خدامراد فولادی: محسن حکیمی و سنگ ِ بزرگ ترازتوان اش

ونیز پیوند ِ ارگانیک اش بادیگر اندام ها واندامواره های موجود ِزنده ای به نام ِانسان و به ویژه مرکز ِ تجمع ِ داده های حواس ِ پنجگانه و ایجاد ِآگاهی از واشراف بر جهان ِخارج و مستقل از ذهن ، و درنتیجه ایجاد ِ درک ِ مادی از واقعییت و چیستی ِ جهان در کلییت و جزئییت ِ آن است نمی داند و آن را فقط یک اندام مانند ِ دیگر اندام ها که کارکرد و وظیفه اش در تاریخ تنها در تقابل با دست ودر خدمت ِ تولید، و از این رو اندامی صرفن سلطه گر بر دست ها و نهایتن اخلال کننده درتولید ِمادی می پندارد.ازهمین روست که معتقد است بعداز تقسیم ِ کار ِ تولیدی اجتماعی ِ انسان ها یا جدایی ِ تولید ِ فکری از تولید ِ مادی بود که سلطه ی دست بر کار تبدیل به سلطه ی مغز بر کار گردید و تاسف می خورد که همین تبدیل وتبدل بود که ایجاد ِ بینش ِ فلسفی ِ ماتریالیستی و ایده آلیستی ِ اخلال کننده در کار نمود، چراکه تا پیش از آن جدایی ِ اندیشه از ماده در فعالییت ِ تولیدی ِ انسان وجود نداشت تا تقدم ِ یکی بر دیگری برای اش مطرح شود. حکیمی در این درک و برداشت از پدیده ها نه نظر و ایده ی انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز و اندیشه مند ِ تاریخی بلکه نظر ِ محدود بین و محدود شناخت ِ خودش را بیان و در مقابل ِ آن قرار داده است که البته برداشتی از ندانمگرایی ِ ایده آلیست های ناشناخت گرای فاقد ِ عقلانییت ِ علمی است. به همین دلیل و با چنین درک و برداشت ِ ندانمگرایانه ی بی اعتقاد به شناخت ِ علمی عقلانی یا ماتریالیستی دیالکتیکی است که انسان را موجودی طبیعی و تاریخی و تکامل یافته از میمون درنتیجه ی ابزار سازی ِ هدف مند و نقشه مند، یعنی انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز در نظر نمی گیرد. انسانی که از همان لحظه ی تاریخی ِ گذار ِ تکاملی اش تا به امروز بدون ِ وقفه هم تولید ِ مادی می کند و هم تولید ِ فکری. - کارورز ِ اندیشه ورز یعنی همین توامان بودن و جدایی ناپذیر بودن ِ کار ِ مادی و کار ِ فکری جناب ِفیلسوف!( ما این وحدت ِ اندامواره ای- تاریخی ِ مغز با دیگراندام ها را اگرنه اندیشه ورزانه اما شعور مندانه و هوشمندانه درتمام ِ جانداران ِ شکارگر ِ غیر ِ انسان نیز مشاهده می کنیم ، هنگامی که با شناخت ازمحدوده ی قلمروی زیست ِ طبیعی و نوعی ِ خویش برای دست یابی به شکار، به یاری ِ تجربه ی ثبت وضبط شده در مغز- موسوم به حافظه- به طور ِ نقشه مند در محدوده ی عمل به هدف ِ مشخص شده ی در دیدرس و دست رس حمله می کنند وشکاررا در تنگنای دو گزینه ی یا مرگ یا فراروتلاش برای زنده ماندن گیرمی آورندوتصاحب می کنند.همچنان که جاندار ِمقابل نیزبه یاری ِ تجربه ی ثبت شده درمغز و شناخت از محدوده ی قلمروی زیست ِطبیعی ونوعی اش به دنبال ِ راه ِ نجات ِ خود بر می آید.).
بنابراین، می بینیم که برخلاف ِادعای حکیمی فعالیت ِ حیاتی ِانسان برای بقای خود از همان آغاز ِ انسان شدن اش، تولید ِ مادی و فکری به طور ِ همزمان و بدون ِ وقفه بوده است. تقدم ِ ماده برفکروایده هم بر خلاف ِتصور ِ حکیمی نه در پیشنی یا پسینی ِ تولید ِ مادی و یا تولید ِ فکری، بلکه خود ِ تقدم ِهستی ِ مادی و طبیعی ِ انسان بر تفکر و اندیشه ورزی ِ برآمده از کارورزی ِ اوست. تقسیم ِ کارهم ادامه ی همین روند ِ تکاملی ِ متضمن ِ تقدم ِ ماده بر ذهن است در اشکال ِ پیچیده تر. این اشکال ِ پیچیده تر است که در شکل ِ ناشناخت گرایی وندانمگرایی ِایده آلیستی، و شناخت ِ علمی عقلانی یا ماتریالیستی دیالکتیکی، یا به بیان ِ دیگر: دوبرداشت ِمتفاوت و متضاد ِفعالانه و منفعلانه ی ماتریالیستی و ایده آلیستی از جهان، طبیعت و جامعه ی انسانی که عبارت اند از: برداشت ِ ماتریالیستی دیالکتیکی ِ شناخت شناسانه ی راه گشا به تغییر ِ فعالانه ی جهان و جامعه در یک سو، و برداشت ِ منفعلانه ی ایده آلیستی ِ ندانمگرایانه ی معطوف به نیروهای غیبی ِ ماورای طبیعت و مافوق ِ انسان درسوی دیگر شده است.
ماتریالیسم ِتاریخی به ما می آموزدکه: تولید ِ فکری ِ ساده و ابتدایی در تکامل اش – که تابع ِ تکامل ِ تولید ِ مادی است- به تولید ِ فکری ِ پیچیده تبدیل می گردد که« تئوری» یا نظریه پردازی است. نظریه پردازی نیز یا ترکیبی از نظریه های علمی اثباتی ِ استناد کننده و اتکا کننده به قوانین ِ عام و خاص ِ حاکم بر پدیده های متنوع ِ مادی- طبیعی و جمع بست آن با عقلانییت ِ فلسفی است که فلسفه ی علمی یا ماتریالیسم ِ دیالکتیک وتاریخی است، و یا صرفن عقلانییت ِ کشف و شهودی ِ غیر ِ علمی و به اصطلاح الهام شده از نیروهای غیبی به خود- یا اگو- ی مدعی ِ « علم ِ لدنی ِ خدادادی ِ نهادینه شده در ذات ِ آدمیزاد» است که همان ایده آلیسم ِ مذهبی یا فلسفی است.
تمام ِ این فرایندها محصول ِ تکامل و تکامل نتیجه ی دیالکتیک ِ حاکم بر طبیعت وهستی ِ اجتماعی ِ انسان است. یعنی دقیقن همان واقعییتی که حکیمی نه از آن شناخت ونه به دلیل ِ تعصب ِ ایدئولوژیک اش به ایده ی مقدم بر ماده که شکل ِ پنهان ِ تقدم ِ خدا برطبیعت و انسان است به آن اعتقاد دارد. به همین دلیل هم هست که هرچه برای اش استدلال ِ علمی و عقلانی ِ اثبات شده یا اثبات شونده در پراتیک ِ تاریخی ِ اجتماعی ِ دراززمان ِ انسان بیاوری باز هم مصرانه و متعصبانه روی اعتقادات ِ متکی بر « هیچ» ِ جزم اندیشانه ی فاقد ِ اعتبار ِ اثباتی- ایجابی ِ تاریخی ِ خود ایستاده وحاضر به ترک این اعتقادات وپذیرش ِ تئوری های علمی فلسفی نیست. درواقع مخاطب ِمن دراین بحث های مشخص نه فقط ایشان ِ تکیه داده بر « هیچ » ِ اعتقادی- فلسفی، بلکه خواننده گانی هستند که در این حاکمییت ِ دینی مذهبی علاقه مند به فهم وشناخت ِ واقعی یعنی علمی عقلانی از جهان و جامعه ی خویش هستند، و گرنه آموزش ها غیر ِ علمی و ایده آلیستی شب و روز از رسانه های دیداری شنیداری ِ رژیم ِ حاکم پخش می گردد. آموزش هایی که بدون ِ استثنا علیه ماتریالیسم ِ دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی و ترویج کننده ی خرافه های دینی اند.
این رشته بحث ها درعین ِ حال به ضرورت ِ شرایط ِ سیاسی ایدئولوژیک ِ حاکم بر این جامعه، همچنان که بارها تذکر داده ام واکنشی است منطقی در پاسخ به بدآموزی های ادامه دار و هدف مند ِ ایده آلیستی مکتبی ِ محسن ِ حکیمی که به دلیل ِ همان شرایط ِ خارج از اقتضای جامعه و اصرار ِ حکیمی بر دادن ِ آگاهی های دروغین به این جامعه و کارگران ادامه خواهد داشت.
در ضمن لازم به گفتن است که یکی دوسایت با ادعای مارکسیست بودن و آزاداندیشی که ردیه نویسی های حکیمی بر فلسفه ی علمی را که در ایران هم چاپ و منتشر شده اند مجددن باز نشر کرده اما ازدرج ِپاسخ های من به ایشان خودداری وبااین عمل ضدییت ِخودرابا فلسفه ی ماتریالیستی دیالکتیکی نشان می دهند. ادامه دارد