بیانیه دوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

دیگر ما کارگران فقر، بی تامینی، تبعیض و نابرابری و محرومیت از اولیه ترین حقوق انسانی مان را بر نمی تابیم. همانطور که اعلام کرده ایم با توجه به گرانی سرسام آور اجناس دستمزد هیچ کارگری امروز نباید از دوازده میلیون کمتر باشد. ضمن اینکه حق همکاران ماست که متناسب با سطوح تخصص کاری خود دستمزدشان افزایش یابد. همکاران رسمی ما نیز اعتراضشان به کاهش هر روزه قدت خریدشان و نحوه افزایشات مزدی سال 1400 است که در واقع تعرضی به زندگی و معیشتشان است.
همکاران عزیز! اتحاد مبارزاتی ما و پیوستن به اعتصاب در چنین سطحی بسیار غرور آفرین است و به همه دست مریزاد میگوییم. اما باید تلاش کنیم که این اتحاد را در شکل پیش برد اعتراضاتمان نیز داشته باشیم. باید با دخالت حداکثری خود در پیشبرد مبارزه جلوی هر نوع تفرقه افکنی و دسیسه گری را بگیریم. نباید ریش و قیچی را دست شمار معینی از افراد که اینجا و آنجا اعلام کمپین میکنند بدهیم و همه تصمیم گیری را به آنها بسپاریم و خود راهی خانه شویم. بلکه چه با حضور در محل و ماندن در خوابگاهها و برنامه ریزی برای تجمعات اعتراضی در مقابل پالایشگاهها و مراکز نفتی و چه از طریق حضور فعال در گروههایی که در مدیای اجتماعی داریم هر روزه در جریان تصمیم گیری در چگونگی پیشبرد مبارزه مان، فعالانه دخالتگر باشیم. این درس مهمی است که از کارگران نیشکر هفت تپه آموختیم و باید بدانیم که تنها به این صورت و با تصمیم گیری شورایی و جمعی است که میتوانیم جلوی تفرقه افکنی ها و زد و بند های احتمالی و از بالای سرمان را بگیریم. نگذاریم که باز ما را با وعده و وعید سر بدوانند و همانطور که اخطار کرده ایم اگر تا آخر برج 5 به خواستهایمان پاسخ داده نشود، در تدارک ادامه گسترده تر اعتراضاتمان باشیم.
همکاران عزیز! در اعتصاب این چند روز بخشی از همکارانمان دست به اعتصاب زده و محل کار خود را ترک کرده و به خانه ها بازگشته اند، اما بخشی دیگر مثل ما که در اعتصاب هستیم ولی در خوابگاهها مانده ایم. دلیلش اینست که میخواهیم خود با حضور حداکثری پیگیر مطالباتمان باشیم. میخواهیم در تصمیم گیری ها برای پیشبرد اعتراضاتمان دخالت داشته باشیم. بعلاوه خود شاهد بوده اید که در برخی از مراکزی که همکاران ما کار را ترک کرده و به خانه رفته اند، کارفرمایان بیرحم کارگران روزمزد را اخراج و در تدارک بکارگیری نیروی جدید کاری هستند. بنابراین اگر در خوابگاهها بمانیم کارفرما مکانی برای اسکان نیروی کاری جدید نخواهد داشت و در عین حال با حضور ما جرات نخواهد کرد دست به اخراج و چنین توطئه هایی بزند. از همین روز توصیه ما اینست که بعد از یک هفته دیدار با خانواده به محیط کار بازگردیم و در محل حاضر باشیم و به اعتصاب خود ادامه دهیم. ازجمله حضور هر روزه ما در مقابل پتروشیمی ها و پالایشگاهها و نیروگاهها فشاری بیشتری برای پیگیری خواستهایمان خواهد بود.
700 نفر از همکاران روزمزد ما در پالایشگاه تهران دستگیر شدند. باید خواست بازگشت به کار آنها و دیگر همکاران اخراجی را به مطالباتمان اضافه کنیم. اعتصاب ما سراسری است و هرگونه تعرضی به این اعتصاب باید با صف متحد مبارازتی ما پاسخ گیرد.
علاوه بر افزایش دستمزد ما خواستار بیست روز کار و ده روز مرخصی هستیم تا ما که بدور از خانواده و در این شرایط اسفناک کاری به کار اشتغال داریم، بتوانیم در فرصت های مناسب کنار خانواده هایمان باشیم و از لذت روزهای بزرگ شدن فرزندانمان محروم نمانیم.
بعلاوه ما کارگرن پیمانی امنیت شغلی نداریم. امنیت جانی نداریم و از پایین ترین شرایط زیستی و کاری برخورداریم. وضع خوابگاهها و بهداشت در محیط های زیستی و کاری بسیار وخیم است. و قوانین مناطق ویژه اقتصادی فقط و فقط در خدمت قلدری سرمایه داران مفتخور و بردگی بیشتر ما کارگران است. ما خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهایمان، لغو قوانین ویژه اقتصادی و پایان یافتن فضای امنیتی و پادگانی حاکم در محیط های نفتی هستیم. ما برده نیستیم و داشتن یک زندگی درخور انسان حق مسلم ماست.
در آخر حرف و سخن ما با مردم است. تشکر میکنیم از هم طبقه ای هایمان در نیشکر هفت تپه، و تشکلها و نهادهای کارگری و معلمان و بازنشستگان و دانشجویان که تا کنون با بیانیه های خود ما را حمایت و پشتیبانی کرده اند. این همبستگی ها بدون شک نقطه قدرتی برای ما کارگران نفت است. خواست افزایش دستمزد فقط مطالبه ما کارگران نفت نیست، میدانیم که همه کارگران، معلمان، بازنشستگان و حقوق بگیران جامعه همین مطالبه را دارند. و همینطور دیگر مطالبات ما، بنابراین انتظار بیشترین حمایت ها و پشتیبانی ها را داریم. از جمله به اخراج هفتصد همکار ما اعتراض کنید و خواستار بازگشت آنان به کارشان باشید.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
5 تیر ۱۴۰۰