طی پنج سال گذشته چندین خیزش پیاپی به اشکال مختلف، با شرکت گروههای اجتماعی متنوع وطرح شعارهای گوناگون، طبقه حاکم در ایران را به چالش کشانیده اند. این خیزش ها خود بر بستر مجموعه شرایط سیاسی و اجتماعی بوده و هست که رژیم سرمایه تنها با توسل به اشکال گوناگون سرکوب و فشاربه مقابله با آن پرداخته و از این طریق سیاست های سرمایه داری جهانی راعملی ساخته است.
بحران سرمایه داری در ایران درعین حال که حلقه ای از بحران جهانی است دربطن خود نیزحامل تناقضات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است. درجریان سرنگونی رژیم سلطنتی با شکل گیری تشکل های اجتماعی کارگران در محیط کار و زندگی، شکل دادن به حکومت اسلامی برای حفظ سرمایه تنها با سرکوب، زندان و اعدام ،جنگ با عراق و کشتار زندانیان سیاسی فراهم شد.
تجربه سال پنجاه و هفت ونیز خیزش های جاری اجتماعی خاطر نشان ساخته است که هرگونه تغییراجتماعی و تامین رفاه و آزادی درگرو ایجاد و گسترش تشکل یابی کارگران در عرصه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خواهد بود. حضوراجتماعی طبقه کارگربه عنوان تنها آلترناتیو در مقابل سرمایه داری با اتکا به چنین تشکل هایی شکل خواهد گرفت. خیزش های عمومی در جامعه که بمرورازسیاست های رژیم اسلامی عبور و به سرنگونی آن رسیده است خود بر بستر خواست های عمیق تری شکل گرفته است که از دهه هشتاد با اعتراضات و مبارزات کارگران در ایران گسترش یافت. اعتراضات بخش های مختلف کارگران در صنایع نساجی و معادن، حمل و نقل و کشت نیشکر، فولاد ،ماشین سازی ها و نفت و گاز، شهرداری ها و بخش های آموزش و بهداشت و خدماتی، سیاست های اصلاح ساختاری سرمایه داری که گفتمان غالب طبقه بورژوازی ایران بود را کنار زد وافق تشکل یابی و سازماندهی در جامعه را گشود.
بیش از دو دهه از اعتراضات گسترده کارگران در ایران می گذرد. اعتراضاتی که در برابر سیاست های اقتصادی سرمایه داری همچون تعدیل نیروی کارو اخراج سازی، اجرای قراردادهای موقت و عدم امنیت شغلی، بیکارسازی و تهاجم افسارگسیخته به سطح معیشت و دستمزدها، بهداشت و آموزش وبازنشستگی و... در بخش های مختلف کماکان ادامه دارد. در جریان اعتراضات و گسترش آن نیازبه تشکل یابی و سازماندهی مستقل اجتماعی کارگران برای تحقق مطالباتشان بیش از بیش ضروری شده است واین آن مسئله اساسی است که بخش های مختلف بورژوازی ایران چه در حاکمیت و چه در اپوزیسیون را بشدت نگران کرده است. با وجودکشتار کارگران معدن خاتون آباد، دستگیری وزندان و انواع شکنجه کارگران اعتراضی ونمایندگان تشکل های کارگری و نیز فشار بر تشکل ها و امنیتی کردن آن، بکارگیری ترفندهای ضد کارگری و ایجاد موانع در مسیر مبارزات کارگران،همچنان روندعینی این اعتراضات، که پایه در تامین معیشت و زندگی اکثریت جامعه یعنی کارگران دارد، رو به گسترش است.
درک این روند عینی و پاسخ دو نیروی طبقاتی متضاد در جامعه یعنی طبقه کارگر وبورژوازی اجتناب ناپذیر گشته است. پاسخ کمونیست ها، مبارزه طبقاتی از طریق سازمانیابی اجتماعی وتقویت آلترناتیو طبقه کارگردر مقابل مناسبات سرمایه داری است و پاسخ بورژوازی که انواع ابزارها را در اختیار دارد، درجلوگیری از شکل گیری سیاست مستقل طبقاتی طبقه کارگر و در جهت حفظ و ادامه مناسبات کنونی است.
اگر چه خیزش های اجتماعی، به بهای جانباختن تعداد بیشماری تاکنون دستاوردهایی داشته اند و در یک سال گذشته حول مطالبات اجتماعی زنان گامهایی به جلو برداشته اند ولی درغیاب سازمانیابی اجتماعی، دستاوردها ناپایدارو دستاویز بخش های مختلف بورژوازی قرارگرفته و می گیرد.
گسترش مبارزات کارگران، معلمان، پرستاران و بازنشستگان، که اکنون بی وقفه به اعتراضات خود نظم بخشیده اند و در کف خیابان مطالبات اجتماعی را بیان می کنند، در صورت فعالیت های هماهنگ پتانسیل آن را دارد که بر بستر آن تشکل یابی اجتماعی گسترش یابد.
ضروری است، آنجا که امکانات و شرایطی در اختیار داریم، آلترناتیو کارگری را به گفتمان غالب در خیزش های اجتماعی تبدیل کنیم وفعالیت برای سازمانیابی و ایجاد و گسترش تشکل های اجتماعی و سیاسی را دراولویت قرار دهیم . بدون شک ایجادبرآیند انقلابی در ایران، گسترش و روند پیروزی آن درگروایجادآلترناتیو کارگری خواهد بود.
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران
سپتامبر 2023 ــ شهریور 1402