58 دیگرهمسویی ِ ارگانیک- عملی با رژیم ندارند وبه لحاظ ِسیاسی ضد ِ رژیم شده اند، اما به چند دلیل همسویی و اشتراک ِ نظری و اعتقادی با آن دارند. اول این که: همچون رژیم ضد ِ دوران وازاین رو ضد ِ دموکراسی ِ دورانی اند و به آزادی های متنوع ِ سیاسی نظیر ِ آزادی ِ تشکل های سیاسی ِ غیر ِ خودی، و آزادی ِ انتخاب و انتخابات ِ آزاد کم ترین اعتقاد وپای بندی ِ نظری و عملی ندارند و این ضدییت را نه تنها انکارنمی کنند بلکه در پوشش ِ ضدییت با « امپریالیسم» و« لیبرالیسم» که هردو یک گام ِ تاریخی از فرقه گرایی ِ آنها جلوتراند تبلیغ و ترویج هم می کنند. دوم این که از چنین جایگاه ِ عقب مانده از دورانی با مزدور و نوکر امپریالیسم نامیدن ِ دموکراسی خواهان و خصوصن شهروندان و «همه با همی » های دموکراسی خواه آنان را به زعم ِ خود سرکوب ِ شخصییتی و حیثییتی هم می کنند. سومین اشتراک و همسویی ِ نظری و اعتقادی این که: هم رژیم وهم فرقه سالاران ِ خودانقلابی پندار، همه با همی ِ دموکراسی خواهانه ی شهروندان را محکوم کرده و آن را به طرفداری از « انقلاب ِ مخملی» که زاییده ی ذهن ِ خودانقلابی پندار ِآنهاست نسبت می دهند.این چند وجه ِ اشتراک ، هم بیانگر ِ خصلت و خصوصییت ِ مشترک، و هم نشان دهنده ی محتوای ایدئولوژی ِ پیشاسرمایه داری و در نتیجه همسویی ِ نظری- اعتقادی ِ فرقه سازان ِ غیر ِ خودستیز و رژیم ِ سرکوب گر و انسان ستیز ِ اسلامی است.
اما،این همه باهمی که ایجاد اینهمه اختلاف ِ برداشت واختلاف ِنظردرمیان ِ کنشگران ِ اجتماعی و سیاسی کرده و موضعگیری ِ بسیاری را آگاهانه یا ناآگاهانه همسو و همنظر با رژیم نموده چیست و چه جایگاه و نقشی در تاریخ و در این جامعه دارد؟.
همه باهمی درشرایط ِ مشخص ِ ایران، توافقی است عمومی و میلیونی علیه ِ استبداد ِ ولایتی- خلافتی ِ حاکم بر این کشور. توافقی که بالاخص در شعار ِ محوری و سراسری ِ مرگ بر رهبر ِ مادام عمر ِ غیر ِ منتخب، بانام بردن از او بیان می شود.
رهبر ِ فعال مایشاء و فرمانفرمای همه کاره ای که خود با اقتدار ِ کسب شده از کیش ِ شخصییت پرستانه ی دینی مذهبی و خدایگان بنده گی اش وحدت دهنده وآمر ِ رژیم ونیروهای مسلح درتمام ِ کرد و کارهای سرکوبگرانه و جنایت کارانه ی آن است به طوری که این فعال مایشایی ِ متکی برسلاح را می توان در عبارت ِ کوتاه و گویای « یکی علیه همه» خلاصه نمود، که نیروی همستیز با آن نیزدروحدت ِعمل ِ « همه علیه ِ یکی» یا « همه باهمی» ِ شهروندان ِ ضد ِ استبداد ِ دموکراسی خواه خود رانشان می دهد.
همه باهمی را به لحاظ ِنظری و تاریخی می توان چنین توصیف وتعریف کرد که: وظیفه ای که در جامعه های پیشرفته تاریخن برعهده ی طبقه ی کارگر ِ تشکل مند ِ آگاه قرار گرفته، یعنی فرابرد ِ جامعه از مرحله ونظام ِ موجود به مرحله و نظام ِ عالی تر، در جامعه ی تحت ِ حاکمییت ِ استبداد ِ پدر شاهی برعهده ی خیزش ِ توافقی و« همه باهمی» ِ شهروندان با هدف ِ برقراری ِ دموکراسی ِ تاکنون تحقق نیافته ی تاریخی- شهروندی قرارگرفته است. وظیفه ای که نخستین پیش نهاده و پیش شرط اش نابودی ِاستبداد ِفردی- دولتی ِحاکم بر« این جامعه» است. این همه با همی ِ هدف مند، به هیچ «اراده ی مافوق ِهمه ای» وابسته نیست وبه مثابه ِ حرکتی خودجوش و خودانگیخته و خودگردان که راهکار و راهبرداش را در عمل ِ هدف منداش پیداخواهد کرد تا رسیدن به هدف به حرکت ِ خود ادامه خواهد داد. درواقع، این حرکت ِ خودجوش باتوجه به ضدییت اش با استبداد ِ پیشادورانی و دموکراسی خواهی ِ مترتب برآن، در ادامه اش با کسب ِ آگاهی از آنچه نمی خواهد وآنچه باید بخواهد، اولن راستای حرکت و مسیراش را خواهد یافت، و ثانیین این راستا و مسیر با توجه به اراده ی جمعی ِ آگاهانه ی جامعه یقینن چیزی جز ادامه ی روند ِ تاریخی- تکاملی در تحقق ِ انقلاب ِ سوسیالیستی نخواهدبود. یعنی به عبارت ِ دیگر، خیزش ِ همه باهمی ِ امروز، زمینه ساز ِانقلاب ِ اجتماعی- پرولتاریایی و سوسیالیستی ِ فردا است.
خطابیه ای به فرقه سالاران ِ خود پرولتاریاپندار:
جناب ِ « اپوزیسیون ِ انقلابی»! شماکه همه باهمی ِ شهروندان ِ به زعم ِ خودت « پروامپریالیسم» را قبول نداری، بسیارخوب! می خواهی به جای کارگران ِ فاقد ِ تشکیلات ِ خودسازماندهی شده ی منفرد « انقلاب » کنی، انقلاب کن! اما به این کارگران و جامعه ای که می خواهی به نیابت شان انقلاب کنی بگو: اولن باچه نیرو یا نیروهایی و با چه ابزار و سلاح هایی انقلاب می کنی، ثانیین بعداز پیروزی ِ« انقلاب ات» می خواهی چگونه حکومتی با« چه الگویی» و چه خصوصییاتی برقرارنمایی و کارگران ِبدون ِتشکیلات درآن چه کاره خواهند بود؟ ثالثن اگر همان مردمی که می خواهی به جای شان انقلاب کنی شما را نخواستند حرف ونظر ِ خود را چگونه بیان کنند و واکنش ِ شما در قبال ِ نخواستن ِ آنها چگونه خواهد بود؟ آیا کنار می روید یا به روی شان اسلحه می کشید و ساکت شان می کنید؟ و خیلی سوآل های دیگر. عجالتن به این سوآل ها پاسخ دهید تا بعد. من حرف و نظرم را بدون ِ ابهام و صریح نوشتم. شماهم لطفن همین کار رابکنید، و بدانید پرسش کننده من ِ تنها نیستم: میلیون ها انسان ِاین جامعه وازجمله کارگران و زحمت کشانی هستند که شما ادعای وکالت و نماینده گی ِ آنها را دارید.