مرد سالاری، زخم پنهان بر پیکر زنان

در چنین سرزمینی، زن از لحظه تولد با دیوار روبه‌روست: دیوار قانون، دیوار سنت، دیوار قضاوت، دیوار سکوت! زهرا فقط یک قربانی نیست، او نمادی از هزاران زنی است که در سکوت قربانی می‌شوند و قاتلان‌شان با خیال آسوده در پناه قانون قدم می‌زنند. قانون، قاضی، و حکومت همگی دست به دست هم داده‌اند تا این چرخه ادامه یابد.

در سرزمینی که مرد قانونا ״مالک״ زن است، در جایی که قانون ״حق تنبیه״ و ״حق قتل ناموسی״ را به رسمیت می‌شناسد،

قتل زن، یک حادثه شخصی نیست. یک جنایت سیستماتیک است! ما سال‌هاست شاهد تکرار این تراژدی هستیم:

زنانی که با نام ״ناموس״ قربانی می‌شوند، دخترانی که در خانه پدرشان محو می‌شوند، و مادرانی که با ترس از آینده‌ی دخترانشان زندگی می‌کنند. اما دردناک‌تر از مرگ، عادت کردن است.عادت کردن به شنیدن خبر قتل زنان،عادت کردن به دیدن بی‌عدالتی، و عادت کردن به سکوت.

جمهوری اسلامی با چهل‌ وچند سال سیاست زن‌ستیز، تلاش دارد زندگی زنان را به کنترل خود در آورد، با توسل به قانون‌هایی که زن را نصف انسان می‌شمارند و دادگاه‌هایی که خون زن را ارزان‌تر از خون مرد می‌فروشند!

تا وقتی این نظام ضدزن پابرجاست،هیچ خانه‌ای برای زن امن نیست، هیچ قانونی پناه نیست و هیچ قتلی ״تصادفی״ نیست و هیچ قاتلی به تنهایی مجرم نیست.

تا زمانی که این ساختار پوسیده و ناعادلانه فرو نریزد،خون زنان همچنان بر زمین خواهد ریخت.

اگر می‌خواهیم نقطه پایانی بر این چرخه بگذاریم، باید به ریشه برویم. به قانونی که زن را ملک مرد می‌بیند، به فرهنگی که خشونت را مردانگی می‌نامد، و به سیستمی که  ریختن خون زنان در قالب دین و غیرت  را مشروع جلوه می‌دهد! و تاریخ نشان داده است که در دل همین خاک، زنان بارها از دل ترس، فریاد ساخته‌اند.

همان زنانی که روزی با ترس از گشت ارشاد در کوچه‌ها قدم می‌زدند، روزی ایستادند، روسری از سر برداشتند، دنیا را لرزاندند وحکومتِ تا دندان مسلح را به زانو درآوردند. زن، آن‌قدر زخم دیده که ترس را جا پشت سر گذاشته است.

او از زیر روسری‌های سوخته، آفتاب را بیرون کشید.

با دستان خالی، دیوارها را لرزاند.

با نگاهی سرشار از خشم و حق طلبی،

رژیم تا دندان مسلح را، به زانو درآورد. 

زنان این سرزمین، 

با دستان خالی، اما با فدم های محکم،

پایان این شب را رقم خواهند زد.