دادستان دیوان كیفری بین المللی (ICC) روز جمعه ۲۶ اسفند ۱۴۰۱ ( ۱۷ مارس ۲۰۲۳)، همزمان با بیستمین سالگرد حمله آمریكا به عراق، تقاضای بازداشت پوتین، رئیس جمهور روسیه، به جرم جنایات جنگی در اوكراین را به دادگاه لاهه ارائه كرد. دادستان ماریا لووا- بلووا، كمیسر حقوق كودكان در اداره ریاست جمهوری و شخص پوتین را مسئول خارج كردن "غیرقانونی" كودكان اوكراینی از مناطق اشغالی به فدراسیون روسیه اعلام كرده است.
این خبر را دول غربی و میدیای رسمی آن بعنوان "حکم قطعی دادگاه لاهه" مبنی بر بازداشت پوتین در بوق و کرنا كردند. به این اقدام "سمبلک اما قدرتمند" از طرف بالاترین و مهمترین نهاد قضایی جهان در اولا رسمیت دادن به جنایات جنگی پوتین و دوما در دفاع راسخ "جهان غرب" از ارزشهای انسانی، عدالت، احقاق حق قربانیان، دفاع از "حقوق بشر" و ... و به دادستان "بیطرف" و "عادل" این دادگاه درود فرستادند.
"بیداری" دادگاه لاهه در دفاع از "حقوق كودكان" و ظاهر شدن در مقام "مسئول" و "مدافع" حقوق كودك، بویژه در جنگهای ویرانگر، انتخاب "اتفاقی" یکی از این جنگها و رسیدگی به جنایات جنگی یکی از طرفین آن، تماشایی است. دادگاهی كه وظیفه رسیدگی به جنایات جنگی، نسل کشی و جنایت علیه بشری را به عهده دارد و تا كنون حتی نیم نگاهی به پرونده صدها جنگ ویرانگر دول فخیمه غربی و متحدین شان در خاورمیانه و افریقا، به توحش، جنایت و كشتار زنان، مردان و كودكان بیگناه در سراسر جهان، نینداخته است، مردم شرافتنمد، ژورنالیستهایی که حاضر به تکرار پروپاگاندای دستگاه تبلیغات جنگی دول غربی نشده اند، به حق به این حکم بعنوان یک تصمیم سیاسی در ادامه اقدامات سیاسی یکی از بلوکهای درگیر در جنگ اوکراین نگاه میکنند و احکام این "دادگاه" را در مورد جنایات تاکنونی و جنگهای تاکنونی جویا هستند.
مردم جهان حق دارند از صادر كنندگان این تقاضا بپرسند كه این "دادگاه" چرا به جرائم دولت انگلستان و کلیسای انگلیس علیه بالغ بر ۱۵۰ هزار كودك از خانواده های فقیر که در سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۷۹، به جرم "نامشروع بودن" از والدین آنها جدا كرد و از "فقیرخانه ها" و كلیساهای بریتانیا به کلیساها در استرالیا و كانادا دپورت کرد، تا به عنوان بردگان در مزارع و مراكز كاری از آنها بیگاری بکشند، رسیدگی نمیکند؟ حق دارند از صاحبان این "عدالتخانه" بپرسند چرا پرونده جنایات بوش و بلر بدلیل بمباران عراق در سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ و قربانی کردن ۵۰۰ هزار تا یك میلیون كودك عراقی، حتی پس از روشن شدن بهانه پوچ آن جنگ، هیچگاه روی میز این "دادگاه" نرفت؟ چرا رسیدگی به پرونده نسل کشی سران جمهوری اسلامی، و جنایات سران عربستان، مصر و .... هیچگاه به مخیله "دادستان" "شرافتمند" این دادگاه خطور نکرد؟
مردم انساندوست جهان حق دارند بپرسند، چند صد هزار کشته، چند صد هزار آواره، چه درجه از توحش و قساوت علیه مردم فلسطین و بویژه کودکان فلسطینی کافی است تا به جنایات سران دولت فاشیست اسرائیل و بطور ویژه نتانیاهو رسیدگی کنند و تقاضای بازداشت آنها را کنند؟
بشریت متمدن حق دارد از "دادگاه" رسیدگی به جنایات جنگی بپرسد چرا هیچگاه رسیدگی به پرونده جنایات َآمریكا، انگلستان، فرانسه، آلمان، بلژیک بدلیل جنایات جنگی در رواندا، سومالی، افغانستان، لیبی، سوریه، یمن، سودان و ... که طی آنها صدها هزار تن بمب روی سر مردم بیگناه ریخته شد و میلیونها انسان قربانی شدند، در دستورشان قرار نگرفت؟
صادر كردن تقاضای بازداشت پوتین به جرم جنایت علیه كودكان از طرف نهادی كه در مقابل صدها جنایات وسیع جنگی دولتهای غربی، و مسئولیت شخصی روسای این دولتها در قتل عام ها، نسل کشی ها، جنگهای ویرانگر فقط بیانگر ریاكاری یا دو استاندارد بودن این دادگاه و دادستانهای آن، نیست. این حکم آخرین میخ بر تابوت "عدالتخواهی"، "حقیقت جویی"، "استقلال"، "بیطرفی" و .... "جامعه جهانی" و نهادهای آن بود. زمانیکه به بهانه جنگ همه عرصه های زندگی اجتماعی، از هنر و ورزش تا ادبیات و علم، سیاسی شده است، زمانیکه دامن زدن به کینه علیه مردمی به "جرم" "ملیتی" دیگر، به سیاست رسمی و اعلام شده دولتها تبدیل شده است، "استقلال" دادگاه و قضات و .... سخنی پوچ بیش نیست!
تمام جنایتكاران جنگی را باید به جرم جنایت علیه بشریت پای میز محاكمه كشاند. در این میان دولتهای فخیمه غربی و روسای مختلف آنها از آمریكا و انگلستان تا فرانسه و آلمان، بلژیك و... بعنوان عاملین كشتار دهها میلیون كودك در جهان در ردیف اول قرار میگیرند. دادستان دادگاه لاهه در این میان، و خود دادگاه به مثابه ارگان قضایی سازمان ملل، نه در موقعیت قضاوت كه به عنوان ابزار توجیه جنایات یک بلوک، بعنوان ابزاری در پیشبرد مقاصد سیاسی این بلوک و شریک جرم جنایات آنها علیه كودكان، باید به محاكمه كشیده شود.
حزب حكمتیست(خط رسمی)
۲۷ اسفند ۱۴۰۱- ۱۸ مارس ۲۰۲۳
****************
چهارشنبه سوری؛ این آتش خاموش نمی شود!
امروز ۲۳ اسفند ۱۴۰۱، جوانان و مردم آزادیخواه در بسیاری از شهرهای ایران، علیرغم تهدیدات و تدابیر از پیشی حاكمیت، علیرغم گسیل نیروهای لباس شخصی، امنیتی و انتظامی، در تجمعات خود به مناسبت چهارشنبه سوری به استقبال سال نو رفتند.
در این روز شهرها و روستاها شاهد همدلی، جشن، شادی و آتش بازی مردم به همراه اعلام از پا ننشستن و ادامه انقلاب خود بودند.
در مناطق مختلف تهران از جمله شهرک اكباتان، شهرك بهشتی، ونك، ستارخان، گیشا، صادقیه و... و در بسیاری از شهرهای دیگر از جمله رشت، سنندج، سقز، شیراز، سبزوار، بانه، كامیاران، اهواز، كرمانشاه، اصفهان، قزوین، كرج، مریوان، ملایر و دهها شهر دیگر تجمعات و جشن و شادی مردم با شعارهای مختلف از "مرگ بر خامنه ای"، "مرگ بر دیكتاتور"، "فقر، فساد، گرونی، میریم تا سرنگونی"، "زن، زندگی، آزاد"، "آزادی، آزادی، آزادی" و... به استقبال سال نو رفتند. در بسیاری از این مراسم ها، آتش های چهارشنبه سوری با سوزاندن روسری ها و بنر مقامات حكومتی از خامنه ای تا قاسم سلیمانی و... شعله ور شد و جشن چهارشنبه سوری به صحنه های سوزاندن سمبل های ارتجاع حاكم تبدیل شد.
نیروهای سرکوب جمهوری اسلامی در بسیاری از شهرها به تجمعات دختران و پسران و مردم آزادیخواه حمله كرده و آنها را به خون و خشونت كشید. برخی از شهرها عملا با كشاندن گارد ویژه و نیروهای نظامی و انواع مزدوران مسلح و لباس شخصی، به میدان مانور و جنگ تبدیل شدند. طبق اخبار رسمی جمهوری اسلامی در حمله مزدوران بیش از ۱۷ نفر از مردم در این مراسم ها كشته و بیش از دو هزار نفر زخمی شده اند. "خطر" تبدیل هر تجمع و هر مراسمی، از جشن تا سوگواری، در هر نقطه ای از ایران به تحرکی علیه حاكمیت و سرایت آن به مناطق دیگر، "خطر" تکرار دیماه و آبان و شهریوری دیگر، چون ابری سیاه بر سر حاكمیت سایه انداخته است.
جامعه ایران پسا شهریور وارد دوره دیگری شده است. نه تهدید و اخطار و نه گسیل گارد ویژه و مزدوران مسلح قادر به خاموش کردن آتش خشم میلیونی مردم نیست. این حكومت راه پس و پیش ندارد و نسل جوان، زنان، طبقه كارگر و اقشار محروم برای رسیدن به ابتدایی ترین امیال خود، جز سرنگونی این حكومت راهی در مقابل خود ندارند.
مردم آزادیخواه ایران روز به روز در جدال با این حكومت صف و نیروی خود را آبدیده و متحد میكنند، تجربه كسب میكنند و برای سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی آماده میشوند. جدال با جمهوری اسلامی، برای آزادی زن، رفاه و برابری، یك لحظه هم از پای نمی ایستد و در هر حركت خود نیروی بیشتری را به صف آزادیخواهی جلب میكند.
امروز مردم در ایران در جشن و شادی خود با تجدید پیمان ادامه جدال برای سرنگونی جمهوری، ادامه تلاش متحد برای بدست گرفتن قدرت و ساختن آینده ای آزاد، برابر و سعادتمند به استقبال سال نو رفتند. هراس امروز جمهوری اسلامی از شادی و تجدید پیمان مردم، ترس از انقلاب كارگران، ترس از خروش محرومان، ترس از خروش زنان و هراس از بر افراشته شدن پرچم آزادی و برابری بر فراز جامعه ایران است. این ترس واقعی است! مردم آزادیخواه ایران امروز نشان دادند این آتش خاموش نمی شود!
حزب حکمتیست (خط رسمی)
۲۳ اسفند ۱۴۰۱- ۱۴ مارس ۲۰۲۳