در حالی که نیازمندی های ضروری زندگی روزانه میلیونها نفر و در واقع بخش بسیار بزرگتری از جمعیت کشورها با افزایش قیمت های سرسام آور روبروست، طبقه سرمایه دار و خرده بورژوای دنبالچه اش همچنان در وضعیت خوب و بهتری قرار می‌گیرند. همین دیروز در بریتانیا اعلام شد که کمپانی نفتی شل در سه ماه اخیر بیشتر از هشت میلیارد پوند سود کرده است و جالب این است که این نوع "اتفاقات" به یمن داشتن قدرت و تعلق تمام و کمال حکومت به این طبقه و این قبیل شرکت ها که مالیات دهنده درست و حسابی هم نیستند ممکن میشود.
گزارش نه ماهه همین شرکت رقم ۳۰ میلیارد دلار سود را نشان می‌دهد. این وضعیت و حال طبقه سرمایه دار و تمام سهام داران بزرگ و کوچک این نوع شرکت هاست. همه شرکت های بزرگ و بانک ها کم و بیش در چنین وضعیتی هستند. روز قبل تر اعلام شد که بانک بارکلی هم در سه ماه گذشته دو میلیارد پوند سود داشته است.
در مقابل این وضعیت و چنین گزارشاتی، کارگران و مردم زحمتکش و کارکن بشدت خشمگین و در حال مقاومت و مبارزه ای سازمان یافته می باشند، البته به شکلی که در جوامع اروپایی معمول است. مثلا در بریتانیا که مرکز گزارشات فوق است اعتصاب ده ها و چند صد هزار کارگر و کارکن مراکز کار در جریان است،توافق برای اعتصاب عمومی هم قبلا گرفته شده است و مبارزه مطالباتی - طبقاتی مهمی در جریان است که در عین حال دامنه محدود آن هم عیان است، چرا که احزاب رهبری و سازمان های تشکیل دهنده این مبارزات ضد حکومت و قدرت طبقه سرمایه دار و نظام سرمایه‌داری نیستند و تماما رفرمیست می باشند.
تمام کشورهای دنیا دقیقا در چنین وضع و هوایی است، طبقه سرمایه دار و دولت‌ها چنین وضعیتی را مهیا کرده اند. طبقه کارگر و مردم زحمتکش به سرعت زیر خط فقر می‌روند و طبقه سرمایه دار در جهت عکس ازقبلِ فلاکت و استثمار شدیدی که بر طبقه کارگر و مردم زحمتکش میرود، ثروتمند تر میشود. در بریتانیا مراکز تقسیم غذا به نیازمندان، که آمار آنها به سرعت بالا میرود بیشتر و بیشتر شده و اندازه آنها هم بزرگ تر میشود. از تعداد انگشت شمار این مراکز ( فوود بانک) در ده سال قبل، اکنون طبق آمار بیش از ۱۴۰۰ مرکز تقسیم غذا وجود دارد. آمار دزدی و تن فروشی برای تامین زندگی افزایش یافته و بحث آن به میدیای اصلی رسیده.
همین وضعیت، داستان زندگی ما طبقه کارگر و مردم زحمتکش در ایران و در همه دوران حاکمیت سرمایه داری چه در دوران جمهوری اسلامی و چه سلطنتی بوده است. در مقابل هم، البته که همیشه و در ابعاد مختلف، مبارزه و اعتراض از طریق جنبش های کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی همچون معلمان، جوانان، دانشجویان و جنبش پیشتاز زنان و تشکل هایشان در جریان بوده است.
برای همه کمونیست ها تردیدی نباید باشد که خروش و خشم انقلابی کنونی برای سرنگونی جمهوری اسلامی، بطور آگاهانه ای باید ادامه مبارزه این جنبش ها، عمق دادن به آنها و رهبری آنها باشد و آنچنان از توان و قدرتی که به دست آورده است استفاده کند که هر روزه شاهد تحقق مطالباتش برای زندگی بهتر و آزادی و رهائی از چنگ اوضاع تحمیل شده به جامعه باشد.
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری