قریب ۷ دهه از کودتای امپریالیستی در ایران می گذرد. با استقرار حکومت کودتا جامعه ایران در ۷۰ سال گذشته روی آزادی ندیده است. ۷۰ سالی که در آن فرهنگ دموکراتیک مستقر و تجربه نشده است. در چنین شرایطی که بحران های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی گریبان حاکمیت مذهبی ایران را گرفته است و نیروهای مدافع نظام سرمایه‌داری در داخل و خارج از ایران بوحشت افتاده اند و از هر طرف در حال تقلا جهت ارایه آلترناتیو های گوناگون بورژوایی؛ تزیین شده با آبنبات صوتی و کاغذ کادو و روبان های رنگی؛ جهت حفظ نظام سرمایه‌داری هستند، ۲۰ تشکل اجتماعی در داخل ایران، با ارایه ۱۲ اصل اساسی پا به میدان گذاشته اند و اکثریت عظیم تولیدکنندگان را جهت تحقق این اهداف و رهایی از تبعیض و سرکوب و فساد، به یاری طلبیده اند!
اطلاعیه ۲۰ تشکل مدنی به تاریخ ۲۵ بهمن ماه ۱۴۰۱ فشرده ای از نیازهای برآورده نشده ساکنان ایران در قرن های گذشته است!
خواست های حداقلی که در صورت برآورده نشدن، جامعه ایران در دور معیوب تسلسل انقلاب و کودتاهای امپریالیستی و شکست انقلاب، همچنان گرفتار خواهد ماند!
اصول حداقلی که بدون دستیابی اجتماعی به آنها، شعار «زن، زندگی، آزادی» هرگز محقق نخواهد گردید!
اصولی که برای نویسنده به معنای حاکمیت مستقیم اکثریت عظیم تولیدکنندگان ایران و آغاز دوران طولانی انتقال به سوسیالیسم است!
این بیانیه حداقلی؛ که به اعتراف خود نویسندگان شایسته است تدقیق شود؛ آلترناتیو اکثریت عظیم تولیدکنندگان در مقابله و مواجهه با آلترناتیوهای رنگارنگ بورژوایی ست که از گوشه و کنار جهان مطرح می شوند و مورد تایید و حمایت این و آن دولت امپریالیستی قرار می گیرند!
از این رو تردیدی نیست که آلترناتیو ۱۲ ماده ای اکثریت عظیم تولیدکنندگان ایران، مورد تایید و حمایت قدرت های بزرگ امپریالیستی قرار نخواهد گرفت و در صورت تحقق چنین آلترناتیوی در ایران، سرمایه‌های امپریالیستی در مقابل چنین قدرت عظیمی ناچار به بند ۱۲ این پلانفرم نجات، تن خواهند داد!
اگر آنچه گفته شد درست باشد، وظیفه من نوعی در قبال این اطلاعیه کوتاه و روشن چیست؟
وظیفه من نوعی همچون دهه های گذشته، دفاع از مفاد مطروح در اعلامیه و حمایت از تشکل های تهیه کنندگان این بیانیه است!
حمایت از مانیفست ۱۲ ماده ای می تواند نظری و سیاسی باشد و دفاع از این حرکت می تواند میدانی باشد. از نظر نویسنده هریک از ما به سهم خود می توانیم در هر دو حوزه فوق فعال باشیم اما شایسته است بپذیریم که در حوزه سیاسی-نظری حمایت؛ و بویژه پیشنهاد و نقد سازنده؛ می تواند بوسیله اشخاص حقیقی و حقوقی و بدون هماهنگی صورت گیرد اما متأسفانه دفاع میدانی از این حرکت؛ جهت کمک به اجتماعی شدن آلترناتیو اکثریت عظیم تولیدکنندگان؛ بشکل متفرق و غیرهماهنگ اثر کافی و مفید و مکمل نخواهد داشت!
بعبارت دیگر این ۱۲ ماده که ماحصل برسمیت شناختن یکدیگر و نزدیکی و مشورت فعالان جامعه مدنی در داخل و خارج از ایران است، تنها در صورتی اجتماعی خواهد شد که مخاطبان خود را در صفی متحد و هماهنگ و نه جدا جدا، به حرکت درآورد. با توجه به شرایط پلیسی-نظامی حاکم بر ایران، فعالیت این طیف از فعالان جامعه مدنی در داخل نمی تواند علنی و پر سر و صدا باشد اما با توجه به آزادی و امنیت و رفاه نسبی خارج از ایران، درست برعکس است و با برسمیت شناختن اشخاص حقیقی و حقوقی در یک شبکه، فعالیت های ما در دفاع و حمایت از این حرکت می‌تواند، هماهنگ و همزمان به پیش رود تا بکمک انقلاب ارتباطات و بازتاب اجتماعی آن بتوانیم در اجتماعی کردن آلترناتیو اکثریت عظیم تولیدکنندگان نقش مفید و مکمل ایفا کنیم!
پیشنهاد مشخص نویسنده در شرایط امروز ایران، ایجاد حلقه ای مرکزی از اشخاص حقیقی و حقوقی ست که؛ برغم انتقادات و پیشنهادات؛ از استراتژی این حرکت جهت عبور از حاکمیت اقلیت ناچیز سرمایه داران در ایران دفاع و بتبع آن از بیانیه ۱۲ ماده ای بیست تشکل حمایت می کنند. این حلقه مرکزی متشکل از مدافعان و حمایت کنندگان، می تواند دفاع از بیانیه فوق را با تظاهرات هماهنگ و همزمان به پیش برد و حمایت نظری و انتقاد و پیشنهاد به مانیفست ۱۲ ماده ای اکثریت عظیم تولیدکنندگان را با سمینارها و میزگردهای متعدد مورد بررسی قرار دهد!
رفقای کارگر، کمونیست ها؛
در شبکه ای سراسری متشکل از اشخاص حقیقی و حقوقی، حول آلترناتیو اکثریت عظیم تولیدکنندگان ایران متشکل شویم!
فرانسه
دوشنبه یکم اسپندماه هزار چهارصد یک