ستار رحمانی: گروگانگیری و سناریویی دیگر برای سرکوب جنبش کارگری

شرایط معیشت کارگران و معلمان با گران تر شدن ابتدایی ترین مواد اولیه غذایی، یعنی نان که بر سر هر سفره کارگری برای سیر کردن شکم خود و فرزندانش باید وجود داشته باشد موجب اعتراضات شدید مردم در اعماق شده است. شرایط فلاکت بار اقتصادی چنان بر سر کارگران سنگینی می کند که در روزها و شب های اخیر دست کم در شش استان کشور مردم به خیابان ها آمدند و با شعارهایی علیه کلیت رژیم خیابان ها به تسخیر خود در آوردند.
به گزارش خبر گزاری مهر به نقل از وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی که از اساس ساختگی و دروغ محض می باشد می خواهند با برنامه ریزی از قبل طراحی شده سناریویی را در رسانه های رژیم منتشر کرده و در نوشته اند:
« بر اساس رهگیری‌های فرامرزی وزارت اطلاعات، در تور اطلاعاتی هوشمند این وزارت‌خانه قرار گرفته بودند و از لحظه‌ی ورود به ایران تا زمان بازداشت، کلیه‌ی برنامه‌ها و ملاقات‌های پنهان آنها، پوشش‌های استفاده شده و خطوط عملیاتی مخرب انتقالی به برخی کانون‌های مرتبط، منجمله به تشکل غیرقانونی موسوم به «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان» تحت نظارت کامل امنیتی قرار گرفته و مستند شده است.»
واقعیت این که دو فعال سندیکایی فرانسوی، خانم سیسیل کوهلر و همسرش، که هر دومعلم هستند و عضو فدراسیون اتحادیه های معلمان فرانسه می باشند، تصمیم می گیرند به ایران بروند و از چند شهر ایران دیدن کنند. همسر سیسیل قبلا هم چندین بار به ایران سفر کرده بود و مشکلی برایش پیش نیامده بود و بهمین دلیل این دو فعال سندیکایی این بار تصمیم می گیرند که همراه هم به ایران بروند.
فدراسیون اتحادیه های معلمان فرانسه بارها از مطالبات معلمان در ایران حمایت کرده است و رژیم جمهوری اسلامی را در رابطه با اذیت و آزار، تهدید، ارعاب، اخراج و همچنین زندانی کردن در سطح بین المللی محکوم کرده است. این اتحادیه عضو آموزش بین الملل می باشد و حق تشکل، اعتراض، اعتصاب و تظاهرات را بر اساس مقوله نامه های ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی (ILO) بخشی از حقوق ابتدایی و اولیه معلمان و کارگران می داند.
رژیم جمهوری اسلامی با ورود این دو فعال اتحادیه ای آنان را زیر نظر می گیرد و مشخص نیست که آیا این دو با فعالان کارگری تماسی داشته اند یا نه. اگر فرض را بر این بگیرم که اینها جلسه غیر رسمیی هم با معلمان و فعالان کارگری داشته اند نباید و نمی تواند جرم به حساب بیاید. در این صورت دیدار این دو فعال سندیکایی فرانسوی با فعالان کارگری و معلمان، دیداری دوستانه و غیر رسمی و هدف از دیدار هم تبادل تجارب کارگری از هر دو طرف بود. اما چرا رژیم این دیدار را به توطئه ای علیه کلیت نظام جلوه می دهد را باید عدم توان رژیم در سرکوب جنبش کارگری و بطور مشخص سرکوب جنبش فزاینده معلمان یافت. حاکمیت آنقدر در سرکوب معلمان درمانده شده است که مسافرت این زوج فرانسوی را فرصتی برای اتهام زنی و سرکوب معلمان دانست.
حامیت دنبال سناریویی می گشت که هم از این اتحادیه به دلیل محکوم کردن جمهوری اسلامی در نهادهای بین المللی انتقامی بگیرد، هم از آن برای سرکوب جنبش معلمان استفاده کند و هم میدان را برای نیروهای نفوذی خود در درون کانون ها فراهم کرده و شرایط را برای تشکلات شبه دولتی خود ساخته معلمان فراهم کرده به زمینه را برای حقانیت آنها در بدست آوردن مطالبات معلمان فراهم کرده باشد و از این طریق بتواند به فعالین راستین این جنبش ضربه بزند.
اما در اینکه آیا رژیم در این سناریوی خود ساخته تا چه موفق می شود که به نتایج پیش بینی شده خود برسد را باید به عمیق تر شدن اعتراضات اجتماعی، کارگران و حرکت درخور این سناریو از طرف شورای هماهنگی کانون های صنفی فرهنگیان ایران سپرد.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان با این شیوه تکراری گروگان گیری برای باج گرفتن حاکمیت آشنایی کامل دارند و مسلما این شیوه هم به همراه تمام شگردهای ضد انسانی بکار گرفته شده نخواهد توانست جنبش معلمان را به محاق ببرد. شورای هماهنگی و معلمان آگاه تر از آن هستند که رژیم بتواند با این سناریوهای خود ساخته سیاست سرکوب خود را به پیش ببرد و شورای هماهنگی در مقابل این سناریو با همبستگی بیشتر به سازماندهی اعتراضات معلمان بصورت گسترده تر تا رسیدن به تمام مطالبات ادمه خواهد داد.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران نیز در همبستگی با مطالبات و اعتراضات معلمان در سطح بین المللی تلاش می کند که این توطئه رژیم را خنثی کرده و از همه تشکلات کارگری/معلمان و نهادهای حقوق بشری می خواهد که این حرکت حاکمیت را محکوم کرده و برای آزادی بدون قید شرط همه معلمان و کارگران و زندانیان سیاسی و مدنی تلاش کنند.