چهل وسه سال

تجدد و تمدن ِ این دوران ِ تاریخی هستند در زمره ی حرام ها وطرفداران ومطالبه کننده گان شان تحت ِ پیگردومجازات ِ قاضیان ِشرع یعنی حاکمان ِ کنونی قرار گیرند.( استبداد ِ دینی مذهبی یعنی همین که یک عده روحانی ِ از قعر ِ تاریخ برآمده ی به قدرت رسیده ی مسلح به سلاح ِ اعتقادی و سلاح ِ آتشین ِ پادگانی برای میلیون ها انسان تعیین ِ تکلیف کنند که چه بخورند، چه نخورند، چه ببینند، چه نبینند، چه بشنوند،چه نشنوند، ازچه لذت ببرند، از چه نبرند).
سینما و موسیقی ودیگر هنرها مانند ِ رقص و تندیس سازی و نقاشی از نخستین قربانیان ِ حرام شمردن ها بودند که از همان ابتدای « امارت ِ اسلامی» ِ ملاها در رادیو و تلویزیون ِ به تصرف ِ روحانییت درآمده ممنوع و حذف شدند. حتا نشان دادن ِ ابزار ِ موسیقی در تلویزیون حرام و قدغن شد.
از نگاه ِ شریعت مدارانه ی ملاها موسیقی که شامل ِ آلات ِ موسیقی و شعروترانه و صدای زنان می شود ابزار ِ طرب و لهوولعب وتحریک کننده ی شهوت ِ مردان(رجال) اند. در این معنا، ویولون، ویولونسل، تار، سه تار، پیانو، عود و تنبک ابزار ِ لهو ولعب و نواهای شان تحریک کننده ی شهوت ِ رجل ِ روحانی است! همچنان که خواننده ی زن نیز به همین مصداق و قیاس ابزار ِ لهو و لعب و آوازش تحریک کننده ی پایین تنه ی روحانیون است. اما، پرسش ِ مشخص این است: آیا ویولون و دیگر ابزار ِ موسیقی ونواها ی شان که ازطریق ِ ارتعاش های صوتی پخش و به گوش می رسند- و نه به آلت ِ تناسلی!- واقعن تحریک کننده ی شهوت اند؟ به عنوان ِ مصداق ِ مشخص: آیا سمفونی ِ 9 و5 بتهوون ایجادکننده و محرک ِ شهوت اند یا به وجود آورنده ی لذت ِ زیبا یی شناسانه یعنی عالی ترین لذت فکری- روانی ِ انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز؟ آیا آواز خوانی ِ مرضیه و دلکش و پری زنگنه وسیمابیناو..که ازحنجره بیرون می آید و نه از جای دیگر تحریک کننده ی شهوت است، یا فقط کسانی که تنها به پایین تنه و ارضای آن فکر می کنند و زن را عمومن و خواننده ی زن را خصوصن وسیله ی ِهوسبازی و شهوت رانی می دانند چنین درک و تصوری از موسیقی و صدای زنان دارند؟( درک ِ موسیقی یعنی این که: سلول های شنوایی نواهای موسیقی را به مغز انتقال داده و درآنجا، مغز بسته به اینکه با آموزه های تئوریک آموزش دیده و تربیت شده باشد یانباشد به تجزیه و تحلیل ِ نواها پرداخته و از آنها درک ِ زیبایی شناسانه، یا مانند ِ شما برداشت ِلومپنانه وشهوت انگیز نماید.). جناب ِ ملا! شاید شعر- ترانه ای که با صدای زن می شنوید برای شما «وصف العیش نصف العیش» و دست مایه ی استمناء در خلوت ِ به قول ِ حافظ «آن کار ِ دیگر» تان باشد، اما برای انسان های فرهیخته و شناختمند آفریننده ی لذت ِزیبایی شناسانه ی دیداری شنیداری از تلفیق ِ دوهنر ِ ارزشمند ِ شعر و موسیقی است. واقعییت این است که امثال ِ شما با هرچه نشانه ی تمدن و تجدد و انسانییت ِ مدرن دارد سر ِ ناسازگاری و مخالفت دارید و به آن انگ ِ ابزار ِ لهو و لعب و محرک ِ شهوت می چسبانید و نسبت ِ ناروا که شایسته ی خودتان است می دهید. در حالی که توضیح المسائل های خودتان پراست از زشت ترین توصیف های شهوانی از آلت ِ دختربچه ها و «دبر» ِ پسربچه ها.
جناب ِ ملا! شما با سینما و اتفاقن سینمای خوب و متفکرانه و آموزنده به بهانه ی مبتذل بودن مخالفید ( حتا معنی ِ ابتذال را نمی دانید،چراکه اگر می دانستید اینهمه ایده های مبتذل و چندش آور در توضیح المسائل های تان مطرح نمی کردید). آیا در تمام ِ طول ِ عمرتان یک فیلم ِ سینمایی دیده اید که درباره اش فکر کنید ونظر بدهید و دلیل بیاورید که چرا بد و مبتذل است و فیلم ِ خوب و قابل ِ تحسینی که دیده اید چگونه فیلمی است؟
در رژیم ِ گذشته هیچیک از شماها نه به سینما می رفتید و نه تلویزیون تماشا می کردید. چرا؟ کدام فیلم سینمایی را دیده بودید که نشان ازابتذال و لهو و لعب داشت؟ سینمای جان فورد( خوشه های خشم، مردی که لیبرتی والانس را کشت، و...) را هرگز دیده اید و از داستان و کارگردانی و بازی های هنرمندانه ی هنرپیشه گان ِ این فیلم ها لذت برده اید؟ کجای این فیلم ها مبتذل و تحریک کننده ی شهوت ِ شما بود؟ نام ِ سام پکین پا را در عمر ِ صد واندی ساله ی بی هوده سپری شده تان هیچ شنیده و فیلم های اش( این گروه ِ خشن، سگ های پوشالی، و...) دیدید و به ارزشیابی شان از منظر ِ هنرشناختی و زیباشناختی و جامعه شناختی نشستید؟ آیا فیلم ِ زنده باد زاپاتای الیاکازان با بازیگری هنرمندانه ی مارلون براندو و آنتونی کویین و جین پیترز و دیگر زنان و مردان ِ هنرمندش را دیده اید؟ کدام صحنه اش شهوت تان را تحریک کرد که حکم به ابتذال اش می دهید؟ می توانم ده ها شاهکار ِ سینمایی نام ببرم که نه هرگز نام شان را در مکتب ِ حوزوی تان شنیده یا خوانده اید و یا مهم ترازآن قادر به برقراری ِ ارتباط ِ مفهوم شناختی و زیبایی شناختی با آنها هستید. یعنی به عبارت ِ دیگر، ملاک ِ قضاوت تان در باره ی سینما و هنرهای زیبا نادانی و فقدان ِ درک و فهم ِ زیبا شاسانه است و نه درک علمی عقلانی- که ندارید-.
آیا شده یکبار به تماشای کمدی- طنزهای چارلی چاپلین، باسترکیتون،هارولدلوید بنشینید و از ته ِ دل بخندید؟ اصلن مفهوم ِ علمی- اجتماعی ِ طنز و زیبایی شناسی ِ نهفته در خنده و خندیدن را می دانید و در زندگی ِ صد و چندساله ی بیهوده سپری شده تان چند بار از ته ِ دل خندیده اید؟( عمرن اگر معنی ِ طنز ِ انسان دوستانه و خندیدن از ته ِ دل به ریش ِ دشمنان ِ بشرییت را که شامل ِ خودتان هم می شود بدانید!).
آیا می دانید موسیقی ِ شاد دررشد ِ گیاهان تاثیر دارد و حتا حیوان ها هم ازشنیدن ِ موسیقی در حد ِ شعور و درک ِ حیوانی شان لذت می برند؟ چرا شما لذت نمی برید؟ می دانم نه می دانید سمفونی چیست و نه ازآن لذت می برید،اما آیاهیچ به آوازهای عبدالوهاب شهیدی و محمدرضا شجریان و خواننده گان زن ِ برنامه های گل ها و حتا خواننده گان زن ِ رادیو تلویزیون گوش داده و از این صدا- موسیقی های شاد یا غم انگیز احساس ِ شادی یا غم کرده اید؟ می دانم هرگز! چون میان ِ شما و هنر به طور ِ عام دیواری به قطر ِ چندین دوران ِ تاریخی کشیده شده که مانع ِ لذت بردن تان از هنر به مثابه ِ معیار ِ زیبایی شناسی که شامل ِ زیبایی ِ صوری و خلق و خوی انسانی هم می شود گردیده است.
با چنین اوصافی، مشکل ِ ایرانی ها با شما تنها استبداد ِ سیاسی ِ ولایتی خلافتی تان نیست، بلکه همین فقدان ِ درک ِ زیبایی شناختی ِ گره خورده به حکومت ِ نابه هنگام تان هم هست که به پشتیبانی ِ سلاح ِ فتوا و چوب و چماق ِ مقلدان و ممییزی ها به میلیون ها انسان تحمیل نموده اید. شما، که در تمام ِعمر ِ چندصدساله ی وجودی تان درتاریخ، و چهل و سه ساله ی« امارت ِ»تان در ایران همه ی زیبایی ها را زشت و حرام، و همه ی زشتی ها را زیبا و حلال جلوه گر ساخته اید.