با سازماندهی اجتماعی اعتراض را به انقلاب تبدیل کنیم

مشخصه اصلی این انقیاد و سلطه ایدیولوژیک ارتجاعی طبقه حاکمه از ابتدای سرکوب های دهه ۶۰ حجاب و قوانین و دستگاه دولتی سرکوب زنان بوده است. طی چهل سال گذشته، تلاش برای سیادت سرمایه و سود ، آینده میلیونها نفر را به دوزخی غیرقابل تحمل بدل کرد و این ساخته نبود مگر با سرکوب مستمر اقتصادی، اجتماعی و نظامی و امنیتی. در مقابل این توحش سازمانیافته، و علیرغم سرکوب انقلاب ضد سلطنتی سال ۵۷ در ابعادی غیر قابل تصور توسط حاکمان تازه، جامعه ایران با طبقات و گروههای متفاوت اجتماعی از اولین روزهای اعلام حکومت اسلامی در ایران دست از مبارزه و تقابل با فشارها و سرکوب های فیزیکی و ایدئولوژیک حاکمان تازه به قدرت خزیده برنداشت.
در طی سالهای گذشته انباشت مطالبات پاسخ نگرفته و خون های ریخته شده به شکل اعتراض های رادیکال اجتماعی در دوره های مختلف خود را به نمایش گذاشته است. از اعتراضات مشهد و اسلام شهر در دهه ۷۰ تا اعتراضات تیر ۷۸ و خرداد ۸۸ تا اعتراضات ۹۶ و آبان ۹۸ تا شهریور ۱۴۰۱ این فوران موج وار خشم جامعه که پس از اعتراضات ۹۶ سمت و سوی توده ای و مشخصی را نشان میداد، با اعتراضات رادیکال ۹۸ در بیش از ۱۹۰ شهر و هزاران قربانی ، نشان داد که هراس همه جناح های حکومتی و اپوزسیون خارج حکومت سرمایه داران از چیست. اینبار نیروهای تعیین کننده اجتماعی با مطالبات اکثریت کارکن جامعه و خارج از دسته بندیهای طبقه حاکمه به خیابان آمده بودند.
در شرایط به بن بست رسیده سیاسی اقتصادی و اجتماعی پس از آبان ۹۸ تا شهریور ۱۴۰۱ ، حضور مداوم کارگران، بازنشستگان و معلمان در خیابان ها که به میزان زیادی برنامه ریزی شده ، سازمان یافته و با مطالبات روشن بود، بستری شد برای فوران خشم اجتماعی در اعتراض به قتل مهسا امینی ، دختر جوانی که یکی از هزاران قربانی دستگاه سرکوب ایدیولوژیک حکومت اسلامی بود . این اعتراضات که با پرچم مبارزه با آپارتاید جنسی به میدان آمده است، نیروی میدانی خود را به مانند همه اعتراضات اجتماعی میلیتانت از جوانان و نوجوانانی تامین میکند که دیگر تحمل شرایط موجود را ندارند، اما این به این معنا نیست که اعتراضات جاری متمایز از مطالبات بخش های اصلی جامعه یعنی نیروی کار میانسال اجتماعی است. تنها بر بستر و زمینه سازی اعتراضات رادیکال و میلیتانت ۹۶ و آبان ۹۸ است که جوانان و نوجوانان امروز، جسارت و جنگندگی کنونی بر علیه دستگاه جهنمی سرکوب حاکمیت اسلامی را یافته اند.
ما با رها گفته ایم » پیش شرط پیروزی هر جنبش اعتراضی و حتی ارتقا اعتراضات خیابانی به انقلاب اجتماعی، سازماندهی و تشکل یابی اجتماعی و طبقاتی است» . امروز نیز تنها شرط لازم برای موفقیت اعتراضات تهاجمی و رادیکال کنونی که تا همین امروز نیز قادر شده است حکومت و جامعه را به نقطه های بی بازگشتی برساند و عملا حجاب اجباری به عنوان شاخصه اصلی آپارتاید جنسی حکومتی را بی اعتبار کند، سازماندهی اجتماعی و شکل دادن به تشکلهای کارگران، معلمان، پرستاران و سایر زحمتکشان است.
علاوه بر حضور اکثریت زحمتکشان، طبقه کارگر و فرزندانش در این مبارزه بر علیه حکومت اسلامی، نیروهای متفاوتی از جناح های حکومتی ، اپوزسیون سنتی راست به همراهی بخش های جوانترکه از دل اصلاح طلبان حکومت اسلامی پا به جرگه براندازان گذاشته اند ،در تلاش برای هدایت این اعتراضات به نفع مطالبات سیاسی و طبقاتی خود هستند.تنها در صورتی اکثریت عظیم جامعه به تنگ آمده از حاکمیت کنونی قادر خواهد شد از تکرار تجربه شکست انقلاب ۵۷ جلوگیری کند ، که بتواند در تقابل با امکانات مالی ، رسانه ای و پشتیبانی دولتی گرایشات ارتجاعی سرمایه داران خارج از حاکمیت، تشکلهای اجتماعی و طبقاتی خود را سازمان داده و طبقه کارگر نه به مثابه کارگران ، بل به مثابه طبقه سیاسی متشکل، رهبری مطالباتی و سیاسی اعتراضات جاری را به دست گرفته و اعتراضات را به انقلابی برای برابری، آزادی های اجتماعی وعدالت اجتماعی تبدیل کند. جامعه ایران با همین سطح از اعتراضات تاکنونی یکی از پایه های اصلی ستم کشی و نابرابری یعنی آپارتاید جنسی حکومتی را به شکست کشانده است، ما میتوانیم با تعمیق مطالبات، شعارها و سازماندهی اعتراضات جاری ، این اعتراضات را به انقلابی برای محو پایه های دیگر نابرابری های طبقاتی و اجتماعی تبدیل کنیم.
تشکل، اعتصاب، اعتراض، زنده باد انقلاب اجتماعی
کارزار پشتیبانی از کارگران ایران
آبان 1401