چریک‌های فدایی خلق ایران: طبقه کارگر به دلیل نقش‌اش در تولید اجتماعی، دشمن اصلی سرمایه‌داران و سیستم سرمایه‌داری حاکم بر کشور می‌باشد. به همین دلیل جمهوری اسلامی به مثابه رژیم نماینده سرمایه‌داران داخلی و خارجی برای سرکوب مبارزات این طبقه و کنترل امنیتی محیط کار به هر وسیله‌ای متوسل شده و برای بازداشتن این طبقه از دست‌یابی به حقوق حقه خویش از دست زدن به وحشیانه‌ترین شیوه‌ها نیز دریغ نمی‌ورزد.
به همین دلیل در طول عمر ننگین این رژیم بارها شاهد اعمال ددمنشانه‌ای نظیر شلاق زدن کارگران بوده‌ایم آن‌هم به دلیل آن که خواستار حقوق اولیه خود و از جمله مزد بیشتر شده‌اند و یا هجوم نیروهای مسلح به تجمعات کارگران، اخراج کارگران و گاه اخراج‌های دسته جمعی آنان و همچنین بازداشت و زندانی کردن کارگران را شاهد بوده‌ایم.
تجارب تاریخی مبارزات کارگران نشان داده‌اند که راه رهایی طبقه کارگر از قید استثمار و سرکوب‌های دولت حامی سرمایه‌داران با متشکل شدن این طبقه در حزب سیاسی خود، حزبی که ایدئولوژی مارکسیسم-لنینیسم راهنمای آن می‌باشد، هموار می‌گردد. اما رژیم دیکتاتور جمهوری اسلامی امکان رشد و اعتلا به مبارزات اقتصادی کارگران نمی‌دهد و حتی از متشکل شدن کارگران در ارگان‌های صنفی خود نیز جلوگیری می‌کند. بنابراین دیکتاتوری حاکم مانع از متشکل شدن این طبقه در مسیری مسالمت آمیز برای تشکیل حزب سیاسی خود می‌باشد. در چنین اوضاعی عمده مبارزات کارگران روی مسائل اقتصادی آن‌هم برای تامین حداقل‌های زندگی متمرکز شده است و در این مسیر یکی از شیوه‌های سرکوب کارگران ما توسط رژیم ضد کارگری حاکم زندانی کردن کارگران مبارز می‌باشد. به عنوان مثال و برای یادآوری می‌توان از مورد برجسته هجوم نیروهای مزدور و مسلح رژیم به تجمع کارگران هفت تپه و فولاد اهواز و کارگران مبارز اراک و دستگیری و زندانی کردن آنها نام برد.
نیروهای امنیتی برای دستگیری کارگران مبارز و معترض شبانه به خانه آنها یورش می‌برند و با اعمال وحشیانه به دستگیری کارگران در مقابل چشم خانواده‌های‌شان می‌پردازند. بر این اساس زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی هیچ‌وقت از وجود کارگران مبارز خالی نبوده است.
هجوم به کسانی که تحت عنوان فعالین کارگری سعی در رساندن صدای اعتراض کارگران تحت استثمار شدید و ستم‌های ناگفته به گوش دیگران می‌باشند، یکی دیگر از اقدامان ضد کارگری رژیم حاکم می‌باشد. در این مورد آخرین خبرها به روزهای قبل از ۱۱ اردیبهشت، روز جهانی کارگر بر می‌گردد. درست به منظور جلوگیری از برگزاری چنین روزی به نام کارگر،نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی و در راس آنها وزارت جهنمی اطلاعات تهاجم سازمان یافته‌ای را به فعالین کارگری سازمان دادند. آنها با احضار و تهدید فعالین کارگری تلاش کردند مانع برگزاری جشن روز جهانی کارگر به طور مستقل و جدا از برنامه‌های جمهوری اسلامی گردند. اما علی‌رغم همه این ترفندها دست‌اندرکاران ضد کارگر رژیم قادر به جلوگیری از برگزاری مراسم روز کارگر نشدند و تجمعات کارگری به مناسبت ۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر در شهرهای مختلف در ابعاد و به اشکال گوناگون برگزار شد. این بار وزارت اطلاعات اقدام به احضار و بازداشت فعالین کارگری که در فعالیت برای برگزاری چنین تجمعاتی نقش داشتند، نمود.
بر اساس گزارشات منتشر شده وزارت اطلاعات بعد از ۱۱ اردیبهشت (روز جهانی کارگر) تعداد زیادی از فعالین کارگری که بدون اعتنا به تهدیدات وزارت اطلاعات در جهت شکل دادن این تجمعات اقدام کرده و یا در آنها شرکت داشتند را احضار و از میان آنها تعدادی را بازداشت نمود. به این ترتیب جدا از پرونده سازی برای کارگران معترض و زندانی کردن آنها به دلیل شرکت در مبارزات و اعتراضات کارگری برای بهبود شرایط بسیار وخامت‌بار زندگی خود که همواره از سوی سرمایه‌داران و رژیم حامی‌شان جریان داشته و دارد ما شاهد موج جدیدی از بازداشت فعالین کارگری در جمهوری اسلامی هستیم که همواره سعی در شرکت در مبارزات و اعتراضات کارگری جاری در کشور داشته‌اند.
واقعیت این است که سرمایه‌داران زالو صفت حاکم و رژیم حامی‌شان جمهوری اسلامی نه می‌خواهند و نه می‌توانند کوچک‌ترین گامی در جهت رفع معضلات زندگی کارگران بردارند. نگاهی به افزایش سرسام آور بهای ارزاق عمومی و چند برابر شدن قیمت نان بار دیگر به روشنی نشان داد که سرمایه‌داران حاکم جهت پر کردن جیب‌های گشاد خود حتی از دزدیدن همان نان باقی مانده در سفره کارگران نیز کوتاهی نمی‌کنند. توجه به سقوط روزمره بخش هر چه بزرگ‌تری از کارگران به قعر مرداب فقر خود موید همین واقعیت می‌باشد. همین امر مبارزات کارگری را تشدید نموده و از طرف دیگر سرکوب وحشیانه این مبارزات را در دستور دیکتاتوری حاکم به مثابه حافظ وضع موجود قرار داده است. در چنین شرایطی ما با خیل بزرگی از فعالین کارگری زندانی و اسیر در چنگال رژیم کارگر ستیز جمهوری اسلامی مواجه هستیم. مسلم است که با توجه به ماهیت کارگر ستیز دیکتاتوری حاکم و شرایط حاکم بر زندان‌های جمهوری اسلامی، کارگران زندانی در شرایط زیستی نامناسبی قرار دارند و روشن نیست که چه آینده‌ای در انتظارشان می‌باشد. بر این اساس کارگران آگاه باید بکوشند تا آزادی کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی را در راس مطالبات خود قرار دهند و بکوشند تا این خواست با صدای بلند در جریان اعتراضات جاری کارگری فریاد زده شود.
مبارزات اقتصادی طبقه کارگر مبارزه بر حقی است که توسط کارگران شرافتمند برای بقای انسانی خود صورت می‌گیرد. اما واقعیت این است که بهبود واقعی زندگی طبقه کارگر تنها با نفی استثمار سرمایه‌داران ممکن است. امروز در شرایطی که رنجبران فریاد می‌زنند “ما گرسنه‌ایم” و سردمداران دزد و فاسد جمهوری اسلامی در بهشتی که برای خود ساخته‌اند غوطه می‌خورند، بیش از هر وقت دیگری نابودی سیستم سرمایه‌داری حاکم بر ایران به ضرورتی اجتناب ناپذیر تبدیل شده است. این ضرورت، سرنگونی جمهوری اسلامی به مثابه گام اول برای رهایی از نظام ظالمانه سرمایه‌داری را در مقابل کارگران آگاه و روشن‌فکران انقلابی متعلق به این طبقه قرار داده است. لذا آنها باید بکوشند با تشکیل گروه های سیاسی-نظامی در این جهت گام بردارند. باید دانست که رهایی کل توده‌های تحت ستم ایران در گرو رهبری انقلاب توسط طبقه کارگر متشکل و آگاه به ایدئولوژی طبقاتی خویش است که تنها در پروسه یک مبارزه مسلحانه توده‌ای که آغازگرش همین گروه‌های سیاسی-نظامی می‌باشد امکان تحقق دارد.
در این مسیر تلفیق مبارزه اقتصادی با مبارزه سیاسی طبقه کارگر امری لازم و ضروری است و از این رو مبارزه برای آزادی کارگران زندانی با شعار “کارگر زندانی آزاد باید گردد!” باید یکی از مطالبات مبارزاتی کارگران ما باشد.
به نقل از ماهنامه کارگری ارگان کارگری چریک‌های فدایی خلق ایران
شماره ۱۰۰ پانزدهم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۱