هر کسی، حال فرق نمیکند چه کسی، خبر نقشه آدم ربایی جمهوری اسلامی را شنیده است، اما خودش را به کوچه علی چپ زده، دستور آشپزی میگذارد، جوک تعریف میکند ولی علیه آدم ربایی چیزی نمی گوید. هر کسی که مدل پفیوز بازی اصغر فرهادی را با عشوه « من سیاسی نیستم» غنی سازی کرده، همیشه سیاسی بوده و هست، فقط وقتی پای منفعت خودش در کار باشد یا ماله کشی به حکومت، یکهو غیر سیاسی شده تا علیه نظام جمهوری اسلامی حرف نزند و علیه آدم ربایی موضع نگیرد.
هر کسی که بهانه جور کرده که چون با مسیح علینژاد مخالف است یا با همسر او زاویه دارد، برای اینکه صریح نگوید با نظام ترور و جنایت مخالف نیست و با این نظام زاویه ندارد، بل در یک خط موازی با حکومت در شبکه های اجتماعی حرکت میکند. هر کسی که فکر میکند بقیه متوجه نمیشوند که ایشان هم خودش یک نیلوفر بهادری پنهان تشریف دارد. خلاصه من حیث المجموع و کلهم همه اینها به یک کوچه بن بست می رسند. هر کسی آدم ربایی و ترور این حکومت را محکوم نکرد، خواسته یا ناخواسته در جهت منفعت نظام حرکت میکند. عده ای آگاهانه بسیج شدند که نگذارند صدای متحد اپوزیسیون در محکومیت آدم ربایی بلند بشود. عده ای هم ناخواسته چون در عالم هپروت سیر میکنند به این گروه سرویس میدهند. اما در نهایت بی رودربایستی همه به یکجا می رسند.
ترور و تهدید و آدم ربایی باید محکوم شود. اما و اگر هم ندارد. این بازیها از کجا آمده که نه ! من محکوم نمیکنم، چون مخالف سیاسی نظرات ایشان هستم. اولن که فقط مسیح علینژاد نبوده، نقشه ربودن چهار نفر در کانادا و امریکا و انگلیس بوده است که مسیح علینژاد یکی از آنهاست. دومن از کی تا به حال ما برای محکوم کردن خشونت جمهوری اسلامی رفتیم سراغ رنگ مو و خلق و خو و عقاید قربانی این خشونت؟ این سنت جدید است. این سنت را جمهوری اسلامی رسم کرده تا خودش را در ببرد. ما که چهل سال است با این نظام میجنگیم هیچوقت سوال نکردیم فرخزاد چه خط سیاسی داشت؟ کاظم رجوی چرا مجاهد بود؟ بختیار دوستدار شاه بود! ما ترور قاسملو را که حتی پای میز مذاکره با این حکومت رفته بود محکوم کردیم. همان موقع که خیلی ها میگفتند روح الله زم از خودشان هست، ما ربودن او را و توطئه علیه او را محکوم کردیم. ما هیچ وقت، حتی یک لحظه در محکوم کردن جمهوری اسلامی تردید نکردیم. خشونت را و ترور را و نظام جمهوری اسلامی را محکوم کردیم. دقیقن با همین استایل جنبش علیه اعدام راه انداختیم. وقتی اولین اعدام را محکوم کردیم، همین طرفداران جمهوری اسلامی که لباس اصلاحات پوشیده بودند یا چپ هپروت تشریف داشتند به ما بهتان زدند که داریم از جنایتکاری که بچه ای را کشته دفاع میکنیم. در حالیکه ما اعدام این شخص را محکوم میکردیم. میگفتیم با قتل و اعدام یک جنایتکار چرخه خشونت تداوم می یابد. در ثانی کسانی که اعدام میکنند خودشان متهم ردیف اول هستند. گفتیم، نوشتیم و تثبیت کردیم که اعدام قتل عمد دولتی است. باید جمهوری اسلامی محکوم شود.
آدم ربایی، توطئه علیه مخالفین نظام. ترور و خشونت علیه اپوزیسیون محکوم است. روح الله زم باشد محکوم است. مسیح علینژاد باشد محکوم است. هر کسی با هر عقیده ایی باید آزاد باشد علیه جمهوری اسلامی فعالیت کند. این مدافعین جمهوری اسلامی و مزدورانش در خارج هستند که باید ممنوع شوند. باید دستگیر، اخراج و لغو تابعیت شوند.
بهانه بی بهانه! نقشه آدم ربایی جمهوری اسلامی باید محکوم شود. هر کسی بهانه آورد، ریگی در کفشش هست. در بهترین حالت با یک ابله سیاسی طرفیم. ما با خشونت این نظام شوخی نداریم.