خدامراد فولادی: اعتراضات ادامه دار 

در خیابان های شهرها و بیان ِ علنی ِمطالبه ی تاریخی ِ تاکنون تحقق نیافته ی دموکراسی، در برابر ِ اتحاد ِ عمل ِ آمران و عاملان ِ آتش به اختیار و سرکوبگران ِدموکراسی و دموکراسی خواهی.
ماهمه باهم هستیم همچنین اعلام ِ وضعییت ِ اضطراری و ناهنجارمند ِ این جامعه است با هدف ِ یافتن ِ راه ِ برون رفت از این وضعییت ِ ناهمخوان با دوران ِ تاریخی.( ما، جمع ِ جبری ِ من های دموکراسی خواه،یاهمان وحدت ِآگاهانه وهمبسته ی تاریخی دورانی است که هگل به آن خودباوری ِبین الاذهانی می گوید که در مارکسیسم و ماتریالیسم ِ تاریخی در جامعه های تحت ِ حاکمییت ِ استبداد ِ پدر شاهی به آن آگاهی ِ سوسیال دموکراتیک گفته می شود.).این مقابله و رودررویی ِ تاریخی دورانی با دشمنان ِ تاریخ دوران به آن معناست که در شرایط ِ کنونی ِ ایران یک نیروی سیاسی ِ کم شمار و یک نیروی اجتماعی ِ پرشمار رودرروی ِ هم صف آرایی کرده اند: دریک سونیروی اندک اما مسلح ِ سرکوب گر ِ آزادی های سیاسی که درقدرت است، ودرسوی دیگر نیروی بزرگ ِ اجتماعی ِعلیه قدرت ِ حاکم که خواهان ِ برچیده شدن ِ این دم و دستگاه و بساط ِ سرکوبگری و برقراری ِ فوری و بی قیدوشرط ِ آزادی های سیاسی ِ معمول و متداول و درخور ِ انسان ِاین دوران است. این وضعییت ِ تقابلی ِ دونیروی متضاد است که جامعه راهم به لحاظ ِ سیاسی اجتماعی دوپاره کرده وهم به لحاظ ِ تاریخی دچار ِ ایستایی نسبی – نسبت به جامعه های پیشرفته و درحال ِ تکامل – نموده، و عامل ِ این دو پاره گی و ایستایی ِ قهری نیز همان استبداد ِ ولایتتی خلافتی ِ ناهمخوان با این دوران و عوامل ِ آتش به اختیار ِ اوهستند که مانع ِ تحقق مطالبه ای می شوند که درجامعه های پیشرفته یک حق ِ برآورده شده و به رسمییت شناخته شده است. خود ِ آزادی ِ آتش به اختیاری که از سوی یک تن با عنوان ِ فرمانده به عده ای افراد ِمسلح برای مقابله با انسان های مطالبه گر ِ غیر ِ مسلح داده شده نشانگر ِ شرایط ِ یکی علیه ِ همه است که سویه ی مقابل ِ آن ناگزیر باید همه علیه یکی باشد که در شعار ِ ما همه با هم هستیم ِ میلیون ها انسان بازتاب یافته است. این همه باهمی ِ مقابله جویانه با رهبر ِ بلامنازع ِ آتش به اختیاران و سرکوبگران درعین ِ حال مفهومن بیانگر ِ شعار ِ دیگری است با مضمون ِ هرکه در این مقابله ی حق طلبانه و دموکراسی خواهانه با استبداد درکنار ِ ما و باما نیست بدون ِ شک برما و درکنار ِ استبداد و سرکوبگران است، به خصوص که همه باهمی ِ استبدادستیزانه را هم با سفسطه گری محکوم نماید.
دموکراتیسم ِآگاهانه وهدف مند ِ مفهومن بین الاذهانی ِ نهفته در« ما»ی ماهمه باهم هستیم که چه برزبان بیاید چه نیاید در عمل خود را نشان می دهد، ایجاب می کند هرکس با هر شغل و پایگاه ِ اجتماعی و طبقاتی که در معرض ِ خشونت و سرکوب ِ استبداد قراردارد خود را عضوی از تجمع کننده گان ِ معترض به استبداد بداند و با آن همدردی و همسویی نشان دهد حتا اگرنه درعمل و باقدم، اما در نظر و باقلم، خصوصن که اهل نظر وریشه یابی ِ مسائل و مشکلات ِ گریبانگیر ِ این جامعه هم باشد. از این روباید گفت کارشکنی یا بدتر ازآن اتهام زنی به مطرح کننده گان و حاملان ِ شعار ِ دموکراتیک و دموکراسی خواهانه ی جامعه شمول ِ ماهمه باهم هستیم، جز همسویی و همنظری و همزبانی اگرنه بالفعل که بالقوه با رژیم ِ سرکوبگر و فرمانده ی آتش به اختیاران ِ شلیک کننده به معترضان نیست که شبانه روز ازصدا و سیمای ِ رژیم علیه آنها سخن پراکنی و اتهام زنی می شود. این همسویی ها و همنظری های زبانی و بیانی و یا نوشتاری از سوی هرفرد یا هر فرقه و دار و دسته ای باشد مصداق ِ واضح ِهرکه بامانیست برماست ِ استبدادستیزان ِ دموکراسی خواه است. این کسان هم غالبن و می توان با قطعییت گفت صرفن همان «چپ » های سکتاریست ِ انحصارطلب ِ تمامییت خواهی هستند که خود را قییم و پدرسالار ِ این جامعه می دانند. یعنی چپی که خود را تنها اپوزیسیون وتنها جایگزین رژیم می داند و جزخود هیچ جایگزین و دموکراسی یی را نه قبول دارد و نه به رسمیت می شناسد حتا اگراعتبار ِتاریخی دورانی وازاین روتاییدِ ماتریالیسم ِ تاریخی را پشتوانه ی ادعاهای ِ خود داشته باشد. اپوزیسیونی که هنوز به قدرت نرسیده هیچ مخالفتی را بر نمی تابد و می خواهد سربه تن ِ هیچ مخالف ِ رژیمی حتا همه با هم های دموکراسی خواه نباشد.
فاکت ها وشواهد ِ تاریخی ِ بسیاراما به ما می گویند اپوزیسیون ِ رژیم ِ استبدادی بودن لزومن به معنای ضد ِ استبدادبودن وخواهان ِ دموکراسی وآزادی های سیاسی بودن نیست- نمونه ی زنده و آشنای اش روحانییت و شخص ِ خمینی هستند که پیش از 57 اپوزیسیون ِ استبداد ِ پادشاهی بودند و قدرت را که گرفتند خود استبداد ِ قهارتری را جایگزین ِ استبداد ِ پیشین کردند-همچنان که ما در بیانیه ها وتحلیل های اپوزیسیون های رنگارنگ ِ این رژیم می بینیم. در واقع، این دارودسته ها هم ضد ِ رژیم اند و هم ضد ِ دموکراسی که معتقدند دوران ِ آن به سررسیده است. درحالی که نه معنای دوران را می دانند و نه معنای دموکراسی و نه معنای آزادی راکه مثل ِ نقل و نبات درنوشته ها و گفته های شان پخش می کنند. چراکه به دلیل ِ فقر ِ دانش ِ تئوریک رابطه ی همبسته و جدایی ناپذیر ِ دوران و دموکراسی و آزادی را نمی دانند. ازاین رو،برخلاف ِ ادعاهای پرطمطراق ِ شان حتا یک کلمه ازماتریالیسم ِ دیالکتیک و به خصوص ازماتریالیسم ِ تاریخی یا نخوانده یاخوانده وبه درستی درک نکرده اند. چراچنین می گویم، چون خود ِ خیزش ِ عمومی ِ 1357 و آمدن ِ خمینی به عرصه ای که از آن ِ او ودارودسته ی واپسگرای اش نبود بسیاردرس ها به این جامعه داد وازجمله این که هرمخالفتی با رژیم ِ استبدادی لزومن از موضع ِ پیشرفت خواهانه و تکامل گرایانه نیست بلکه وبسا که صرفن با هدف ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی و تمام ِ سهم ِ تغییر ِ رژیم را از آن خود کردن است و هیچ سهمی از آن نصیب ِ جامعه ای که هدف ِ راهبردی اش از خیزش صرفن و تاریخن دموکراسی است نخواهدشد.
تجربه ی تاریخی زمانی تبدیل به آموزه و درس می شود که انسان هم از قوانین ِ حاکم بر یک رویداد ِ مشخص آگاهی و شناخت پیداکند و هم درتجربیات ِ بعدی آن قوانین را در کنشگری های معطوف به هدف ِ مشخص اش دخالت دهد تا از دوباره کاری ِ بیهوده و اتلاف ِ بی نتیجه ی نیرو بپرهیزد.
این جامعه یک خیزش و تجربه ی ناموفق در دموکراسی خواهی را به همان دلیلی که بالاتر نوشتم باهمان مطالبه ی تحقق نیافته اش درپشت ِسر،و یک خیزش یا جنبش ِ اعتراضی- اکثرییتی نوین ِ متفاوت با آن را که درشعار ِمرگ بردیکتاتور و ماهمه باهم هستیم بیان می شود با همان مطالبه ی تحقق نیافته پیش ِ رو دارد. تفاوت ِاین خیزش یا جنبش با خیزش ِ پیشین علاوه بر شعارهای متفاوت ِ ماهمه با هم هستیم و مرگ بر دیکتاتور که یک پای ثابت ِ تمام ِ اعتراضات و خیزش های از مشروطه خواهی تا به امروز است، تغییرودگرگون شدن ِ آگاهانه ی دشمن شناسی از برونمرز به درون مرزاست که در شعار ِ دشمن ِ ما همین جاست بازتاب یافته است. مفهوم ِ این دشمن شناسی غیر از این نیست که هدف ِ مای همبسته ی دموکراسی خواه اولن ایجاد ِ دشمن ِ منفعل به جای دشمن ِ فعال ِ حس شونده با تمام ِ وجود درتمام ِ عرصه های سیاسی اجتماعی ِزیست مکان ِخویش نیست، و ثانیین ما نمی خواهیم باعمده کردن ِدشمن ِ فرعی و فرضی ، به دشمن ِ واقعی و اصلی ِدیگری که خودرا اپوزیسیون ِ رژیم هم جا می زند فرصت ِ بهره برداری از دشمن تراشی ِ کاذب داده وموقعییت وبهانه برای کسب ِ قدرت اش فراهم نماییم. ضمن ِ آن که راهزنان و غارتگران ِ سرمایه های اجتماعی و عمومی ِ این جامعه که باید صرف ِ ایجاد ِ تولید و شغل واشتغال و درآمد و رفاه برای اهالی ِ این کشور شود و نمی شود بدشان نمی آید که مشکلات ِ خود به وجود آورده شان به گردن ِ سرمایه داری جهانی انداخته شود. خدمتی که طیف ِ متنوع ِ فرقه های توده ایستی با اختراع ِ دشمن ِ فرضی و خیالی ِ برونمرزی شبانه روز به رژیم ِ دزدان و راهزنان ِ مسلح ِ حاکم بر ایران می کنند. با این نگرش و رویکرد، اپوزیسیون ِ اراده گرای انحصارطلب و تمامییت خواه باید بداند امروزه و در اکنون ِ تاریخی، هم سمت گیری ِ جنبش و خیزش ِ اعتراضی- خیابانی ِ قدرت مند ِ مای متحدالهدف علیه ِ استبداد ِ ولایتی خلافتی ِ یکه تاز در عرصه ی قدرت است، و هم سویه ی دیگر ِ خیزش خطاب به آنانی است که نمی خواهند ازگذشته ی نه چندان دور درس گرفته و همراه و همسوی جامعه ی دموکراسی خواه شوند.
نتیجه گیری: با سرنگونی ِ استبداد ِ حاکم و دموکراتیزه شدن ِ مناسبات ِ سیاسی- اجتماعی، فراخوان ِ همه با هم و شعار ِ هرکس بامانیست بر ماست ِ کنونی بنابرشرایط ِ نوین خودبه خود لغو و هیچ شرط و الزامی جز خود ِ دموکراتیسم ِ حاکم بر سازوکارها و کردوکارهای اجتماعی سیاسی ِ قانون مند وجود نخواهد داشت. یعنی به عبارت ِ دیگر آنچه امروز و درشرایط ِ استبدادی پیش شرط و پیش نیاز ِ اتحاد ِ عمل برای تحقق ِ دموکراسی است، با دموکراتیزه شدن ِ جامعه خودبه خود لغووتلاش برای الغای مالکییت ِ خصوصی و برقراری ِ مالکییت ِ اجتماعی بر وسایل ِ تولید جایگرین ِ این وحدت ِ موقت خواهدشد. جایگزینی که یقینن و تاریخن نام و عنوانی جزسوسیالیسم به مثابه ِ پیش درآمد ِ کمونیسم نخواهد داشت.