بنا به گزارشات رسانه ای در الجزیره، بی بی سی و فارس، به نقل از کمال خرازی آمده که «برکسی پوشیده نیست که ما توانایی فنی ساخت بمب هسته‌ای را داریم اما تصمیم به انجام چنین کاری نداریم. فقط در عرض چند روز غنی‌سازی اورانیوم را از ۲۰ درصد به ۶۰ درصد رساندیم و به راحتی می‌توانیم آن را تا ۹۰ درصد برسانیم.»آیا این جملات نوعی فرار به جلو، و برای امپاس کردن موافقت های چند روز اخیر اسرائیل با آمریکا، بیانیه قدس و موضع مشترک که «اسرائیل باید برتری نظامی در منطقه داشته باشد»، است، و از داشتن «توانایی فنی» تا رسیدن به «پایان خط تولید بمب اتمی» مسیری پیچیده و غیر ممکن برای نظام اسلامی است، سوالی است که می بایست صاحب نظران تولید بمب اتمی پاسخ دهند، اما چند موضعگیری در چند روز اخیر قابل تأمل است.
واقعیت اینست که خرازی در این مورد بخصوص، چندان پر بیراه حرف نزده است. شاید سفر بایدن به غرب آسیا را هم می بایست در همین چاچوب بررسی کرد، و یا تلطیف سخنان وزیر خارجه عربستان که «دست کشورش به سوی ایران برای دستیابی به روابط طبیعی دراز است»، و اینکه بن سلمان ایران را به «همکاری با کشورهای منطقه دعوت می کند»، و امارات «بعد از هفت سال تصمیم گرفته بار دیگر سطح روابط خود با ایران را در عرصه سیاسی»، در سطح سفیر،گسترش دهد، و مصر و اردن هم برای ورود به ایجاد روابط سیاسی با ایران گام برداشته اند، و نخست وزیر اردن، می‌گوید که کشورش «هرگز ایران را به عنوان عامل تهدید برای امنیت ملی اردن تلقی نکرده است». و همزمان، وزیر خارجه عربستان با اشاره به نشست جده، می گوید «اصلا چیزی به نام ناتوی عربی مطرح نشد و اصولا نمی‌داند این اصطلاح از کجا آمد، چنین مسئله‌ای هرگز در نشست مطرح هم نشد» و خیز برای تشکیل ناتو عربی را تکذیب می کند، و «درخواست کُردهای همپیمان آمریکا از ایران برای جلوگیری از حمله ترکیه»، نشان از تحولات دیپلماتیک و تغییرات ژئوپلیتیک دارد، خرازی هم به نوبه خود، با نام بردن چند کشور مطرح، طرح ناتو در غرب آسیا را با چند تغییراینچنین تعریف می کند «تنها راه‌حل بحران‌های منطقه، تشکیل یک مجمع گفت‌وگوی منطقه‌ای برای حل اختلافات سیاسی و امنیتی است. قطر پیشنهادهای مهمی در خصوص گفت‌وگوی منطقه‌ای ارائه کرده و ما آمادگی کامل خود را برای این موضوع اعلام کرده‌ایم. به آغاز یک گفت‌وگوی منطقه‌ای با حضور کشورهای مهم مانند سعودی، ترکیه، مصر، قطر و غیره فرامی‌خوانیم».
آیا شاخه زیتون پس از چند دهه خاک خوردن در غرب آسیا، می خواهد حرف جدیدی بزند، و یا این شاخه زیتون دست ساز، به همان نسبت که قطعنامه 598 جمهوری اسلامی توانست امام را به غلط کردن بیندازد، نشانی از ضعف جمهوری اسلامی، و راه برونرفت آبرومندانه برای رهبر مسلمین از فروپاشی نظام است؟ شاید هم «ارباب بی مروت» در سفر اخیرخود، می خواهد از پیشروی چین و روسیه در غرب آسیا جلوگیری کرده، و به زیاده خواهی های جمهوری اسلامی تن داده است. بدون شک، این سوالات تا پایان 1404 بی پاسخ نمی مانند.
علی ناظر
26 تیر 1401
17 ژوئیه 2022