جامعه ای علیه اعدام! جامعه ای علیه ارعاب!

بعلاوه عکس العمل طیف وسیعی از جوانان به این اعدام ها که سحرگاه ها با "اذان صبح" به اجرا درمیآید،  عکس العمل هایی را که بطور گسترده در شبکه هاy رسانه های اجتماعی بدنبال داشته است، میدان دیگری از جدال مردمی علیه اعدام است.  در این شبکه ها، طیف وسیع و میلیونی از جوانانی ابراز وجود کرده اند  که اعتراض شان به اعدام را به مراسم شنیع "اجرای عدالت اسلامی" گره زده اند و "اذان" و "موذن" را به زیر تیغ حمله اعتراضات کلامی کشانده اند.  این رابطه مردم در ایران با این احکام ضدانسانی اعدام، بهانه های واهی رژیم، و مقررات کثیف اسلامی در اجرای آن است.
 
رابطه رویارو و نزدیک خانواده هایی که فرزندانشان حکم اعدام گرفتند با جامعه، پخش عکس ها و اطلاعات توسط خانواده ها در رسانه های اجتماعی، حضور و تجمع آنها در مقابل زندانها برای جلوگیری از اعدام ها و رساندن صدای اعتراض شان به جامعه علیرغم تمام موانع و سانسورهای رژیم، اجازه نداد و نمی دهد که چوبه های دار رژیم بدور از چشمان جامعه و در "سکوت" آن، صورت بگیرد. واقعیتی که از منظر جامعه اهمیت زنده ماندن  تک تک محکومین و قربانیان اعدام را، امر خود کرده است.  
 
اعدام شدگان ۹ بهمن،  محسن مظلوم، محمد فرامرزی، وفا آذربار و پژمان فتحی بعد از ۱۹ ماه زندانی بودن بدون برخورداری از ابتدایی ترین حقوق انسانی، بدون دسترسی به وكیل مدافع خود و امكان دفاع از خود، همچون همه کیس های اعدام، با پرونده ای ادعایی از جانب جمهوری اسلامی، اعدام شدند.
 
بر اساس گزارشهایی كه سازمان و نهادهای حقوق بشری و خانواده و بستگان این زندانیان منتشر كرده اند، این چهار نفر در مدت ۱۹ ماه زندانی بودن، بدون هیچ ملاقات و امكان تماس با خانواده و اطلاع از وضع آنها زندانی بودند. تنها یك بار و روز قبل از اجرای حكم اعدام به خانواده آنها امكان ملاقات داده اند و خانواده این چهار زندانی از كردستان عازم تهران شده تا برای اولین و آخرین بار عزیزان خود را ملاقات كنند.
 
قتل این چهار زندانی، مستقل از هر ادعایی كه دستگاه اطلاعاتی و قضایی جمهوری اسلامی میكند، قتل عمد و نقشه مندی است كه روسای جمهوری اسلامی، به نام قانون و عدالت مرتكب میشوند و این جنایتی علیه مردم ایران و ابتدایی ترین حقوق انسانها، علیه حق حیات و زندگی آنها است، چیزی كه در طول ۴۵ سال عمر جمهوری اسلامی یك ركن جدی از اعمال حاكمیت او بوده است.
 
ماشین كشتار و جنایت جمهوری اسلامی كه این روزها فعال شده است، بیان وضع مستاصل حكومت و موقعیت ضعیف آنها در مقابل مردم آزادیخواه است كه از شهر و محله، از دانشگاه و مراكز كارگری، از بیمارستان و مدارس و مراكز اداری و حتی از صفوف زندانیان در زندانهای جمهوری اسلامی، وسیعا به مصاف طلبیده شده و خواهان سرنگونی آن هستند. اعدام و قتل و كشتن و جنایت نمیتواند این حكومت را نجات دهد! نمیتواند دهها میلیون انسان معترض، حق طلب و انسان دوست را مستاصل كند.
 
با هر قطره خونی كه جلادان جمهوری اسلامی برای نجات حاكمیت میریزند، با هر حكم ظالمانه ای كه میدهند، با دستگیری و زندانی كردن هر كارگر برابری طلب و هر زن آزاده و جوان آزادیخواهی، با مرگ هر كودك و انسان محرومی، پرونده توحش و جنایت حاكمین قطورتر میشود.
 
تاریخ پر از فقر و زندان، پر از اعدام و سنگسار و زن ستیزی و كودك آزاری جمهوری اسلامی، به حكم دهها میلیون انسان آزادیخواه به پایان نزدیك است. با این جنایات نمیتواند مردم آزادیخواه، كارگر و زن و جوان معترض و متوقع،  بازنشسته، شاغل و بیكار در این جامعه را تسلیم كرد.
 
دفتر كردستان حزب حكمتیست (خط رسمی) ضمن تسلیت به خانواده و بستگان این چهار زندانی، اعدام آنها را محكوم میكند و مردم آزادیخواه كردستان را به اعتراض به مجازات اعدام و قتل و كشتار زندانیان با هر پرونده و ادعایی از جانب جمهوری اسلامی، فرامیخواند. باید علیه این توحش ایستاد و به هر شیوه ای كه ممكن است، از محل كار و زیست، از دانشگاه و مدارس، علیه ماشین قتل و مجازات اعدام ایستاد و به آن نه گفت.
 
ماشین قتل و اعدام و جنایت را باید از كار انداخت! مردم آزادیخواه كردستان، كارگران، زنان و جوانان برابری طلب، به عنوان بخشی از مردم متمدن در سراسر ایران، این توحش و بربریت را قبول نمیكنند. مبارزه علیه مجازات اعدام امروز بیش از هر زمانی به جنبشی سراسری و نیرومند تبدیل شده است. این جنبش را باید وسعت داد و همه جا در هر اعتصاب كارگری، در هر تجمع دانشجویی، معلمین و بازنشستگان و هر بخش دیگر از مردم و به هر مناسبتی، لغو فوری مجازات اعدام را به عنوان خواست و مطالبه عمومی طرح كرد و برای پایان آن دست به مبارزه ای همه جانبه زد.
 
دفتر كردستان حزب حكمتیست(خط رسمی)
۱۰ دیماه ۱۴۰۲- ۳۰ ژانویه ۲۰۲۴