اشتباه در شناخت و تعریف ِ یک رویداد ِ با اهمییت ِ تاریخی و اجتماعی سیاسی نظیر ِ انقلاب، پیامدهای غیر ِ قابل ِ جبران دست ِ کم به مدت ِ چند دهه برای جامعه دارد. نمونه ی فراموش نشدنی ِ این اشتباه و خطای شناخت که مستقیمن از فقدان یا ضعف ِدانش ِ تئوریک ناشی می شود رویداد ِ1357 وآن را انقلاب نامیدن بود، در حالی که رویداد ِ 57 نه انقلاب بلکه خیزش بود. تفاوت ِ این دو، با چند ویژه گی شناخته می شود: ویژه گی ِ نخست در نوع ِ ساز وکارهای سیاسی- اقتصادی و مناسباتی ِ رژیمی است که هدف ِ تغییر است.
ویژه گی ِ دوم،خصوصییت و خصلت ِ تاریخی- اجتماعی ِ نیرو یا نیروهای تشکیل دهنده ی اپوزیسیون یا کنشگران ِ مسقیمن رو در روی رژیم است. ویژه گی سوم عبارت است از : مقدم ترین و فوری ترین مطالبه ی سیاسی- اجتماعی و اقتصادی ِ این نیرو یانیروهای اجتماعی. چهارمین ویژه گی: منطبق بودن یا نبودن ِ مطالبه ی نیروها و کنشگران ِ حرکت ِ ضد ِ رژیم با مقدم ترین و فوری ترین نیاز ِ تاریخی ِ جامعه. از چنین زاویه ای و از دیدگاه ِ چنین مختصاتی است که می گوییم آنچه در 1357 اتفاق افتاد اولن علیه استبداد ِ فردی و کیش ِ شخصییتی شاه بود که در شعار ِ « مرگ برشاه» و در غیاب ِ دو طبقه ی سازمان مند و شناسنامه دار ِ بورژوازی و پرولتاریا بیان می شد، وثانیین به همین دلیل آنچه اتفاق افتاد فاقد ِ خصلت و خصوصییت ِ طبقاتی،وازاین رو، رویدادی که هم علیه حاکم ِ فعال مایشاء است،هم طبقاتی نیست، هم هدف اش به دلیل ِ غیر ِ طبقاتی بودن گذار از نظام به نظام یعنی گذار ازسرمایه داری به سوسیالیسم نیست، بلکه با توجه به ترکیب ِ جمعییتی ِ مشارکت کننده گان و ضدییت شان با استبداد، دموکراتیک و دموکراسی خواه است، درنتیجه نام و عنوان اش نیز از نگاه ِ تاریخی و مارکسیستی نه انقلاب بلکه خیزش- یا قیامی- است عمومی با مطالبه ای همه گانی یعنی غیر ِ طبقاتی. به بیان ِدیگرآن حرکت ورویدادی که هم مهرونشان ِ پرولتاریایی نداشته باشد، هم هدف ِ بی واسطه اش سوسیالیسم نباشد، به طور ِ قطع و یقین نام و عنوان اش نیز نمی تواند انقلاب باشد. چراکه تنها خصوصییت ِ انقلاب ِ پرولتاریی، طبقاتی بودن ِ حرکت،واختصاص داشتن ِ آن فقط وفقط به « همین طبقه ی تاریخی ِ پیشرو به عنوان ِ نماینده ی کل ِ جامعه » برای لغو ِ فوری و بی واسطه ی مالکییت ِحقوقی و خصوصی و بورژوایی بر وسایل ِ تولید و اجتماعی نمودن و نه به مالکییت ِ حزب ِ حاکم در آوردن ِ آن است. به این دلیل ِ واضح که : اصلی ترین وتنها مشخصه ی انقلاب ِ پرولتاریایی این است که ضمن ِ طبقاتی بودن اش، الغای فوری و بی واسطه و بی اما و اگر ِ مالکییت ِ خصوصی بر وسایل ِ تولید و« اجتماعی نمودن»- ونه دولتی وانحصاری نمودن ِ آن به نام ِ پرولتاریا و به کام ِفرقه سالاران- را در دستور ِ کار ِ « دولت ِ موقت ِ ازدرون ِخود ِطبقه برخاسته و بر آمده » دارد. یعنی به عبارت ِدیگر:محصول ِ بی چون و چرای ِ انقلاب ِ پرولتاریایی: دولت ِ سوسیالیستی، و مالکییت ِ اجتماعی بر تمامی ِ وسایل ِ تولید، و توزیع ِ رفاه و آزادی های ناشی ازاین دولت ومالکییت است، بدون هیچ تبصره و حاشیه نویسی ِ اضافی ِ رد گم کننده به جامعه و طبقه ی کارگر.
در واقع، یک دلیل ِ مهم ِ انقلاب نامیدن ِ هر حرکت ِ اجتماعی ِ صرفن معطوف به دگرگونی ِ وضعییت یا تغییر ِ رژیم،عقب افتاده گی ِ تئوری از پراتیک یا به بیان ِ دقیق تر نا همسویی ِ پراتیک با تئوری در این جامعه است که این هم ناشی از حاکمییتی استبدادی است که فضای سیاسی و رسانه ای ِ جامعه را به سود ِ خود و به زیان ِ مخالفان بسته و مانع ِ آزادی ِ چاپ و انتشار ِ تئوری ِ راهنمای پراتیک، یعنی مانع آزادی ِ بی حد و حصر ِ اندیشه و بیان، و در نتیجه مانع ِ شناخت ِ راهنمای اصیل از راهنمای جعلی و تقلبی است. در چنین فضای بسته ی خفقان آلودی است که هر فرقه و دارودسته ای با استفاده از امکانات ِ تکنولوژیک ِ کنترل از راه ِ دوری هم خود را مارکسیست وانقلابی جا می زند، وهم آگاهی های دروغین ِ فرقه گرایانه و کیش ِ رهبر ستایانه اش را به عنوان ِ انقلابی گری در جامعه تبلیغ و ترویج می کند. به همین دلیل هم هست که درایران و درغیاب ِ تئوری ِ پیشرو و تکامل گرای ِ مارکسیستی تاکنون هر حرکت یا پراتیک ِ معطوف به براندازی ِ رژیم ِ استبدادی ِ دموکراسی خواهی انقلاب نامیده شده وبا همین نام وعنوان ِ جعلی درعرصه ی رسانه ای یکه تازی کرده است. به عبارت ِ دیگر، در ایران همیشه پراتیک ِ چشم وگوش بسته بوده که خود را به خیزش های اجتماعی ِ ضد ِ استبدادی و ضد ِ فرمانفرمایی تحمیل کرده است. همچنان که انقلاب نامیدن ِ خیزش ِ عمومی نیز ناشی از همین پراتیک ِ چشم بسته ی بدون ِ پشوانه ی تئوریک بوده است. نامگذاری ِ جعلی و دروغینی که بدون ِ شک هم به اعتبار ِ تاریخی تکاملی ِ انقلاب لطمه می زند و هم آن را در حد ِ « کودتای نظامیان ِ مسلح با یک رهبر و فرمانده ِ با اقتدار» تنزل می دهد. از این رو وظیفه ی مارکسیست هاست که با این آگاهی ِ دروغین ِ منحرف کننده مقابله ی تئوریک نموده و شیوه ی درست اندیشیدن و درست عمل کردن را به جامعه ی خواهان ِ تغییر ِ وضعییت و کنشگران ِ آن آموزش داده و حقیقت ِ تکامل را از زیر غبار ِ توهم پراکنی های فرقه سالاران ِاقتدار طلب بیرون آورند. وظیفه ای که دروهله ی نخست درگروی ِمحو و نابودی ِ استبداد ِ حاکم، و در وهله ی بعد برقراری ِ فوری ِ دولت و حاکمییتی دموکراتیک به تشخیص و انتخاب ِ خود ِ جامعه است.
جایگاه ِ کارگران در خیزش های اجتماعی:
از آنجاکه هدف ِ خیزش ِ کنونی همچنان که نوشتم برقراری ِ دموکراسی و آزادی های فوری و بی قید و شرط ِ سیاسی و ازجمله آزادی ِ اندیشه و بیان و آگاهی رسانی به جامعه، و درنتیجه ایجاد ِآزادانه و آگاهانه ی تشکل های مستقل،خودویژه و خودگردان ِ کارگران به دور از فرمانفرمایی های ارباب- رعییتی و قییم مآبانه ی تا کنون رایج نیز هست ، موفقییت ِ آن کارگران را یک گام ِ بزرگ ِ تاریخی به « انقلاب ِ پرولتاریایی» و سوسیالیسم به پیش خواهد برد. یا به عبارت ِ دیگر پیروزی برر استبداد ِ حاکم یک پیامد ِ مهم اش ایجاد ِ شرایطی است که فقط سوسیالیسم را در چشم انداز ِ تاریخی ِ جامعه و طبقه ی کارگر قرار خواهدداد. به همین دلیل و به دلیل ِ اهمییت ِ موضوع، بحث درباره ی جایگاه ِ کارگران درخیزش ِ کنونی را به فرصت و نوشتاری دیگر موکول می کنم.