آسو سهامی: اعتصاب عمومی یا اعتراض عمومی؟

بی شک جواب از دید من نخیر است. اتفاقا اعتصاب عمومی در شرایط مشخص به غیر از اکنون می تواند یکی از کاراترین و مؤثرترین شکل مبارزاتی باشد، حال این اعتصاب کارگری و در یک محیط کار باشد یا عمومی (شاید تجربه کوچ تاریخی مریوان نمونه بارزی در این رابطه باشد).
اگر بخواهیم در مورد اوضاع کنونی کردستان صحبت کنیم، همه ما شاهد هستیم که شهر های سقز و سنندج و همچنین هفته گذشته شهر مریوان شاهد خروش توده ای انسانهای آزادیخواه و برابری طلب خشمگینی بود که برای دفاع از آزادی، کرامت انسانی و برابری به میدان آمده بودند و اتفاقا به دلیل همین اعتراض عمومی، اتوماتیکاً همه جا تعطیل و در اعتصاب عمومی بود، دکان و بازار بسته بود، شهر سقز روز جمعه 26 شهریور در تعطیلی کامل بود، امروز هم به شکل دیگری این تعطیلی و اعتصاب ادامه دارد. اما این اعتصاب باعث نشد که مردم در خانه هایشان بنشینند و تنها نظاره گر باشند، بلکه بر عکس این اعتراض عمومی توده های زحمتکش بود که در پیوندی سراسری با دیگر نقاط ایران میدان دار و اعتصاب عمومی را هم به دنبال خود آورد و توازن قوا را به نفع خود رقم زد. ترس و دلهره رژیم که پشت تفنگ نیروهای سرکوب قایم شده بودند این واقعیت را اثبات می کند.
بنابراین در صورت وجود یک اعتراض عمومی، خود به خود اعتصاب عمومی شکل می گیرد و در این صورت هیچ کس نمی تواند مخالف باشد. اما فراخوان در خانه ماندن و نافرمانی مدنی و روزه سکوت گرفتن عملا آب به آسیاب دشمن ریختن است و خشم و نفرت مردم را از حاکمیت را کنترل و از میدان دور خواهد کرد و رژیم هم با خیال راحت تجدید قوا می کند.
لذا اگر به سوالات بالا برگردم باید گفت که در واقع شرایط عمومی جامعه باید تعیین کننده نوع تاکتیکی باشد که اتخاذ می شود. امروزه که خشم عمومی سرتاسر امروز ایران و بویژه کردستان را فرا گرفته و در میدان است و دشمن را به عقب نشینی وا داشته است، تاکتیک اعتصاب عمومی که خشم عمومی را از آنها سلب و دعوت به حبس خانگی و "نافرمانی مدنی" می کند، نمی تواند تاکیتک بجا و مناسبی باشد. تا اینجای کار این سیاست یک سیاست شکست طلبانه است.
اما هدف از اعتصاب عمومی احزاب ناسیونالیست و راست در این شرایط چه می تواند باشد؟
در جواب باید گفت این احزاب حق دارند که برای رسیدن به سیاستهای خودشان، تاکتیک اعتصاب عمومی را فراخوان دهند و حق دارند برای آن تبلیغ کنند، ما هم به کسی نگفته ایم که اعتصاب بکنند یا نکنند اما ما نیز حق داریم که تاکتیک اعتصاب عمومی را در این شرایط نقد کنیم، اشتباهات و ضررهای آنرا به مردم گوشزد کنیم، این احزاب نیز آزادند در نقد ما بنویسند و بگویند.
به قول رفیق مظفر محمدی "جریانات سیاسی و اجتماعی که قانون جنگ را نمی شناسند، در انتخاب تاکتیک هایش دچار خطای فاحش و کشنده ای می شوند." فراخوان اعتصاب عمومی از طرف احزاب ناسیونالیست کورد " به نام دفاع از حقوق زن" نه از سر صداقت بلکه ریاکاری محض است، به کارنامه این احزاب نگاهی کوتاهی بیاندازید تا ببنید در تاریخ سنت، سیاست و فرهنگ احزاب قوم پرست و جنبش کوردایتی، تقویت و اشاعه ی مردسالاری و ناموس پرستی و قتل ناموسی را به کرّار ببنید. از اینها گذشته این احزاب وقتی پیوند سراسری مبارزاتی مردم کردستان را با دیگر جنبشهای اعتراضی در ایران می بینند، برای جدا کردن آن به آن رنگ قوم پرستی می زنند و سعی در جدا کردن آن از مبارزات سایر نقاط ایران را دارند، نکته دیگر اینکه این احزاب از بالا و به عنوان از ما بهتران برای مردم تصمیم می گیرند که چه چیز خوب است و چه چیز بد؟ ترس اینها همانند رژیم از در میدان ماندن توده ها و دخالت مردم در سرنوشت خود است.
فرمان اعتصاب عمومی در شرایط امروز کردستان، رنگ قومی و ناسیونالیست زدن به آن برای تقویت جنبش کردایتی و صرفاً ازسرِ فرصت طلبی و مصادره مابه ازاء مبارزات جاری مردم است تا از آن به عنوان پوانی به نفع خود در مذاکرات پس پرده با رژیم از آن استفاده کنند. اعتصاب عمومی این احزاب در تضاد با اعتراض عمومی و برای تنزل دادن آن و فرونشاندن خشم عمومیست.
ما مخالف اعتصاب عمومی نیستیم، اما این اعتراض عمومیست که باید اعتصاب عمومی را شکل دهد. نه مردم را به پستوی خانه فرستادن. بدون اعتراض عمومی ما پیروزی ای به دست نخواهیم آورد وسنگری را تسخیر نخواهیم کرد.
برای رسیدن به این پیروزی ، حضور توده های جان به لب رسیده سرتاسر ایران و تشکیل اجتماعات بزرگ مردم در میادین و خیابان ها تعیین کننده است.

27 شهریور 1401