کارفرمایان وجانیان اسلامی سرمایه در ایران دشمن طبقاتی خود را خوب شناخته اند. طبقه حاکم در ایران مثل هم طبقه های جهانی اش خوب می دانند که کارگران درجریان مبارزه وقتی متحد و متشکل می شوند بزرگترین خطر برای نظام استثمارگرانه آنها هستند. رژیم اسلامی از 45 سال گذشته تاکنون با کشتار،اعدام و شکنجه کردن و انواع فشار برکارگران معترض نشان داده است که آنچه می تواند بساطش را جمع کند مبارزه متحد و متشکل کارگری است.
کارگران چنانچه متحد و متشکل شوند به چنان نیرویی اجتماعی تبدیل می شوند که هم خود و هم کل جامعه را از زیر سیطره استثماروفقر و انواع ستم رها می سازند و رفاه و آسایش وآزادی را برای کل جامعه به ارمغان می آورند. اعتراضات گسترده در ایران و انواع خیزش های اجتماعی که ریشه درمعیشت وشرایط فاجعه بار زندگی آحاد جامعه دارد بوضوح نشان داده است که آنجا که کارگران دست به مبارزه متشکل زده اند حمایت اکثریت جامعه را با خود به همراه داشته اند. انواع گرایشات لیبرال و سوسیال دموکرات و سلطنت خواه نیز که به این امرواقف هستند در تلاشند که مبارزه متشکل کارگران و کل جامعه علیه سرمایه داری، مبارزه طبقاتی¬¬¬ را به مبارزه ای صرفن ضد رژیمی (دیکتاتوری آخوندی) تقلیل دهند که بتوانند مناسبات حاکم را حفظ و از زیر ضرب خارج کنند. جابجایی رژیم سیاسی شاه به شیخ در 57، با وجود نقش کلیدی اعتصاب کارگران نفت در سرنگونی رژیم سلطنتی فراموش نخواهد شد.
بیدادگاه اسلامی در اهواز برای 17 نفر از کارگران معترض گروه ملی فولاد به نامهای مهدی ولی پور، خالد شریفی، رعید عبیداوی، طارق خلقی، سید رسول حراگ، نادر حردانی، علی نادری، مهدی نگراوی، مسعود حیدری، عبدالحسین حمیدی پور، مصطفی عبیات، عبدلکریم سیاحی، کاظم حیدری، علی الهی فر، هادی وائلی زاده، حسن جاوید حمودی و غریب حویزاری حکم حبس، شلاق و جزای نقدی صادرکرد. پیش ازاین نیزدرسال 1394، پنج کارگرمعدن چادرملو، درسال 1395هفده کارگر معدن آق دره، در سال 1398، چهل و دو کارگرآذرآب غیراز جریمه مالی و زندان به شلاق خوردن محکوم شده بودند. کارفرمایان وارگانهای ضد کارگری حکومت برای جلوگیری از اعتراض متشکل کارگران و هراس از فراگیر شدن آن از آنجا که ناتوان از پاسخگویی به ابتدایی ترین مطالبات کارگران هستند ونیروی نظامی و سرکوب دستجمعی نیزدیگر برایشان کارآیی ندارد با انواع اقدامات فیزیکی و فشار مالی، کارگران معترض را با شکایت کارفرماها ودر بیدادگاه های اسلامی به چنین احکامی جنایتکارانه محکوم می کنند.
در دو دهه گذشته، با گسترش مبارزات کارگری علیه سیاست های سرمایه داری منجمله عدم امنیت شغلی، قراردادهای موقت، بیکارسازی وعدم پرداخت به موقع دستمزد و نیز کاهش دستمزدها و تهاجم به حداقل سبد هزینه های زندگی در ایران، مبارزه متشکل و نیاز به ایجاد تشکل برای دستیابی به مطالبات اجتماعی در میان کارگران گسترش یافت. سندیکاهای واحد ونیشکر هفت تپه و نیز تشکل معلمان خود محصول مبارزات طولانی بود که تاثیرات عملی در گسترش مبارزات متشکل اجتماعی ودخالتگری خانواده های کارگری و زنان کارگردرآنها داشت. مبارزات دیگر بخش های کارگری منجمله ماشین سازی ها و معادن، نفت و گاز و فولاد اگر چه به ایجاد تشکل های پایدار منجر نشد، ولی در خود متشکل بودند. مبارزات دو دهه کارگران در ایران توانست ازخط قرمزهای مندرج در قوانین اسلامی سرمایه داری در ایران منجمله در زمینه های اعتراضات علنی در کف خیابان و ایجاد تشکل های مستقل و برگزاری مراسم های روز جهانی کارگرعبور کند وسرکوب و امنیتی کردن مراکز کار و استفاده از ارگانهای دولتی خانه کارگر و انجمن های اسلامی و شوراهای اسلامی کاررا نیز زمینگیر کند. رژیم و کارفرمایان ایجاد تشکل مستقل با رای کارگران در مراکز کار را تابو کرده اند و کارگران فعال را با زندان و شکنجه و شلاق و جریمه زیر ضرب گرفته اند. نه تنها سکوت جایز نیست بلکه باید چاره ای یافت.
چاره ما در پاسخ به این شرایط جمعی است که برای تامین منافع طبقه امان باید دست بکار شد. با احتساب کلیه بیکارشده گان و بیکاران، پرستاران و معلمان، کارگران شاغل و بازنشستگان، در صورت متحد و متشکل شدن، ما نیروی بسیار عظیمی را تشکیل می دهیم. شلاق و زندان و شکنجه و حبس و جریمه هر یک از آحاد ما مربوط به طبقه ماست. هرجا هستیم، هر امکاناتی در اختیار داریم، به هر شکلی که می توانیم، باید بتوانیم متحد و متشکل عکس العمل نشان دهیم و اقدامات عملی موثری را در دستور کار خود قرار دهیم. تنها در این صورت است که سکوت نکرده و در مقابل جنایتهای طبقه حاکم در ایران ایستاده ایم!
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ـ خارج کشور
مهر ماه 1402 – اکتبر 2023
https://t.me/nahadhayehambastegi