عبداله رضایی؛ فعال صنفی: هومو ساکرها، انسان هایی بودند در دوران رم باستان که قانون بر آنها اعمال “می شد” و “نمی شد”. قانون!! در خصوص آنها فرمان داده بود که آنها نمی توانند به عنوان “انسان مقدس” شناخته شوند. از سوی دیگر، قانون در مورد آنها فرمان داده بود: اگر کسی این افراد را بکشد قاتل نیست و به عنوان قاتل شناخته نمی شود!!!! فرایند “هومو ساکر” سازی در مقاطع مختلف تاریخ اجتماعی دهه های اخیر ایران، از جمله مباحثی است که ورود به آن، اصل فلسفه سیاسی قدرت حاکم را بازنمایی می کند! اگر نه، این همه وضعیت استثنائی نسازید.
این فرایند ماه هاست در مدارس کشور به صورت عریان و بدون پاسخگویی نهادهای قدرت و البته گاهی “ماست مالی” کردن آن توسط مسئولان بی درد ادامه پیدا کرده است.
قتل کارو پشابادی دانش‌آموز بی‌گناه این کشور بر عهده کیست؟
جلوگیری از حمله های مکرر شیمیایی به مدارس و احتمال مرگ دیگر دانش‌آموزان از مسئولیت حاکمیت نیست؟؟!!
فرزندان ما هر روز مرگ را تجربه می کنند و پدران و مادران، نا امید از برگشتن عزیزان خود از خانه دوم‌اند، و مجلس و دولت و
نهادهای امنیتی تمام دغدغه‌شان امر ایضایی حجاب!!! (جدایی تمام عیار دولت از ملت!)
افکار عمومی داخل که هیچ ارزشی ندارد جواب افکار عمومی جهانیان را چگونه می‌دهید؟؟ اصولا نگاهتان به انسان و “کودک” چه نگاهی است؟
اگر دانش‌آموزان و کودکان عزیزمان برای قدرت “هومو ساکر” نیست، در عمل نشان دهید. جلوی این رسوایی بی بدیل در تاریخ
جهان را بگیرید.
کلاس‌های درس تبدیل به “اتاق‌های گاز” شده اند. مجلس و دولت اندیشه نمی‌کنند؟
منبع: کانال تلگرامی شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان
اخبار روز سه شنبه, ۲۲ فروردین ۱۴۰۲
ساعت ۰:۴۶