شکوه آزادیخواهی در خوزستان

در دنیایی مملو از تلاطم و در غلیان اعتراض توده ای اما هنوز انتظار بر فضای سیاسی ایران سنگینی میکند، و این دقیقا حکایت از قدرت و دینامیسم اعتراضی مردم زحمتکش در ایران دارد. مقامات رژِیم خود را تسلی میدهند که تظاهرات اعتراضی فقط اقلیت کوچکی را شامل شده است. راست میگویند. کسی نمیداند آتش این اعتراضات چه وقت به صد و پنجاه شهر دیگر سرایت خواهد کرد.

جمهوری اسلامی بزرگترین و دست به ماشه ترین ماشین سرکوب مردم در زمین و زمان شناخته میشود. اما هر قدم از توحش خودشان را از بیم خارج شدن کنترل بیشتر میترساند. حق دارند. کسی نمیداند از اجتماع اعتراضی این مردم تا فتح "کاخ زمستانی" چند موی باریک فاصله هست ...

پر واضح است که مردم پیروزی میخواهند، مردم میدانند که مبارزه تنها چاره آنهاست، مردم مجبورند پیروز بشوند دقیقا به این خاطر که میخواهند زنده بمانند و بچه هایشان جلو چشمشان و در آغوششان تلف نشوند. این مبارزه یک مبارزه بزرگ است، محدود به چند خیابان مرکزی شهر و از این تظاهرات تا تظاهرات بعدی نمیتواتد بماند. فداکاری و شور مردم ایران دنیا را روی سر خود گذاشته است. اما برای پیروزی و برای یک پیروزی بزرگ مردم بخصوص به درایت، تاکتیک، تشخیص نبردهای لازم، و در یک کلام هوشیاری و ابتکار عمل نیاز دارند. دشمن بیرحم و مسلح است و صف مردم به فداکاری و اتحاد و سازمان میتواند تکیه دهد.

شهر پس از شهر خروش شور و اتحاد و فداکاری فضا را به فرا گرفته است، مردم حق دارند جان باختگان خود را با عزت و غرور در آغوش بگیرند، اما برای صف آزادیخواهی حکم "خون بر شمشیر پیروز است" پشیزی اعتبار ندارد. این یک حرف مفت است. بدرد گول زدن یک بچه کودکستانی هم نمیاید. نقطه قوت ما، شرط پیروزی ما جای دیگریست. ما شهرها، محله ها، جاده ها، کارخانه ها و ... را در دسترس خود داریم. کاخها، زندانها، پادگانها مراکز قدرت در محاصره - و هر وقت اراده کنیم – در کنترل ما است.

نقطه قوت ما در هم سرنوشتی و اتحاد طبقاتی ما بر فراز شهرها و در سطح سراسری است. کوچکترین تحرک اعتراضی، شهرها را به تله تسلیم بوزینه های سرکوب تبدیل خواهد کرد.

به این معنا جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی در ایران در بسیج نیرو و در بکارگیری پتانسیل اعتراضی در جنون جنوب خود هنوز در اول کار است تا حق طلبی‌اش را بجلو براند و به کرسی بنشاند.