پل نامرئی بین کنفرانس های مونیخ و اسلو

ویژگی این دو تا کنفرانس در این است که بر پیشانی آنها و شرکت کنندگان آن نوشته شده است "حامیان پرو پا قرص حمله اسرائیل به ایران". این جنگ به منظور تحقق اهداف مشترک یعنی رژیم چنج و یافتن "فرصتی طلایی" برای شرکت دادن آنها در اداره امور جامعه بود. جنگ ۱۲ روزه  این را برای آنها متحقق نکرد اما کل این اپوزیسیون را هم دگرگون کرد. اهداف اسرائیل و آمریکا در جنگ با ایران که از سالها قبل در اشکال تحریم اقتصادی و جنگ و گریز و ترور در جریان بود، به حمله گسترده هوایی و موشکی منجر شد که در ادامه قرار بود ایران در نقشه خاورمیانه جدید آمریکا و اسرائیل و در تقابل با قدرت های جهانی و در راس آنها چین، ابتدا ویران،  در هم کوبیده شده و مستاصل و سپس به وسیله گماشته هایشان اداره شود. قربانی این جنگ در درجه اول جنبش و مبارزات مردم در همه سطوح بوده است که از نظر آنها باید حاشیه ای و کنترل شود. اینها به آرزویشان نرسیدند. اما جایگاه نداشته شان در میان مردم هم زیر و رو شد؛ رضا پهلوی در دوره جنگ ۸ ساله ایران و عراق در موقعیت یک خلبان میهن پرست ظاهر شد و علیرغم اینکه شاه زاده بود اعلام آمادگی برای حضور در جبهه جنگ کرد. همین شخصیت با شروع جنگ اسرائیل و ایران در خدمت اسرائیل قرار گرفت بطوری که میهن پرستی اش را باد برد و هیچ راه دیگری غیر از تثبیت این موقعیت جدید با ریختن پر و بال های بیشتر نماند. اینکه فرق اسرائیل با عراق به عنوان دولت و کشورهای دیگری که بر علیه ایران در جنگ بوده و هستند چه میباشد، حکمت نوکرزاده ای خود رضا پهلوی و اسلافش را هم بیشتر نشان داد. این ها برای دریوزگی و نوکری بشر "آریایی و غربی" اراده ای ندارند در حالی که بر علیه "اعراب"، حاضر به فدا کردن جان در راه میهن هستند. گویا  آمریکا و اسرائیل قرار است میهنی را که در هم خواهند کوبید و مردمانش را به ذلالت و زبونی و استیصال میکشانند بعد با گماردن نوکرزاده ای مثل رضا پهلوی و شرکای در کنفرانسهای مختلف، آباد کنند!!

اینک و در دوره آتش بس و با طرح "صلح" ترامپ در مورد غزه و برای ادامه جنگ با ایران، این اپوزیسیون که هم از طرف اربابان و هم از سوی مردم پشم و ریشش ریخته شده بود، قرار است با این کنفرانس ها به بازی برگردد. جنب و جوش این اپوزیسیون در دوران آتش بس هم  قرار است تدارکی برای دوران های شدید تر جنگی، محاصره اقتصادی و تحمیل فلاکت و مستاصل کردن مردم باشد. این بار سمبه باید قوی تر و متحد انه تر شده و به همین منظور دیگر پل نامریی بین برگزار کنندگان کنفرانس مونیخ و اسلو هم، البته با حفظ موقعیت برای شاه زاده، باید برداشته شود. مهم نیست هر کدام از نیروها زیر عنوان حقوق بشر یا ملیت ها یا مردم، چپ یا راست و مشروطه، جمع شده باشند ،مهم توافق پایه ای همه آنها در حمایت از جنگ و مصائب آن و ایفای نقش ضد مردمی در رکاب اسرائیل و آمریکاست برای تغییر سران رژیم است.
اپوزیسیون طرفدار غرب و طرفدار و حامی جنگ و تحریم اقتصادی باز هم وارد یک آزمایش دشوارتری میشود که یک بار دیگر و شاید برای همیشه آنرا از نظر مردم و دولت های غربی و اسرائیل بی خاصیت تر بکند؛ چرا که اولا سرنگون کردن رژیم اسلامی کار مردمی است که این نوع اپوزیسیون را هم در دوران بسیار دشوار تجربه کردند و بیش از ۴۰ سال است خود را برای انداختن آن اماده میکنند تا بتوانند به آزادی و برابری و رفاه دست پیدا کنند و ثانیا جنگ یک بار دیگر مردم را در برابر رژیم عقب می نشاند و استیصال کنونی  و احتمال بیشتر سناریوی سیاه را بشدت افزایش خواهد داد.

وقتی پرده های عوامفریبی و منافع جزیی حاشیه ای میشوند  و موجودیت و تعهد به نقش اپوزیسیون بورژوایی مقرس میشود، مسایلی از جمله قالب کردن جریانات باند سیاهی و بی پرنسیبی همچون سازمان زحمتکشان ازطرف حمید تقوایی و ابراهیم علیزاده و جریاناتشان، خیلی عادی به نظر می‌رسد و این چنین جریان باند سیاهی  مدال مشروعیت سازمان سیاسی دریافت میکند. این پرده دیگری از رفتن این جریانات به عمق جنبش های ناسیونالیسم کرد و ناسیونالیسم ایرانی پرو غربی است. 
مردم و جنبش های مختلف اجتماعی باز هم در شرایط دشوار اقتصادی و انتخاب سیاسی بیشتر قرار گرفته اند. سایه جنگ و وجود اپوزیسیون بورژوایی بر دامنه استیصال و بی تفاوتی در ادامه مبارزه بر علیه جمهوری اسلامی  دامن می زند‌. در عین حال بسیار ضرروی است که در میان  بخش پیشرو و آگاه  طبقه کارگر، روشنفکران انقلابی و کمونیست ها، ماهیت همه بخش های مختلف اپوزیسیون بورژوایی بیشتر افشا شده و به تقویت صفوف مستقل و مبارزاتی در تقابل با همه دشمنان مردم اعم از آمریکا و اسرائیل تا جمهوری اسلامی، کمک جدی کند.